Σέτης Χαιρέτης: O πατρινός αριστοκράτης και businessman μιλάει στο Βest για τη "βαριά" οικογενειακή κληρονομιά, το χθες και το σήμερα

Ευγενής. Με την αβρότητα τη γοητευτικά παλιομοδίτικη, εκείνη που σπάνια πλέον συναντάς, και που τελικά υπονομεύει με κέφι. Πληθωρικός σαν φιγούρα, δείχνει πως έχει γεννηθεί με το savoir vivre, αλλά δεν είναι από εκείνους που διστάζουν να το τσαλακώσουν.

Θρυλικές δυναστείες με δαιδαλώδη γενεαλογικά δέντρα συνδέονται με το όνομά του. Πρόγονοι που σημάδεψαν την εξέλιξη της ελληνικής ιστορίας χάρη στον επικό ηρωισμό, το αδάμαστο πνεύμα και την παράτολμη ιδιο συγκρασία τους. Αγωνιστές, πολιτικοί, στρατιωτικοί, διανοούμενοι, καλλιτέχνες και γαλαζοαίματοι.

- ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΥ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΥ-

Ο Σέτης Χαιρέτης, πατρινός αριστοκράτης και businessman, μίλησε στο The Best Magazine για τη «βαριά» και τιμητική οικογενειακή κληρονομιά, τη φιλία του με τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο, αλλά και την άγνωστη συνεργασία του με τον κολοσσό της Disney. Nέα του έδρα, τα γραφεία και το σπίτι του στην περιοχή της Παραλίας, και επόμενος στόχος του η έκδοση του μυστικού αρχείου Χαιρέτη από την Κρητική Επανάσταση.

Μιλήστε μας για τα παιδικά σας χρόνια. Πώς θυμάστε τους γονείς σας στην πιο τρυφερή ηλικία;

Μεγάλωσα στην Αθήνα, επειδή λόγω των βομβαρδισμών του πολέμου αναγκαστήκαμε να φύγουμε με τη μητέρα μου από την Πάτρα. Το όνομα της μητέρας μου ήταν Ναντίν Μαυρομιχάλη και ήταν η τελευταία απόγονος της ιστορικής οικογένειας της παλιγγενεσίας. Ήταν πάντα ένας πολύ ώριμος άνθρωπος και υπέμενε (όσο κι αν του στοίχιζαν) τις απουσίες και τις περιπέτειες του πατέρα μου. Επικρατούσε θα έλεγα μια ένταση, ένα τεταμένο κλίμα στο σπίτι μας, αλλά δεν χώρισαν ποτέ.

Οι γονείς μου, όπως κατάλαβαν με το πέρασμα των χρόνων, δεν μπορούσαν ο ένας χωρίς τον άλλον, και τα ξαναβρήκαν στα εβδομήντα τους. Εκείνος ήταν ο δημοσιογράφος Αχιλλέας Χαιρέτης, συνιδρυτής της εφημερίδας «Ελευθερία» μαζί με τον Πάνο Κόκα. Ηταν η εφημερίδα που έριξε τον Καραμανλή, καθώς αυτοί ήταν βενιζελικών και παπανδρεϊκών πεποιθήσεων.

Η προσωπικότητα του πατέρα σας αντικατόπτριζε την ταραχώδη και αγωνιστική παράδοση της καταγωγής του; Πώς ήταν η σχέση σας;

Ήταν ένας bon viveur, όπως λένε οι πατρινοί, και αυτό μάλλον το λένε και για μένα. Είχε πολλές δραστηριότητες, υπήρξε καλός πατέρας και καλός φίλος. Δεν είχαμε και μεγάλη διαφορά ηλικίας. Ήταν όμως άτυχος. Με το που παντρεύτηκε κηρύχθηκε ο πόλεμος και πήγε στο αλβανικό μέτωπο. Όταν γύρισε οι Ιταλοί τον έστειλαν για δυο χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στα Καλάβρυτα, αυτό που ήταν στο κεντρικό κτίριο του σχολείου που υπάρχει ακόμα. Ευτυχώς απελευθερώθηκε πριν έρθουν οι Γερμανοί και γλύτωσε. Μετά έφυγε να πολεμήσει με τους Εγγλέζους. Στη συνέχεια ξεκίνησε η απόπειρα έκδοσης στην Αθήνα, το ’47 μάλιστα πήγε στον Καναδά με διπλωματικό διαβατήριο για να εξασφαλίσει ειδικό χαρτί για την κυκλοφορία της εφημερίδας. Παραλίγο να τον ακολουθήσουμε κι εμείς με τη μητέρα μου εκεί, αλλά εξαιτίας μιας ασθένειάς της, εκείνος επέστρεψε στην Αθήνα.

Πού ζούσατε στην Αθήνα και πώς πέρασαν τα μαθητικά και φοιτητικά σας χρόνια;

Το σπίτι μου σαν παιδί ήταν στο Κολωνάκι. Ήμουν μαθητής στη σχολή Φίλτσου και στο Κολέγιο, από όπου, όταν με έδιωξαν, γράφτηκα στα ελληνικά εκπαιδευτήρια Μακρή.

Αποφοίτησα και έφυγα για το Μόναχο για να σπουδάσω οικονομικές επιστήμες. Εκεί η ζωή μου φάνηκε δύσκολη, αλλά μου άρεσε. Πορευτήκατε με επίγνωση του «βάρους» του οικογενειακού ονόματος; Υπήρχε το αίσθημα πως διαφέρετε από τον περισσότερο κόσμο; Ήξερα για την καταγωγή μου. Θα έλεγα με είχαν «δασκαλέψει» σχετικά. Και οι δυο οικογένειες πάντως, Χαιρέτη και Μαυρομιχάλη, κινούνταν με σεμνότητα. Δεν είχαν καβαλήσει το καλάμι. Και αυτό γιατί είχαν τεράστια περιουσία πριν τον πόλεμο, μιλάμε για μεγέθη τύπου Βαρδινογιάννη και άνω, αλλά την έχασαν. Και ο παππούς της μητέρας μου, ο Καλογερόπουλος ήταν πρωθυπουργός. Τους είχαν μείνει βέβαια όλα τα connections στην καλή κοινωνία. Θυμάμαι τη γιαγιά μου Φανή Καλογεροπούλου Μαυρομιχάλη να ασχολείται με φιλανθρωπικά γκαλά κ.λπ. Όλα όμως σε ένα αστικό πλαίσιο χαμηλών τόνων.

Θα λέγατε δηλαδή πως σαν χαρακτήρας μείνατε ανεπηρέαστος ως «γόνος από τζάκι με διασυνδέσεις στην ανώτερη τάξη»;

Δεν είμαι καθόλου ανεπηρέαστος. Απλά θεωρούσα ανέκαθεν προτεραιότητα τις εμπειρίες τις δικές μου. Λένε πως δεν έχει σημασία ποιους θυμάσαι, αλλά ποιοι θυμούνται εσένα… Δεν ήμουν ποτέ άπληστος, ούτε μου άρεσαν οι υπερβολές. Η δική μου η γενιά, με τους γόνους μεγάλων οικογενειών, οι οποίες γνώρισαν εποχές με απίστευτο πλούτο, που όμως χάθηκε στον πόλεμο, είχε τις δικές της συνέπειες. Εμείς για να σας το εξηγήσω ξεκάθαρα, μετά το ’46 ήμασταν πρίγκιπες χωρίς δεκάρα στην τσέπη. Είχαμε βέβαια τις επαφές και τις γνωριμίες. Όμως όταν σε προσκαλούν σε δεξιώσεις, σε εκδηλώσεις και σε διάφορα άλλα, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις δίχως να λειτουργήσεις ανταποδοτικά. Δύσκολα, λοιπόν, προχωράς σε τέτοιους κύκλους δίχως την αναγκαία οικονομική άνεση.

Είχατε επαφή με τον πρώην βασιλιά Κωνσταντίνο και την οικογένειά του λόγω αυτών των κύκλων; Πώς κρίνετε σήμερα, απολογιστικά, τη διαδρομή του;

Ήμασταν φίλοι με τον Κωνσταντίνο από πολύ νεαροί λόγω της ιστιοπλοΐας και ως μέλη του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδας. Τα Σάββατα με καλούσαν στο Τατόι, στο εξοχικό τους, καθώς η βασίλισσα Φρειδερίκη ήθελε να μάθουν τα παιδιά της παραδοσιακούς χορούςτσάμικο, καλαματιανό κ.λπ. και για να τα παροτρύνει θεωρούσε πως μαζί με φίλους τους θα έκαναν το μάθημα πιο ευχάριστα. Ήταν από κοντά ωραίοι και χαριτωμένοι άνθρωποι, ο Παύλος πραγματικός άρχοντας και η Φρειδερίκη χαμογελούσε και έβλεπες άστρα. Εκείνη δεν ήταν συμπαθής στον κόσμο γιατί είχε έντονη άποψη και ήθελε να κινεί τα νήματα. Αυτό ενδεχομένως το ’30 να «έπαιζε», το ’50 όμως όχι. Αργότερα πήγα και στο γάμο του Κωνσταντίνου με την Άννα – Μαρία το 1962, και στο γάμο της Σοφίας με το Χουάν Κάρλος το 1964. Θα έλεγα πως ο Κωνσταντίνος δεν είχε την ετοιμότητα και τη σωστή επιλογή ανθρώπων δίπλα του για να χειριστεί κρίσιμες περιστάσεις όταν βασίλεψε. Με τον τέως βασιλιά πάντως συνεχίσαμε τη φιλία μας και μεταγενέστερα, όποτε πήγαινα στο Λονδίνο τον έβλεπα και τρώγαμε μαζί. Πλέον είναι άρρωστος, δεν συναντιόμαστε, απλά του τηλεφωνώ στη γιορτή του.

Η πολιτική σας τοποθέτηση έχει επιρροές από εκείνη την εποχή και τα τότε βιώματα;

Ήμουν πάντα συντηρητικών πεποιθήσεων. Κι ας ήταν οι πρόγονοί μου το αντίθετο, οι Μαυρομιχαλέοι πειρατές και οι Χαιρέτηδες επαναστάτες. Και πιστεύω στο βασιλικό θεσμό, γιατί ο θεσμός του προέδρου στην χώρα μας έχει αποτύχει. Έχουμε δει ακατάλληλα πρόσωπα σε αυτή την ύψιστη θέση, απλά επειδή εξυπηρετούσαν σύστημα και καταστάσεις, χωρίς βέβαια να ξεχνώ πως υπήρξαν και αξιόλογες εξαιρέσεις, όπως ο Τσάτσος ή ο Στεφανόπουλος. Παρακολουθώ τη μοναρχία στην Αγγλία, όπου πηγαίνω για να δω την εδώ και 22 χρόνια σύντροφό μου, και έχω συμπεράνει ότι λειτουργεί. Στην Ελλάδα λένε «καλός άνθρωπος, έχει και λεφτά» δηλαδή αυτό είναι το κριτήριο καταξίωσης. Εκεί η βασίλισσα σε κάνει sir ή lady, δηλαδή έχεις έναν τίτλο ευγενείας, δεν κρίνεσαι από το πορτοφόλι σου. Όταν μέσα στο παλάτι κάποιος δεν φέρεται σωστά εξοστρακίζεται, όπως είχε συμβεί π.χ. με τον Εδουάρδο, άρα το μοντέλο πετυχαίνει κατά την άποψή μου. Στην χώρα μας η βασιλεία δεν πέρασε, γιατί δεν γεννήθηκε εδώ, ήταν κάτι ξενόφερτο. Τον Κωνσταντίνο όμως μετά από τόσες γενιές τον θεωρώ Έλληνα που την πονάει την Ελλάδα. Νιώθει γι' αυτή τη χώρα, όπως εσύ κι εγώ. Εάν συζητιέται ως ενδεχόμενο πως για να επανέλθει η βασιλεία θα πρέπει να συμβεί μια τεράστια καταστροφή ή απειλή, δεν θέλει ούτε να το ακούσει.

Πιστεύετε πως ο τίτλος του ευπατρίδη βρίσκει έδαφος και στη σημερινή κοινωνία;

Θεωρώ πως δεν υπάρχει ο ευπατρίδης με την παλιά έννοια, και αισθάνομαι ευτυχής όχι μόνο επειδή είμαι απόγονος τέτοιων προσωπικοτήτων, αλλά και επειδή έζησα για να το δω εμπράκτως. Ναι, 144 Μαυρομιχαλέοι πέθαναν στην Επανάσταση. Και η ίδια η μητέρα μου όμως ως εθελόντρια νοσοκόμα έτρεχε να περιθάλψει τραυματίες στο Β. Παγκόσμιο Πόλεμο και πήγαινε με τα πόδια στα Καλάβρυτα για να δει τον πατέρα μου κρατούμενο στο στρατόπεδο. Είναι και το οικογενειακό περιβάλλον και οι συνθήκες που σε διαμορφώνουν, πρέπει όμως και να τόχεις μέσα σου να θέλεις να προσφέρεις. Η το 'χεις ή δεν το 'χεις.