Κι όμως κύλησαν 19 χρόνια από τότε...

Δεν είναι δυνατόν αυτές τις μέρες να μην θυμηθούμε τον μύθο της Αλίκης Βουγιουκλάκη, της αποκαλούμενης και «εθνικής μας σταρ» (έτσι την είχε πρωτοβαπτίσει η πένα της Ελένης Βλάχου στην «Καθημερινή»). Κι αυτό διότι τέτοιες μέρες, κατακαλόκαιρο, μέσα στη ζέστη μας είχε αποχαιρετίσει για πάντα και σχεδόν κανένας δεν ήθελε να το πιστέψει…

Έσβησε στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών το πρωί της Τρίτης 23 Ιουλίου 1996. Η δυσάρεστη είδηση αναμενόμενη καθώς τα νέα για την διαρκώς επιδεινούμενη υγεία της ήσαν καθημερινά εκείνες τις μέρες, μας έκανε αυθόρμητα να δακρύσουμε. Διότι η αξέχαστη Αλίκη Βουγιουκλάκη αντιπροσώπευε κάτι που όλοι λατρεύαμε, την αθωότητα, την γλυκύτητα, την τσαχπινιά αλλά και την χάρη και την πονηριά. Η όποια κουβέντα για το πόσο καλή ηθοποιός ήταν θεωρούμε πως πλέον 19 χρόνια μετά το χαμό της, δεν έχει καμία βάση.

Έχοντας στέρεες, γερές βάσεις από την Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι ας της είχε βάλει «λίαν καλώς» χαλώντας της το άριστα ο αυστηρός Δημήτρης Χορν, η Αλίκη Βουγιουκλάκη δεν άργησε να εκτοξευτεί στην σφαίρα της σταρ και του απόλυτου φαινόμενου. Λατρεύτηκε από τον κόσμο, άλλο τόσο μισήθηκε από κάποιους, την είπαν «μίμο» αλλά εκείνη αταλάντευτη κατάφερε να παραμείνει ακλόνητη στην πρώτη γραμμή της καλλιτεχνικής επικαιρότητας και του θεατρικού σανιδιού σαράντα και πλέον ολόκληρα χρόνια. Η αλήθεια είναι πως στο σινεμά μετά την σπουδαία επιτυχία και δημοφιλία της και τις σαράντα σχεδόν ταινίες της, η Αλίκη Βουγιουκλάκη την οποία είχε ερωτευτεί ο «φακός», δεν θέλησε να προσπαθήσει για κάτι άλλο ενώ κάλλιστα θα μπορούσε.

Μας θλίβει το γεγονός ότι έφυγε τόσο νωρίς, στα 62 ή στα 64 κατ’ άλλους χρόνια της (μύθος και η ακριβής της ηλικία) γιατί σίγουρα θα είχε πολλά ακόμα να δώσει και να ερμηνεύσει τουλάχιστον στο θέατρο.

Κύκνειο άσμα της ήταν η Μελωδία της Ευτυχίας το 1996. Τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο παρουσίασε την παράσταση – μιούζικαλ στο Δημοτικό θέατρο του Πειραιά και μετά πήγε στην Θεσσαλονίκη όπου και έμελλε να κάνει την τελευταία της παράσταση. Πόσο λαμπερή και ακατάβλητη έμοιαζε λίγους μόλις μήνες πριν το τέλος. Κι όμως ήταν άρρωστη και προφανώς το διαισθανόταν, κάτι που φαινόταν από αινιγματικά λόγια της σε κοντινούς της ανθρώπους και συνεργάτες όπως ο Μάκης Δελαπόρτας.

Κηδεύτηκε από το παρεκκλήσι της  Μητρόπολης Αθηνών δύο μέρες αργότερα παρουσία πλήθους κόσμου κι ας ήταν η Αθήνα ψιλοάδεια λόγω των καλοκαιρινών διακοπών. Είχε πάει κόσμος για να τιμήσει τη μνήμη της και από την επαρχία. Την λάτρευε το κοινό της περιφέρειας. Θυμάμαι το καλοκαίρι του ’90 με την άτυχη «Αντιγόνη» της στο Αρχαίο Ρωμαικό Ωδείο της Πάτρας, το οποίο είχε γεμίσει σχεδόν και τις δύο βραδιές. Αλλά και τον χαμό με την «Μις Πέπσι» στο Πάνθεον όπου το Πατρινό γυναικείο κοινό είχε εντυπωσιαστεί από την λεπτή σιλουέτα της αλλά και τα κομψά ρούχα που φορούσε στην παράσταση.

Η ταφή της έγινε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών. Μία «εμβληματική» μορφή της ελληνικής τέχνης που συνδέθηκε με την ανάγκη του Έλληνα του ’60 να συνέλθει και να «ξεχαστεί» από τις δυσκολίες που είχε μόλις περάσει, δεν είναι πια μαζί μας εδώ και 19 χρόνια. Μας φαίνεται απίστευτο, γι’ αυτό και γράφουμε αυτό το σύντομο κείμενο για να θυμηθούμε την χαμένη ξεγνοιασιά μας όπως τόσο υπέροχα την προσωποποίησε η Αλίκη Βουγιουκλάκη.