Της Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Ένα γλυκόπικρο λικέρ, σερβιρισμένο στην τραπεζαρία της μεγάλης ανθρώπινης περιπέτειας με τα ...μαχαιροπήρουνα της τρέλας του πολέμου, στην Ισπανία της τραγωδίας, ο εμφύλιος της οποίας θα ήταν το πιο σημαντικό γεγονός του 20ου αιώνα αν δεν ξεσπούσε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος....
Η παράνοια της σφοδρής σύγκρουσης μεταξύ των Ισπανών Εθνικιστών του Φράνκο και των Δημοκρατικών κομμουνιστικών και αναρχικών Δυνάμεων του Μανουέλ Αθάνια, είναι το σκηνικό μιας παράστασης για δύο που καταλήγει να αφορά τους πολλούς του χθες και του σήμερα αλλά και αυτούς που θα΄ρθουν και θα ανακαλύψουν ότι η ιστορία είναι μια επίμονη ανακύκλωση λαθών, μια εμμονική επιστροφή στον πόνο.
«Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα δένδρο βαμμένο με αίμα, είναι το δένδρο της λευτεριάς.
Αν υπάρχει στην Ισπανία ένα στόμα που μιλάει, μιλάει για τη λευτεριά» έγραψε ο Πωλ Ελυάρ.
Αυτό το ...στόμα, άνοιξε χθες στο Επίκεντρο+, σε μια παράσταση που σε πιάνει από τα μάτια, από το χέρι, από το λαιμό και σε οδηγεί πέρα από το θάνατο, να παρακολουθείς την άνιση μάχη των απλών ανθρώπων με το θηρίο που μπορεί να βγει από μέσα τους, είτε για να κατασπαράξει άλλους, είτε για να σπρώξει στη σκηνή έναν ήρωα, εκεί που δεν το περιμένεις.
Το "Ay, Carmela!" του ισπανού Jose Sanchis Sinisterra, δεν είναι καθόλου τυχαία το διασημότερο έργο του.
Βασιμένο σε δύο πλανόδιους θεατρίνους, δύο τραγικούς κλόουν που χαρίζουν αβίαστες στιγμές γέλιου με την αναπάντεχη περιπέτειά τους να μπουν κατά λάθος σε περιοχή του Εθνικού Στρατού και να πιαστούν αιχμάλωτοι, το έργο βγάζει το τσιρότο από την πληγή της Ισπανίας, την πληγή κάθε τόπου που ζει στο σκοτάδι, είτε αυτό είναι εμφανές, είτε είναι λουσμένο σε τεχνητό φως, κοιτάζει κατάματα το φόβο, τον ρατσισμό, το μίσος, την αγάπη, την ακύρωση, την αδικία, αλλά και την τόλμη και το δικαίωμα, ή απλώς το αναπόφευκτο του να είσαι ο εαυτός σου την λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο.
Αν συμφωνήσουμε ότι η τέχνη είναι ελευθερία, τότε το έργο του Σινιστέρα, δείχνει πώς αυτή μπορεί να μπει στο στόχαστρο ενός φονικού όπλου, είτε στην καρδιά ενός πολέμου, είτε σε μια άλλη στιγμή δημοκρατικής ψευδαίσθησης, όπως αυτή που ...απολαμβάνουν πολλές από τις σύγχρονες κοινωνίες χωρίς τη βοήθεια μιας ορατής κάνης.
Πήγαμε στο Επίκεντρο+ με την απορία για το τι μπορεί να δούμε έχοντας άγνοια περί του συγκεκριμένου έργου και βγήκαμε με τη αίσθηση ενός πυκνού θεάματος, μιας απολαυσιτκής παράστασης που δίνει γροθιές στο υπογάστριο ακόμη και στις πιο ξέγνοιαστες στιγμές της και σε αποζημιώνει στο φινάλε με μια βαθιά συγκίνηση από εκεί που δεν την περιμένεις, καθώς σε όλη τη διάρκεια η παράσταση παίζει με το μυαλό σου, σκάβοντας υπόγεια το θυμικό και καταλήγει απελευθερώνοντας ένα συναίσθημα θλίψης και οργής. Αυτό όμως δεν είναι το θέατρο; Τι νόημα έχει αν δεν σου χαρίσει αυτά τα δυό;
Ο σκηνοθέτης Διονύσης Βούλτσος απέδειξε για άλλη μια φορά ότι σαν σκηνοθέτης έχει στα χέρια του...χρυσόσκονη, στήνοντας μια παράσταση που παίζει με το φως και το σκοτάδι, με τη ζωή και το θάνατο, ή με τη ζωή που μοιάζει με το θάνατο και το θάνατο που μοιάζει με ζωή, ενώ απέδωσε έναν απολαυστικό Παουλίνο, έναν τραγικό αρλεκίνο, έναν άνθρωπο που βρίσκεται απέναντι στη μοίρα του, έναν καλλιτέχνη που προσπαθεί να ξεφύγει από τη λογοκρισία με τεχνάσματα για να καταλήξει μόνος και πελαγωμένος σε ένα περιβάλλον φρίκης.
Απίθανα ευρύματα, τα πατίνια στο φάντασμα-παραίσθηση της Καρμέλα που επιστρέφει και βεβαίως ο κατακόκκινος χάρτης της ισπανίας που προβάλλει αναπάντεχα μέσα από το σκηνικό.
Με εξέπληξε η Χρυσούλα Παπαδοπούλου, η οποία παίρνει απίστευτο ...μπόι στη σκηνή και η οποία έδωσε μια καταπληκτική Καρμέλα, με γκροτέσκο εκφάνσεις, αλλά και με στιγμές ενός βαθιά τραγικού προσώπου, ενσαρκώνοντας τη δύναμη του να είσαι και να μην μπορείς να αλλάξεις, του να είσαι και να μην επιτρέπεις να σε αλλάζουν, του να γεμίζεις τη σκηνή με το πείσμα, την τρέλα, την αυθάδεια, την πονηριά ή την πίκρα σου.
Το μπόι του ενός απλού ανθρώπου απέναντι στην ιστορία, σήκωσε αριστοτεχνικά στη σκηνή η Χρυσούλα Παπαδοπούλου, μας πήρε μαζί της και μας σήκωσε λίγο πιο... ψηλά.
Ένα εξαιρετικά ταλαντούχο πλάσμα, που απολαμβάνεις να το ακολουθείς να ξετυλίγεται στη σκηνή.
Σε στιγμές μεγάλης μουσικής ωριμότητας ο Γιώργος Δίπλας, έντυσε και χαρακτήρισε την παράσταση με τους ήχους της έντασης με την οποία η ιστορία προσκρούει πάνω στα ανυποψίαστα θύματά της και την τεχνητή ηρεμία που επικρατεί πριν έρθει η καταιγίδα, ενώ έδωσε δύο καταπληκτικά τραγούδια που υπογράμμισαν αριστοτεχνικά το έργο και αποτυπώθηκαν στην μνήμη μας, εισβάλοντας και στα δαιδαλώδη σοκάκια του φλαμένγκο, αλλά και στα μονοπάτια του εμβατηρίου, χωρίς... τσιρίδες της ευκολίας.
Έκπληξη οι πολύ καλές φωνητικές του δυνατότητες τόσο στο ηχογραφημένο εμβατήριο, όσο και στο κομμάτι που ερμηνεύει επί σκηνής.
Καταπληκτικοί οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου που έπαιξαν με τις σκιές, τα χέρια και τα μάτια, αλλά και με τον.. άλλο κόσμο, τα απλά και γεμάτα εκλήξεις σκηνικά της Αγνής Στασινού, τα κοστούμια από τη Μαρία Αλανιάδη, οι χορογραφίες της Κατερίνας Αναλυτή, η κιθάρα flamenco του Ανδρέα Κίκινα, η φωνή της Δώρας Πετρίδη στο υπέροχο τραγούδι της Καρμέλα, ο ήχος και τα φώτα του Νίκου Γιατράκου.
Η παράσταση αυτή που δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να χάσετε, μας πάει μια βόλτα στο Μπελτσίτε, το Μάρτιο του 1938, αλλά και στην Συρία του 2016 και στην Ελλάδα του μνημονίου που ποζάρει μπρος στην κάνη άλλων εχθρών και κλοουνίζει και αυτή όπως ο Παουλίνο και ο Καρμέλα, για να σώσει τη δική της ζωή.
Είναι από τις φορές που δίνεις τα θερμά σου συγχαρητήρια στους συντελεστές στο τέλος της παράστασης και εννοείς την κάθε σου λέξη.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
