Οι Τοίχοι της Καλοσύνης - προβληματισμοί

Είναι γλυκιά και συγκινητική η κινητοποίηση τόσων συμπολιτών να προσφέρουν από το υστέρημά τους στο νέο κοινωνικό φαινόμενο των Τοίχων της Καλοσύνης που εξαπλώνεται σε όλη τη χώρα. Όμως είναι στ’ αλήθεια αποτελεσματικό και υπεύθυνο;

Δε θα αναφερθώ στο ότι τα αγαθά που προσφέρονται μπορεί να τα καρπώνονται κοινωνικές ομάδες και συμπολίτες που δεν τα έχουν πραγματικά ανάγκη (αν και θα πρέπει αυτός που προσφέρει να το έχει υπόψη), διότι μπορεί να πει κανείς ότι η προσφορά είναι πάντα καλή όποιος κι αν είναι ο αποδέκτης.

Όμως τι γίνεται αν κάποιος διαταραγμένος διασκορπίσει δηλητηριασμένα τρόφιμα σε όλη την πόλη ή ρίξει κάτι μέσα στα μαγειρεμένα τρόφιμα που είναι εκτεθειμένα στις κρεμάστρες; Ή αν αυτά αλλοιωθούν από τον ήλιο ή άλλους αστάθμητους παράγοντες (ακόμη και τα συσκευασμένα τρόφιμα); Αν κάποιος από τους ανθρώπους που ζητήσει εκεί φαγητό πεθάνει ή νοσήσει, ποιός θα φέρει την ευθύνη; Το πιθανότερο είναι βέβαια ότι δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους είναι δυστυχώς στα αζήτητα. Φανταστείτε όμως κι ένας μόνο άνθρωπος αν πάθει κάτι πόσο στράφι πάει όλη η προσπάθεια! Επιπλέον τίθενται διοικητικά ζητήματα προάσπισης της δημόσιας υγείας και ασφάλειας.

Η φιλανθρωπία λοιπόν εκτός από αγνή πρόθεση απαιτεί και υπευθυνότητα. Μπορούμε πάντα να βοηθήσουμε τον γείτονα, μια γνωστή μας οικογένεια ή τον άνθρωπο που συναντούμε στο δρόμο. Αν όμως θέλουμε να ικανοποιήσουμε περισσότερο το αίσθημα της προσφοράς με κάτι πιο οργανωμένο γιατί δεν στηρίζουμε τους ήδη υπάρχοντες φορείς που κάνουν σημαντικό έργο καθημερινά και έχουν ανάγκη από ένα επιπλέον πακέτο μακαρόνια ή λίγο από τον χρόνο μας; Να συνδράμουμε όποιον φορέα μας εκφράζει καλύτερα: μητρόπολη, ενορίες, δήμο, ιδρύματα, στέγες-νοσοκομεία κλπ. Αρκεί ένα «γκουγκλάρισμα» για να τους βρούμε στην πόλη μας και σε κάθε πόλη.

Τίθεται μια παράμετρος επιπλέον: είναι σίγουρα αξιοπρεπές γι’ αυτόν που πηγαίνει και παίρνει τη σακούλα ή τα ρούχα να είναι σε κοινή θέαση; Ή τον υποβάλλουμε σε αυτό προκειμένου να έχουμε την εποπτική ικανοποίηση ότι προσφέρουμε; Επίσης. ποιες είναι οι συνέπειες στην εικόνα πόλης που έχει ήδη πολλά προβλήματα και στην ψυχολογία των συμπολιτών και των παιδιών μας; όχι από αλαζονική σκοπιά, από ανθρώπινη, αν αναλογιστεί κανείς ότι δεκάδες συμπολιτών υποφέρουν από κατάθλιψη λόγω κρίσης και πολλοί αυτοκτονούν καθημερινά;

Έπειτα είναι σίγουρο ότι τα κάγκελα έξω από δημοτικά σχολεία είναι κατάλληλα μέρη συγκέντρωσης ανθρώπων που δε γνωρίζουμε; ή δημιουργούμε κοινωνικές δομές που δε μπορούμε να ελέγξουμε και εκθέτουμε σε αυτές τα παιδιά με απρόβλεπτα αποτελέσματα; Κι αυτή η σκέψη δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί με αφέλεια.

Λόγω γειτνίασης παρακολουθώ το έργο που κάνει η ενορία της Αγίας Σοφίας με εθελοντές και τη Φοιτητική ομάδα. Μαζεύονται σε μια κουζινούλα και μαγειρεύουν με εποπτεία επαγγελματία μάγειρα και προσφέρουν καθημερινά, σε όλους ανεξαιρέτως, δεκάδες (και εκατοντάδες) μερίδες ασφαλές φαγητό, διακριτικά και με αξιοπρέπεια. Υποθέτω ότι κι άλλες ενορίες κι άλλοι φορείς, οργανώσεις και ιδρύματα πράττουν το ίδιο με φαγητό και ρουχισμό και χρειάζονται ενίσχυση και διαφήμιση ώστε να ξέρουν που να απευθυνθούν όσοι έχουν ανάγκη.

Ας διοχετεύσουμε λοιπόν την εκπληκτική ευαισθητοποίηση και δραστηριοποίηση που κατάφερε ο Τοίχος της Καλοσύνης σε πιο οργανωμένες και υπεύθυνες δομές ώστε να πιάσουν τόπο οι προσπάθειές μας!

Σταυρούλα Δημητριάδου

Διπλ. Ηλεκτρολόγος Μηχανικός & Τεχνολογίας Υπολογιστών Π.Π.

MSc Περιβαλλοντικές Επιστήμες Π.Π.

Υπ. Διδάκτωρ Γεωλογίας Π.Π.