Να τι προκύπτει από τα σύμφωνα

«Βαρύς o κόσμος να τον ζήσεις όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε», ή «Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…», φράσεις του Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996), αντιπροσωπευτικές, δυστυχώς όχι για όλους μας, αλλά για μερικούς.

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι, περίεργοι, σιωπηλοί, μοναχικοί, αλλοπρόσαλλοι, δεν σηκώνουν εύκολα το κεφάλι να σε κοιτάξουν. Δεν φοβούνται. Απλά είναι ταπεινοί. Δημιουργούν, όχι επειδή πρέπει, αλλά γιατί έχουν ξεφύγει από τα πρέπει. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι δίκαιοι, σε αντιμετωπίζουν ισότιμα, σου λένε τι εσύ πρέπει να κάνεις. Σου μένουν αυτά που σου δίνουν, σε μεγαλώνουν, σε μικραίνουν, σε ομορφαίνουν, σε αλλάζουν.

Θεωρώ ότι στην ομάδα αυτών των ανθρώπων ανήκε και μια καλλιτέχνης που έφυγε. Η Αρλέτα του στραμμένου βλέμματος προς τα μέσα, του πάθους σε ότι κι αν έκανε1.

Αργυρώ-Νικολέτα Τσάπρα, ήταν το πραγματικό της όνομα. Πήρε τα δύο πρώτα γράμματα από το Αργυρώ, κόλλησε με επιδέξιο τρόπο τα τέσσερα τελευταία από το Νικολέτα και προέκυψε το Αρλέτα. Όνομα σύντομο με αρκετά σύμφωνα. Παιχνιδίζει η γλώσσα για να το προφέρεις. Άπαξ, όμως και το μάθεις δεν το λησμονάς. Σε συνοδεύει όχι μόνο το όνομα, αλλά η φωνή του ονόματος, οι στίχοι, η εξαιρετική μελωδία της κιθάρας, το αστείρευτο χιούμορ, το εξαιρετικό επίπεδο της γυναικός.

«Και πάλι χαίρεται». Ήταν μια φράση που υποδήλωνε το επίπεδο της αντίληψης της καλλιτέχνιδος.

«Ήμασταν στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη στο Βραχάτι για μια συναυλία που θα γινόταν στο κήπο του σπιτιού. Εγώ είχα φτάσει από τους τελευταίους. Πέρασα την πρώτη φορά μπροστά από τον συνθέτη και την ορχήστρα, δεν τους είδα, πέρασα μία δεύτερη επίσης δεν τους είδα. Την τρίτη φορά που τους αντιλήφθηκα τους λέω «Και πάλι χαίρεται».

Ο ραδιοφωνικός σταθμός «Ράδιο Παρατηρητής» μέσω του γράφοντα αυτό το κείμενο, διακόπτει τη συνέντευξη. Το γέλιο είχε επεκταθεί και στους τεχνικούς και σαν να μην έφτανε αυτό συνεχίζει και μας λέει: «Μα καλά τι είπα».

Θεωρούσε ότι τον όρο «καλλιτέχνης» δεν τον ενσαρκώνουν μόνο οι τραγουδιστές και δη οι «λαϊκοί» ερμηνευτές. Ο όρος «καλλιτέχνης» αναφέρεται σε πολύ μεγαλύτερο δείγμα ανθρώπων. Αναφέρεται στους ποιητές, στους συγγραφείς, στους συνθέτες, στους ζωγράφους. Οι μεν πρώτοι είναι οι «χαϊδεμένοι», οι μεν δεύτεροι είναι οι παραγκωνισμένοι.

Ο πρώτος δίσκος της με 12 τραγούδια λογοκρίθηκε από τη χούντα και αφαιρέθηκαν τα «Λιβάδι» και «Κάποιες Νύχτες» για να αντικατασταθούν με δύο άλλα τραγούδια. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, Ο Νίκος Γκάτσος την εμπιστεύτηκαν και η Αρλέτα με «σκυμμένο» το κεφάλι κρατώντας την κιθάρα της, έλεγε με τον δικό της τρόπο μπράβο, όχι στον εαυτό της, αλλά σε εκείνους.

Διαφημισμένη, ελάχιστα, καθόλου. Τώρα όμως βροχή τα αφιερώματα από σχετικούς, αλλά και από άσχετους. Οι μεν σχετικοί γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι μεν άσχετοι δεν βελτιώνονται πλέον.

Πολλά θα μπορούσε να ξεχωρίσει κάποιος από την πορεία της. Εκείνο που εγώ ξεχωρίζω, και είναι υποκειμενικό,  είναι η ερμηνεία της στο «Τραγούδι Της Τρελής Χοσέφα», γραμμένο για το θεατρικό έργο «Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα» (Θεσσαλονίκη 1990 – κθβε – σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη ) και τις ερμηνείες της από τις «Ανέκδοτες Ηχογραφήσεις» της Ελένης Καραΐνδρου.

Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις λέμε: «Καλό ταξίδι». Υπάρχει όμως και το «Καλή Θύμηση».

1.            Έξυπνα λόγια, έξυπνα ειπωμένα, από οξυδερκείς ανθρώπους που από παλιά άκουγαν Αρλέτα και που με το δικό τους τρόπο την σιγοτραγουδούν. Τους Ευχαριστώ!