Καλό ταξίδι Γιώργο - Να δώσεις χαιρετίσματα στον Ανδρέα, τον Γιώργο και την Μελίνα

Ήταν στις αρχές του 1990. Νεαρός δημοσιογράφος κάτι μηνών στην «Ημέρα». Εκτός από τη δημοσιογραφική δουλειά έκανα και τα θελήματα. Ήμουν άλλωστε ο μόνος 19χρονος και φυσικό ήταν να επιφορτίζομαι και με άλλα καθήκοντα. Ένα εξ αυτών ήταν όταν χαλούσε το τέλεξ (τα τηλεγραφήματα από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία) να πηγαίνω και να παίρνω από άλλες εφημερίδες για να κάνουμε τη δουλειά μας. Το ίδιο γινόταν φυσικά και από τις άλλες εφημερίδες όταν είχαν αντίστοιχο πρόβλημα. Έτσι γνώρισα τους άλλους συνομήλικούς μου δημοσιογράφους. Το πρωί στο ρεπορτάζ, το βράδυ γράψιμο και… τέλεξ. Άλλες φορές πήγαινα εγώ, άλλες έρχονταν αυτοί.

Βλέπετε τότε δεν υπήρχε internet, κινητά και υπολογιστές. Η μόνη τεχνολογία ήταν το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο και μία τηλεόραση για όλους. Χειρόγραφα δίναμε στους λινοτύπες για να τα κάνουν στοιχεία και να τυπώσουν οι τυπογράφοι.

Πήγα λοιπόν στην «Αλλαγή» για πάρω το τέλεξ. Με είδε ο Γιώργος Αλεξόπουλος και με φώναξε στο γραφείο του. Εγώ τον ήξερα αλλά μου έκανε εντύπωση ότι με ήξερε και αυτός.

-Για πες μου νεαρέ, είπε χωρίς περιστροφές, εσύ τι νομίζεις ότι θα γίνει με τον Ανδρέα;

Ο Ανδρέας ήταν ένας, ο Παπανδρέου φυσικά.

-Πιστεύω ότι θα το ξεπεράσει και θα ξαναγίνει Πρωθυπουργός στο τέλος της τετραετίας ή νωρίτερα του απάντησα.

-Μακάρι να γίνει νωρίτερα για να αντέξουμε κι εμείς, μου αντέτεινε.

Μετά το πρόσωπό του χαλάρωσε και μου είπε πως χαίρεται αφού εκτός του ότι έγραφα καλά ήμουν και… δημοκράτης.

Για να τα ξεκαθαρίζουμε, για τον Γιώργο Αλεξόπουλο, η Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν συνυφασμένα στην Ιστορία και την Κοινωνία.

Η «Αλλαγή» ήταν πάντα μία εφημερίδα όπου ακούγονταν όλες οι απόψεις αλλά η θέση και η στάση της ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή της Κεντροαριστεράς.

Γι αυτό και μέχρι τις τελευταίες ημέρες της ζωής του είχε αγωνία για το χώρο και είχαμε κάνει πολλές συζητήσεις πάνω σε αυτό.

Οι συζητήσεις ήταν πιο συχνές καθώς τον τελευταίο χρόνο συνεργαστήκαμε στην «Αλλαγή» και είδα και μία άλλη πλευρά του. Του ανθρώπου που έδωσε έναν απίστευτο αγώνα κάτω από αντίξοες συνθήκες για να διατηρήσει το έργο της ζωής του. Και όντως η  κυκλοφορία της εφημερίδας εδώ και αρκετό καιρό ήταν ένας πραγματικός, καθημερινός, άθλος.

Ο Γιώργος Αλεξόπουλος άφησε το δικό του στίγμα στον Περιφερειακό Τύπο και αυτό μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στην ιστορία της Πάτρας και του Νομού Αχαΐας.

Ήταν ο τελευταίος των παραδοσιακών εκδοτών. Και ο τελευταίος μιας γενιάς. Μετά τον Σπύρο Δούκα, τον Χρήστο Χριστόπουλο, τον Αλέξανδρο Βρη και τον πολύ καλό του και καλό μου φίλο, Γιώργο Σπαθαράκη με τον οποίο στο τέλος μοιράστηκαν το ίδιο άγχος, τις ίδιες αγωνίες.

Καλό σου ταξίδι Γιώργο. Νομίζω ότι θα κάνετε καλή παρέα στον παράδεισο με τον Ανδρέα, τον Γιώργο και την Μελίνα…