Στεριανές τσούχτρες...

Το να μη μιλάει κανείς πρώτα για τον εαυτό του είναι μια πολύ εκλεπτυσμένη μορφή υποκρισίας. Αυτό κατάλαβα ως μέλος μιας παρέας,  χθες σε μια πλατεία με έναστρο ουρανό, και με φανταστική αποχώρηση της πανσελήνου. Η συζήτηση αφορούσε, τι πρωτότυπο, τα αίτια της οικονομικής κρίσης. Μία από τις παραμέτρους που τέθηκε ήταν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί που πρόκειται να αρχίσουν το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου.

Οι απόψεις επί του θέματος ήταν δύο. Η πρώτη άποψη έλεγε ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν για να μην υπάρξει εκ νέου ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών που σημαίνει ότι πάλι ο ελληνικός λαός θα πληρώσει το φέσι. Η δεύτερη άποψη έλεγε ότι όταν οι τράπεζες έδιναν αφειδώς τα δάνεια οι προϋποθέσεις  των δανειοληπτών ήταν τελείως διαφορετικές απ’ ότι είναι τώρα. Σε μία οικογένεια υπήρχε δουλειά για τους δύο γονείς, οι μισθοί ήταν σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο, οι πολιτικοί διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι θα έρθουν ακόμη καλύτερες μέρες και το σημαντικότερο όλων, η χώρα έτρεχε με ρυθμό ανάπτυξης όμοιο με εκείνο των διαστημοπλοίων. Άρα το να πραγματοποιούνται πλειστηριασμοί σήμερα είναι εντελώς άδικο γιατί τίποτα από τα παραπάνω που ίσχυαν, ισχύει.

Και η πρώτη και η δεύτερη άποψη αφορούν  κατά πλειοψηφία την μεσαία τάξη και κάτω. Η μεσαία τάξη που ήταν πάντοτε το Μήλο της Έριδος για τους πολιτικούς καριέρας. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε του θέματος.

Είναι λυπηρό να υπάρχουν δύο απόψεις και όχι μία για το συγκεκριμένο θέμα, όπως επίσης είναι αισχρό και υποδηλώνει το επίπεδο και την αντίληψη που έχουν οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι πρέπει να πραγματοποιηθούν ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί το γεγονός ότι όλες τις φορές ο πλειστηριαζόμενος είναι γείτονας, φίλος, αδελφός, γνωστός, συνάνθρωπος.

Είναι ανόητο να υπάρχουν δύο απόψεις και όχι μία για το συγκεκριμένο θέμα, όταν ξαφνικά ο Γιώργος με την Μαίρη και τα δυο τους παιδιά δεν έχουν εισοδήματα και αρχίζουν φωνάζουν και κλαίνε, επειδή τους παίρνουν το σπίτι, ή θα τους πάρουν το σπίτι και οι υπόλοιποι καθόμαστε άπραγοι. Γιατί που ξέρεις κάποια στιγμή μπορεί να έρθει και η σειρά μας.

Είναι έκπτωση μιας κοινωνίας να υπάρχουν δύο απόψεις και όχι μία για το συγκεκριμένο θέμα, όταν αυτός που πλειοδοτεί παίρνει ένα σπίτι το οποίο είναι γεμάτο αναμνήσεις, ζωγραφιές στα παιδικά δωμάτια, μυρωδιές φαγητών της νοικοκυράς και ξαφνικά όλα νεκρώνονται, παγώνουν.

Είναι επικίνδυνο να υπάρχουν δύο απόψεις και όχι μία για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί κάποια στιγμή αυτός που πλειοδότησε μπορεί να συναντηθεί με αυτόν που έχασε το σπίτι χωρίς να ξέρει ο ένας τον άλλον και τι θα του πει, (αν προλάβει), άλλαξα τη διακόσμηση γιατί οι καναπέδες ήταν από οξιά και δεν ταίριαζαν με τους τοίχους;

Τέλος είναι σαράκι να υπάρχουν δύο απόψεις και όχι μία για το συγκεκριμένο θέμα, γιατί το παιδί του πλειοδότη μπορεί να γίνει φίλος με το παιδί του ανθρώπου που έχασε το σπίτι και όταν τον καλέσει στο σπίτι του να του πει: αυτό ήταν το σπίτι μας.

Αφήνω την πρώτη άποψη και αυτούς που την πρεσβεύουν, δεν με ενδιαφέρουν, δεν μου πάνε. Περισσότερο ακόμη δεν με ενδιαφέρουν και δεν μου πάνε αυτοί που πρεσβεύουν την πρώτη άποψη και είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όχι ΑΝΕΛ, αλλά τώρα υποστηρίζουν τέτοιες διαδικασίες με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ακόμη περισσότερο δεν με ενδιαφέρουν και δεν μου πάνε αυτοί που προεκλογικά χειροκροτούσαν όταν ακούγονταν το σύνθημα: ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΡΑΠΕΖΙΤΗ, και τώρα όταν τους ρωτάς σου λένε για το SUMMERTIME Festival της ΕΡΤ και για τις τσούχτρες.

Παντελώς αδιάφοροι μου είναι αυτοί που πρεσβεύουν την πρώτη άποψη γιατί: «Ασύνετος όστις εν φόβω μεν ασθενής, λαβών δε μικρόν της τύχης φρονεί μέγα», δηλαδή, «είναι άμυαλος όποιος είναι ανήμπορος όταν φοβάται και όταν δε λίγο του χαμογελάσει η τύχη, παίρνει πολύ αέρα».  – Ευριπίδης (Τημενίδαι)». Χωρίς να έχω τη διάθεση και την ικανότητα να κριτικάρω ή να αναλύσω τη φράση του Ευριπίδη, αναρωτιέμαι: καλά ο ανήμπορος που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο πλειστηριάζων είναι λογικό να φοβάται, εμείς οι άλλοι που ακόμη δεν είμαστε ανήμποροι, “αποτυχημένοι” και “μη πλειστηριασμένοι”, δεν οφείλουμε να συμμετέχουμε στο ελάχιστο στην προστασία στην υποστήριξη, στην προσπάθεια αλληλεγγύης των υπολοίπων; Κατηγορηματικά λέω ναι.

Το σκεπτικό αυτών των ανθρώπων που υποστηρίζουν τους πλειστηριασμούς είναι ατελές και ασύμμετρο σε σχέση με το περί δικαίου αίσθημα, και  μας παραπέμπει, τολμώ να πω, σε εμφυλιακού τύπου καταστάσεις, σε καταστάσεις λανθασμένου προστατευτισμού της ανθρώπινης προσωπικότητας (εαυτούλης μου κλπ.). Oι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι καλύτερα να παραμένουν σιωπηλοί και να θεωρούνται βλάκες παρά να μιλούν και να αίρουν κάθε αμφιβολία. To ανθρώπινο αυτό είδος κυκλοφορεί ανάμεσα μας, ανάμεσα μας όμως υποβόσκει και η οργή των άλλων που… είναι γείτονες, συγγενείς, φίλοι λέμε καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα.

Την επόμενη μέρα έτυχε να ξαναπεράσω από εκείνη τη πλατεία. Χάρηκα, είδα πολλά παιδιά που έκαναν ποδήλατο και έπαιζαν. Σε εκείνο το τραπέζι, που καθόμασταν εμείς, κάθονταν μια οικογένεια συζητούσαν και χαμογελούσαν. Αυτοί φαίνονταν, ήταν καλοί άνθρωποι!