ΔΑΚΕ Πάτρας κατά ΠΑΣΚΕ - ΠΑΜΕ

Βολές κατά της ΠΑΣΚΕ, αλλά και του ΠΑΜΕ, ασκεί με ανακοίνωσή της η ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα της Πάτρας. Αφορμή η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Πάτρας. Η ανακοίνωση της συνδικαλιστικής παράταξης έχει ως εξής:

"Την Παρασκευή 29/3/2013, πραγματοποιήθηκε η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Πάτρας.

Δυστυχώς διαπιστώθηκε για άλλη μια φορά, η Γραφεοκρατικοποίηση και η Κομματική εξάρτηση της πλειοψηφίας του Δ.Σ., που έχει οδηγήσει στην αποδυνάμωση και την ανυποληψία το Εργατικό Κέντρο.

Σήμερα που οι εργαζόμενοι και οι κοινωνία, έχουν δεχθεί την Βαρβαρότητα και την κατάργηση των μέχρι τώρα κατακτήσεων μας, η ΠΑΣΚΕ, με έπαρση και αυταρέσκεια, νιώθει ικανοποιημένη σε εκλογικά ποσοστά που έχει λάβει, παρόλο που οι εργαζόμενοι έχουν γυρίσει την πλάτη, στην κάθε δράση που είχε προγραμματίσει.

Δεν προβληματίστηκε ούτε στο γεγονός ότι στο τέλος, παρέμειναν στην ψηφοφορία, αλλά και συμμετείχαν περί των 40 αντιπροσώπων από τους 170.

Αρνήθηκε να γίνει ουσιαστικός διάλογος και συζήτηση, για ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους και τους Ανέργους, με τις εφαρμοζόμενες Μνημονιακές Πολιτικές και της Φτωχοποίησης, με την κατάργηση των εργασιακών και ασφαλιστικών μας κατακτήσεων.

Η έναρξη της συνέλευσης ξεκίνησε με μια ώρα περίπου καθυστέρηση και μετά τις τοποθετήσεις του Προέδρου, της Γεν. Γραμματέα, του Ταμία, της Εξελεγκτικής Επιτροπής και των επικεφαλής των παρατάξεων, αποφασίστηκε να δοθεί σε κάθε αντιπρόσωπο η δυνατότητα δίλεπτης τοποθέτησης.

Άραγε πόσο ουσιαστική τοποθέτηση θα γινόταν στο χρόνο αυτό, από τους αντιπροσώπους που ήθελαν να λάβουν το λόγο, στα ζητήματα που απασχολούν τους εργαζομένους;
Για την ΠΑΣΚΕ η οργάνωση της Γεν. Συνέλευσης ήταν στα πλαίσια των καταστατικών υποχρεώσεων και όχι στην ουσιαστική χάραξη πολιτικής απόκρουσης, με την ενεργοποίηση των εργαζομένων και της κοινωνίας, ενάντια στα μέτρα.

Ήταν διαδικασία και «αγώνας» μηχανισμών και όχι προτάσεων και πρωτοβουλιών. Άλλωστε το μέχρι τώρα πρόγραμμα του Εργατικού Κέντρου και το οποίο κατέθεσε, ήταν αποτέλεσμα αποφάσεων της ΓΣΕΕ και όχι τοπικών πρωτοβουλιών με τα σωματεία και τα σωματειακά παραρτήματα της δύναμής του.

Νέο αποτέλεσε, η δήλωση της ΠΑΣΚΕ περί ανεξαρτησίας έναντι του κομματικού της φορέα, χωρίς βέβαια καμία διάθεση αυτοκριτικής για την μέχρι τώρα δράση της και συμπεριφορά.

Άραγε επειδή είναι «ανεξάρτητη» δεν έχει αναρτήσει στο κτίριο του εργατικού κέντρου, πανό ενάντια στα μέτρα και την Τρόϊκα;

Διακατέχονται από πολιτική αμνησία και δεν θυμούνται, ότι το 2008 ήταν αναρτημένο στο κτίριο του εργατικού κέντρου πανό κατά της τότε κυβέρνησης και στο γραφείο του τότε προέδρου ήταν αναρτημένη σημαία συγκεκριμένου πολιτικού κόμματος.

Από πότε ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου απαξιώνει τον θεσμικό του ρόλο και αναγάγει τον εαυτό του, «ΞΕΝΑΓΟ», στον επισκέπτη καθηγητή του Πανεπιστημίου του  ΧΑΒΑΡΝΤ κ. Παπανδρέου, όταν επισκέπτεται τα «πατρογονικά» του εδάφη, αδιαφορώντας ότι ήταν αποκλειστικός υπεύθυνος για την ένταξη της Ελλάδος στην μέγγενη της Τρόϊκας και του ΔΝΤ.

Άραγε πότε το Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου Πάτρας με ανακοινώσεις του ή παρεμβάσεις, κατήγγειλε τοπικά στελέχη, (Δημάρχους – Νομάρχη – Περιφερειάρχη – Βουλευτές κ.α.), που ήταν και κομματική τους φίλοι, για την πολιτική τους στάση και δράση που ζημίωναν τους πολίτες και τον τόπο;  Ποτέ.

Για την ΠΑΣΚΕ το εργατικό κέντρο αποτελούσε και αποτελεί, άλλη μια ακόμη κομματική οργάνωση. Δεν πολιτεύτηκε ποτέ με γνώμονα να μεταφέρει τη φωνή και τις αγωνίες των εργαζομένων και της κοινωνίας στον πολιτικό της φορέα, αλλά αντίθετα, αποτελούσε το Μεγάφωνο των κομματικών επιλογών του ΠΑΣΟΚ, στην κοινωνία και τους εργαζόμενους.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι στελέχη της, ενώ το πρωί καταδίκαζαν σε απεργιακή συγκέντρωση τα μέτρα και το πρώτο μνημόνιο, το βράδυ, πέταγαν την Μάσκα του συνδικαλιστή και απαιτούσαν, σαν μέλη του ΠΑΣΟΚ, την αποπομπή των βουλευτών που δεν είχαν ψηφίσει τα μέτρα της εξαθλίωσης του λαού.
Με ανεξάρτητη άλλωστε φωνή.

Ευθύνη έχει και η παράταξη του ΠΑΜΕ. Γιατί με την πολιτική στρατηγική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων, τον καταγγελτικό και μόνο λόγο που διατυπώνουν εναντίων όλων των άλλων,  δεν δίνουν προοπτική συσπείρωσης και υπέρβασης των μέχρι τώρα παθογενειών του  συνδικαλιστικού κινήματος, τόσο στην περιοχή μας όσο και στην υπόλοιπη χώρα.

Απεναντίας με την στάση τους αυτή, οδηγούν τους εργαζόμενους σε μεγαλύτερη απογοήτευση και αδρανοποίηση.

Άραγε ποια διαφορετική πολιτική έχουν να επιδείξουν Εργατικά Κέντρα, που τις διοικήσεις τους πλειοψηφία έχουν δυνάμεις του ΠΑΜΕ;

Και αυτά στον ίδιο καταγγελτικό ρόλο, μέσα στα πλαίσια της γραφειοκρατικής συναντίληψης της ΓΣΕΕ.

Σήμερα που οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι κοινωνία, προσπαθούν από κάπου πραγματικά να στηριχτούν, κυριαρχούν Μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες και η λογική των Μηχανισμών.

Κάποτε το Κ.Κ.Ε., το 1986, έκανε αντίσταση και δεν εφάρμοζε το πάγωμα των μισθών που είχε επιβληθεί με Προεδρικό Διάταγμα της τότε κυβέρνησης, π.χ. για τους εργαζόμενους στην κομματική εφημερίδα Ριζοσπάστη, ενώ σήμερα απολύει εργαζομένους από κομματικές επιχειρήσεις.

Για την ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα Πάτρας, ο ρόλος και ο σκοπός του Εργατικού Κέντρου είναι η καθημερινή παρέμβαση για ζητήματα που απασχολούν τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, κ.α., χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και λογικές δημοσίων σχέσεων.

Το Εργατικό Κέντρο όφειλε να έχει συντάξει την αναπτυξιακή πρόταση για την περιοχή μας και να την διεκδικεί σε κάθε ευκαιρία.
Το Δ.Σ. όφειλε να είχε υλοποιήσει την πρότασή μας, για συχνές αγωνιστικές δραστηριότητες και παρεμβάσεις σε φορείς και πολιτικά πρόσωπα που θα επισκέπτονταν την περιοχή μας.

Δυστυχώς ο φόβος μη στενοχωρήσουμε και ενοχλήσουμε το εκάστοτε κυβερνητικό σύστημα, κυριάρχησαν αυτής.
Κατά το κλείσιμο της διαδικασίας, ο πρόεδρος επέλεξε να λασπολογήσει άλλη μια φορά, ενάντια στο μέλος της παράταξής μας και μέλος του Δ.Σ., σε σχέση με την θητεία του στο Θεραπευτικό Ίδρυμα της ΜΕΡΙΜΝΑΣ.

Όπως και σε αντίστοιχη ανακοίνωση μας τον Δεκέμβρη του 2011 είχαμε τονίσει, το Εργατικό Κέντρο ήταν απών όλα τα χρόνια στα προβλήματα του ιδρύματος και είχαμε διατυπώσει ότι δεν θα αφήναμε αναπάντητες τις όποιες προκλήσεις θα δεχόμασταν.

Γιατί δεν φοβηθήκαμε ούτε φοβόμαστε την αλήθεια. Πιθανόν ο πρόεδρος του εργατικού κέντρου να φοβάται, γι’ αυτό δεν έφερε το θέμα προς συζητήσει όταν το ζητήσαμε  και εγγράφως. "