Κατερίνα Γεροπαναγιώτη: Η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβούλιου μιλάει στο περιοδικό Best

Η πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου της Πάτρας Κατερίνα Γεροπαναγιώτη - Θεοδωρακοπούλου, μπήκε κατ’ ευθείαν στα βαθιά και ανέλαβε να προεδρεύει δέκα δημοτικές παρατάξεις και 50 άτομα, σε ένα από τα πιο πολυπαραταξιακά Δημοτικά Συμβούλια στην ιστορία της πόλης. Και μάλιστα ανέλαβε χρέη προέδρου από την πρώτη φορά που εκλέχθηκε, καθώς δεν είχε ασχοληθεί ξανά επισήμως με τα αυτοδιοικητικά. Τρία χρόνια μετά την ανάληψη των καθηκόντων της μίλησε στο BEST που κυκλοφορεί.

Κυκλοφόρησε το Χριστουγεννιάτικο Best - Ποιές Πατρινές είναι στο Best

Από τους 49 δημοτικούς συμβούλους της Πάτρας μόλις εννέα είναι γυναίκες. Μικρή είναι και η συμμετοχή των νέων. Που το αποδίδετε;

Κατά τη γνώμη μου δεν είναι η ηλικιακή ή η «φυλετική» σύνθεση ενός οργάνου ο αποφασιστικός παράγοντας για τις αποφάσεις που παίρνει. Οι πολιτικές που υιοθετεί, καθορίζονται από το συσχετισμό δύναμης. Ζωντανό παράδειγμα είναι το σημερινό Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Πατρέων. Σκεφτείτε, θα μπορούσε για παράδειγμα ένα αντίστοιχο όργανο που την πλειοψηφία είχαν οι δυνάμεις που υλοποιούν την σημερινή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου, όσο νέοι ή «με άρωμα γυναίκας» και αν ήταν, να αποφασίσει και να οργανώσει κινητοποιήσεις με κεντρικό σύνθημα «Δουλειά για όλους, Δουλειά με δικαιώματα»; Βέβαια, όταν αναφερόμαστε στο Δημοτικό Συμβούλιο δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι κύρια ένα κρατικό όργανο και όχι εργατικό σωματείο. Ανεξάρτητα από τους συσχετισμούς δύναμης είναι δοσμένο το αντιλαϊκό πλαίσιο του Καλλικράτη στο οποίο κινούνται οι αστικοί νόμοι. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της επιβολής ανταποδοτικών τελών.

Η πλειοψηφία των νέων έχει γυρίσει την πλάτη της στα κοινά και την πολιτική. Κατά τη γνώμη σας που οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

Η απάντηση πρέπει να αναζητηθεί στις εργασιακές σχέσεις, στις ανύπαρκτες υποδομές, που αφορούν ειδικά τα νέα ζευγάρια, όπως οι παιδικοί σταθμοί. Να αναζητηθεί στο σύνολο των όρων διαβίωσης των νέων ανθρώπων. Σίγουρα η ιδέα της συλλογικής δράσης, με ευθύνη και των μέχρι σήμερα αστικών κυβερνήσεων, έχει απαξιωθεί για μεγάλο κομμάτι των νέων. Παρά το αρνητικό περιβάλλον πολλοί είναι και σήμερα οι νέοι που κινητοποιούνται που συμμετέχουν στα εργατικά σωματεία, στους φοιτητικούς – σπουδαστικούς συλλόγους, στα μαθητικά συμβούλια. Πιστεύω πως τα νιάτα αυτά που σήμερα φαίνονται απογοητευμένα και συμβιβασμένα, που μοιάζουν να έχουν συνθλιβεί κάτω από το βάρος της ανεργίας και της φτώχειας, είναι σίγουρο ότι θα πρωτοστατήσουν τα επόμενα χρόνια για την ανασύνταξη του κινήματος και θα ανεβάσουν τη σημαία του αγώνα πιο ψηλά από πριν.

Ποια γυναίκα αποτελεί πρότυπό σας;

Είναι πολλές οι αλύγιστες γυναίκες που πρωτοστάτησαν στους λαϊκούς αγώνες για να μπορέσει η ανθρωπότητα να χτίσει ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων της. Θέλω να κάνω ειδική αναφορά στις πρωτοπόρες γυναίκες της Οκτωβριανής Επανάστασης, της Ε.Α.Μικής Αντίστασης, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας….

Είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσεις μια μοναδική προσωπικότητα ανάμεσα στις χιλιάδες αγωνίστριες. θέλω να αναφερθώ σε μία από αυτές, στην Κλάρα Τσέτκιν, επιφανή προσωπικότητα του Γερμανικού και του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος. Με δική της πρόταση, στη Β` Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώθηκε η 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Και καθιερώθηκε στη μνήμη των εργατριών από τα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων στις 8 του Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα. Η Κλάρα Τσέτκιν έγραφε χαρακτηριστικά: «Η Ισότητα [...] βασίζεται στην πεποίθηση ότι η τελική αιτία της πανάρχαιας χαμηλής κοινωνικής θέσης του γυναικείου φύλου δε βρίσκεται στους νόμους που θεσπίζονται από τους άντρες, αλλά στις συνθήκες της ιδιοκτησίας που προκαλούνται από τις οικονομικές συνθήκες. Αν σήμερα αλλάζαμε ολόκληρη τη νομοθεσία μας στο βαθμό που το γυναικείο φύλο θα τοποθετούνταν επί ίσοις όροις με το αρσενικό, δε θα παρέμενε τίποτα παραπάνω στη μεγάλη μάζα των γυναικών [...] από την κοινωνική δουλεία της σκληρότερης μορφής: την οικονομική τους εξάρτηση στους εκμεταλλευτές τους.»

Μπορεί μια γυναίκα σήμερα, ειδικά όταν έχει τέτοιες αρμοδιότητες να έχει ελεύθερο χρόνο; Η περίφημη ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης αποφάσεων, γιατί δεν γίνεται πράξη;

Η πραγματική ελευθερία του ανθρώπου αρχίζει μετά από τη λήξη της εργασίας. «Ο πλούτος του ανθρώπου είναι ο ελεύθερός του χρόνος» σημείωνε χαρακτηριστικά ο Καρλ Μαρξ. Παρατηρούμε όμως πως ενώ τα σύγχρονα μέσα προσφέρουν δυνατότητα μείωσης της βαριάς χειρωνακτικής δουλειάς του νοικοκυριού, ο ελεύθερος χρόνος για το ζευγάρι και ιδιαίτερα για τη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας είναι πολύ λίγος, έως κι ανύπαρκτος. Στην ΕΕ, από τη δεκαετία του 1990, μετά από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, νέες θεωρίες έχουν βγει στη δημοσιότητα, η θεωρία του συγκερασμού των υποχρεώσεων της γυναίκας στην οικογένεια, τη μητρότητα και την εργασία, ώστε να χρυσώσουν το χάπι της ανεργίας και κυρίως να περάσουν με εργατική συναίνεση οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η εποχικότητα στην απασχόληση. Κολακεύουν τη γυναικεία ιδιαιτερότητα κι ευαισθησία ωθώντας τις γυναίκες στον εθελοντισμό, στα κοινωνικά προγράμματα της ιδιωτικής φιλανθρωπίας για τους ανέργους, αστέγους, τα θύματα της φτώχειας κ.λπ. Ωθούν βίαια τις γυναίκες στην κακοπληρωμένη και μη πληρωμένη απασχόληση που τάχα τους ταιριάζει, στο μαγείρεμα, στην περιποίηση των ανήμπορων, αναπαράγοντας τα κλασικά πρότυπα που δικαιολογούσαν την άνιση αμοιβή της γυναίκας, τη γενικότερη ανισοτιμία της, παρόλο που έχει θεσμοθετηθεί η «ίση αμοιβή για ίση εργασία». Το δήθεν κάλεσμα για μαζική συμμετοχή των γυναικών στα όργανα, στους θεσμούς και στους μηχανισμούς του αστικού κράτους είναι φερετζές, για να συγκαλυφθεί ο αντιλαϊκός χαρακτήρας της πολιτικής τους. Το λαϊκό κίνημα είναι εκείνο που υπερασπίζεται και ευνοεί τη συμμετοχή των γυναικών της λαϊκής οικογένειας στην οργανωμένη ζωή και δράση, στα όργανα συνδικάτων, φορέων. Είναι το λαϊκό κίνημα που αναδεικνύει αγωνίστριες και αγωνιστές στην Τοπική Διοίκηση, στο Κοινοβούλιο.

Είναι πολλές οι αλύγιστες γυναίκες που πρωτοστάτησαν στους λαϊκούς αγώνες για να μπορέσει η ανθρωπότητα να χτίσει ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων της.