Οι Ψαράδες

Τελικά όσο πιο σκληρά εργάζεσαι, τόσο πιο δύσκολα παραδίνεσαι, πολύ πιο αργά κουράζεσαι, τόσο πιο εύκολα βοηθάς, συμπονάς, καταλαβαίνεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έρχεται στο μυαλό μου το μυθιστόρημα του Οσκαρ Ουάιλντ: «Ο Ψαράς και η Ψυχή του», όπως επίσης αυτό του Ερνεστ Χεμινγουέι: «Ο Γέρος και η Θάλασσα». Βέβαια αυτό που κυριαρχεί είναι η ρήση του Ξενοφώντα: «Την θάλασσα των άλλων τεχνών μητέρα και τροφόν είναι».

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πολλοί από τους ανθρώπους των γραμμάτων, της τέχνης, της πολιτικής  πραγματοποιούσαν βόλτες στις λαϊκές αγορές και ιδιαίτερα στο δρόμο που ήταν οι ψαράδες – γιατί οι ψαράδες πέραν του γεγονότος της αρμύρας, διέθεταν και εξακολουθούν να διαθέτουν μια «μαγκιά», ένα κιμπαριλίκι. Περνάνε από τη θάλασσα στη στεριά με μια ανάσα, απλώνουν στον πάγκο τους όχι μόνο την ψαριά τους, αλλά και τη ψυχή τους.  Ο πάγος που υπάρχει στη κάθε πάγκα δεν εκπροσωπεί αυτούς, αλλά την ψαριά τους.

Δεν τρέφω αυταπάτες, ότι έστω κάποιοι από αυτούς έχουν διαβάσει κάποιον από τους παραπάνω συγγραφείς. Απλά είμαι βέβαιος ότι έχουν μάθει να διαβάζουν τους υπόλοιπους.

Οι υπόλοιποι λοιπόν, είναι οι άλλοι. Οι άλλοι είναι αυτοί που συχνάζουν για προμηθευτούν ψάρια στην λαϊκή αγορά.  Πολλοί από αυτούς είναι καλά τακτοποιημένοι οικονομικά, άλλοι είναι λιγότερο, άλλοι καθόλου. Αλλά πάντα αυτοί που ξεχωρίζουν είναι οι αξιοπρεπείς, τόσο από αυτούς που είναι εν δυνάμει πελάτες, όσο και από τους ψαράδες.

Οι ψαράδες της λαϊκής αγοράς δεν είναι οι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να βοηθήσουν όσο δεν έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν ή να το δείξουν, απλά βοηθούν. Και δεν είναι λίγες οι φορές που έρχονται σε αντίθεση με άλλους ανθρώπους που επειδή δεν βοηθούν ποτέ κανέναν, συχνά λένε το εξής:  «ε, δεν μπορώ να τους βοηθήσω κι όλους!».

Άλλωστε γι αυτό είναι σε ένα δρόμο όλοι μαζί, ο ένας δίπλα στον άλλο. Με παράπονα, αντιθέσεις, εντάσεις, στροβιλισμούς συμπεριφορών, μα πάνω από όλα με αγάπη γι αυτό που κάνουν. Ποτέ κανένας δεν έχει αρνηθεί στον άλλον κάτι ή και αν το αρνηθεί η άρνηση του θα διέπεται από αντικειμενικότητα και όχι από παράπονο.

Δεν λέω, είναι τραχείς ως άνθρωποι, αλλά ταυτόχρονα έχουν πετύχει να είναι απαλλαγμένοι από πάθη που ενδεχομένως θα έκρυβαν συμπεριφορές που κυβερνούν τους περισσότερους από τους άλλους.

Οι ψαράδες είναι άνθρωποι που ζουν από τα αγαθά της θάλασσας, και όπως έλεγε και ο Οδυσσέας Ελύτης: «Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα». Γιατί το σημαντικό της υπόθεσης τούτης δεν είναι μόνο οι ψαριές, αλλά και η θάλασσα της ψυχής των ανθρώπων που την ξέρουν και τους ξέρει.

Και αυτή η ψυχή φαίνεται στο σθένος της φωνής, στην εξυπνάδα του λόγου, στην ετυμολογία της απάντησης. Τελικά αγαπητοί μου οι ψαράδες της λαϊκής αγοράς δεν είναι μόνο ψαράδες, αλλά και σπάνιοι άνθρωποι. Όσο για τα ψάρια; Όσο περισσότερα υπάρχουν, τόσο καλύτεροι θα γίνονται οι άνθρωποι. Γιατί η θάλασσα έκτος από απέραντη είναι και όμορφη.