«Λαός μου τί εποίησά σοι και τί μοι ανταπέδωκας» Αχαριστία – μετάνοια – συγχώρεση

Σήμερα Μεγάλη Πέμπτη έχουμε την κορύφωση του Θείου δράματος. Οι καμπάνες των ιερών Ναών θα χτυπούν πένθιμα. Ο Σωτήρ του κόσμου βρίσκεται «επί ξύλου κρεμάμενος» και οι πιστοί στο άκουσμα του: «Σήμερον κρεμάται» και στη θέα του κρεμάμενου Ιησού λυγίζουν. Λυγίζουν γιατί γνωρίζουν ότι «αδίκως» έπαθε ο Λυτρωτής του κόσμου. Λυγίζουν γιατί εκείνη την στιγμή ο καθένας φέρνει στον νου του τον δικό του «σταυρό»…

Απ’ όσα καρφιά δέχθηκε πάνω στο Σταυρό ο Χριστός, εκείνο που περισσότερο τον πλήγωσε ήταν η αχαριστία. Αλήθεια, μήπως το ίδιο δεν είναι φυσικό να συμβαίνει ακόμη και σ’ εμάς, που δεν ανεβαίνουμε βέβαια στο Σταυρό, αλλά ζούμε μέσα στον κόσμο; Δηλαδή, να μας πληγώνει η αχαριστία των ευεργετηθέντων από εμάς συνανθρώπων μας; Κι όταν γευόμαστε την πλήρη γεύση της αχαριστίας δεν λέμε και ξαναλέμε: «Ουδείς επικινδυνέστερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστον»; (Αρίσταρχος Θετταλός 420 π. Χ.).

Στο λόφο του Γολγοθά πραγματώνεται περίτρανα ο λόγος του Θεανθρώπου κατά το Μυστικό δείπνο: «Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδείς ἔχει, ἵνα τις τήν ψυχήν αὐτοῦ θῇ ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ιω. 15,13). Αυτή τη θυσία της Αγάπης γευόμαστε κοινωνούντες με το πρόσωπο του Θεανθρώπου. Όμως, ταυτόχρονα εκεί στο Γολγοθά θα διαπιστώσουμε συγκλονισμένοι να εκδηλώνεται ακράτητο και χυδαίο και το ανθρώπινο μίσος του όχλου για τον Ιησού, ο οποίος «διῆλθεν εὐεργετῶν και ἰώμενος πάντας τους καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου» (Πραξ. 10,38).   Και ενώ «οἱ παραπορευόμενοι ἐβλασφήμουν αὐτόν κινοῦντες τάς κεφαλάς αὐτῶν» (Μκ. 15, 29-30), θα ακούγεται πονεμένη, αλλά και σταθερή η φωνή του μεγάλου Θύματος: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. 23,34). Με το λόγο του αυτό ο Εσταυρωμένος βασιλεύς της δόξης, ο Θεάνθρωπος, προσέφερε στους αχαρίστους σταυρωτές Του την συγγνώμη και άνοιξε για τις ατελείωτες γενιές των ανθρώπων τη χρυσή πύλη της λύτρωσης. Εκεί στο λόφο του Γολγοθά και οι δυό συσταυρωμένοι ληστές. Ο ένας παραμένει κολλημένος στην κακία του, στην αμαρτία του και τον εγωισμό του, ο άλλος βρήκε το θάρρος να προσμετρήσει τις ένοχες πράξεις του, έζησε το συγκλονισμό της συντριβής  και της μετανοίας με το: «Μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τῇ βασιλείᾳ Σου» (Λκ. 23,42). Και η απόκριση του Θεανθρώπου, ως ευλογημένη δωρεά – συγχώρεση του παραδείσου: «Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ έσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λκ. 23,42).

Οι καταπληκτικές ποιητικές αντιθέσεις  που μας προσφέρει η υμνολογία της Μ. Εβδομάδος αναδεικνύουν την αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια και ταπείνωση του ευγνώμονος ληστή, που κατέστη πλέον ανά τους αιώνες ως η πιο ελπιδοφόρα ολιγόλογη προσευχή του κάθε «ευγνώμονος» πιστού και ταυτόχρονα οδοδείκτης όλων μας προς την αληθινή μετάνοια.

Κατάφορτοι από τις λατρευτικές εμπειρίες της Μ. Εβδομάδος και ενόψει του Αγίου Πάσχα, θα μας ωφελήσει πολύ αν στραφούμε λίγο μέσα μας, σκαλίζοντας τη μνήμη της καρδιάς μας και κάνοντας την αυτοκριτική μας, επιμένοντας στην αυτομελέτη μας, μήπως και είναι κρυμμένο κάπου μέσα μας το δηλητήριο της αχαριστίας και της αγνωμοσύνης, που μετατρέπεται σε φαρμακερό καρφί, όχι μόνο για τους ανθρώπους που μας έχουν ευεργετήσει και μας ευεργετούν, αλλά προπάντων στο Μεγάλο και Παντοτινό Ευεργέτη μας, τον Κύριό μας, τον Λυτρωτή και Σωτήρα του σύμπαντος κόσμου Ιησού Χριστό.

Καλή Ανάσταση  & καλό Πάσχα!

*Ο Σπύρος Σκιαδαρέσης είναι Καθηγητής θεολόγος M.A.Th., εργάζεται στο Αρσάκειο, διατελεί Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πατρέων και είναι Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Π.Ε. Αχαΐας με τον Συνδυασμό ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ του Απόστολου Κατσιφάρα.