Γιατί ο Τσίπρας θα έπρεπε να παρακαλάει να βγει το «ναι»

O λαός λέει «πρόσεχε» τι εύχεσαι. Και δεν το λέει τυχαία. Η επιπολαιότητα μιας ευχής είναι δυνατόν όχι μόνο να ακυρώσει το αφήγημα μιας μεγάλης προσδοκίας, αλλά και να επιφέρει συνθήκες ανάλογες της τραγωδίας των ηρώων των αρχαίων αμφιθεάτρων, με την έννοια των συγκρούσεων που διαλύουν το εσωτερικό οικοδόμημα.

Πάμε λοιπόν να δούμε τι μπορεί να σημαίνει για τον ΣΥΡΙΖΑ το «όχι» που επιδιώκει στην παρούσα φάση, με τις συγκεκριμένες συνθήκες και το συγκεκριμένο ερώτημα που απευθύνει στον ελληνικό λαό, είτε για να δραπετεύσει με συνενόχους από το αδιέξοδο που δημιουργήθηκε, είτε για να εκφράσει ως λέει την οργή ενός λαού έναντι των δανειστών, έστω και αν αυτός ο λαός απαντάει σε ένα ερώτημα που δεν υπάρχει.

Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι την Κυριακή ξημερώνει το περήφανο «όχι» που ζητάει ο Πρωθυπουργός, θεωρώντας τους «ναι» υπηρέτες των ξένων.

Ο κ. Τσίπρας παίρνει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και σπεύδει στις Βρυξέλλες για διαπραγμάτευση. Εκεί τον αναμένουν οι εταίροι με τις χειρότερες των διαθέσεων. Το έχουν πει, το έχουν εξηγήσει, το έχουν επαναλάβει, το έχουν αν θέλετε...εκβιάσει.

Αυτοί οι εταίροι που τώρα θα βλέπουν τον ελληνικό λαό να συμφωνεί απόλυτα με την πρόταση του «όχι», το οποίο εξαρχής έχουν ταυτίσει με διάθεση εξόδου από το ευρώ, δεν μπορώ σε καμία των περιπτώσεων να φανταστώ ότι θα χρησιμοποιήσουν ευγενέστερη γλώσσα από αυτή που χρησιμοποιούν μέχρι σήμερα.

Ράπισμα αναμένεται καθώς απέναντι σε ένα τέτοιο "όχι" θα έχουν και όλο το ηθικό έρισμα για να δικαιολογήσουν κάθε επιλογή τους, κάθε σκληρότερη στάση τους, κάθε φονικό όπλο τους.

Και βεβαίως αν υποθέσουμε ότι θα μπουν στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα, τα μέτρα που θα προτείνουν θα είναι τραγικότερα αυτών που μέχρι σήμερα πέτυχε η διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, τραγικότερα αυτών που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια.

Τα χρηματιστήρια του κόσμου δεν έπαθαν την συμφορά που υποσχόταν ο γητευτής της θεωρίας των παιγνίων, οι λαοί της ευρωζώνης δεν έχουν κανένα λόγο να βγουν στους δρόμους για τους Έλληνες που δεν θέλουν Eυρώπη, ενώ ακόμη και οι «αδελφοί» Podemoς της Ισπανίας χθες μας αρνήθηκαν τρεις, κάνοντας σαφές ότι αυτοί -όντας σοβαρότεροι- δεν θα διακινδυνεύσουν την πορεία της χώρας τους.

Ούτε μια χώρα δεν βρίσκεται στο πλευρό μας και μετά το «όχι» δεν νομίζω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. "Σας το είχαμε πει" θα είναι η απάντηση.

Τι θα κάνει λοιπόν τότε ο Τσίπρας; Δύο δρόμους έχει. Ο ένας είναι να κλείσει μια συμφωνία πολύ σκληρών μέτρων και να έρθει να την περάσει στην Βουλή και την κοινωνία.

Ο δεύτερος, να πάρει ξανά το αεροπλάνο του γυρισμού, να μας πει ότι δεν είναι παντός καιρού και να κόψει εθνικό νόμισμα, δηλαδή δραχμή, όταν θα μπορεί να το πράξει μετά από ένα τραγικό Grexit κλειστών τραπεζών και τρομαγμένων ανθρώπων.

Στην  πρώτη περίπτωση, θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον πώς θα υποδεχθούν όλη αυτή την κυβέρνηση των «όχι», αυτοί που σύρθηκαν να ψηφίσουν «όχι» στα σκληρά μέτρα για να αισθανθούν εθνικά υπερήφανοι. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα αντιδράσει σε εκείνη τη φάση η κοινωνία που με τόσο οίστρο οδηγείται στην κάλπη για το μεγάλο «όχι» του ελευθερία ή θάνατος.

Εικάζω- και είναι λογικό- ότι οι ίδιοι άνθρωποι, στους οποίους καλλιεργήθηκαν τόσο μεγάλες προσδοκίες, που υπέμειναν τις κλειστές τράπεζες και πολλά άλλα, για να αισθανθούν εθνικά υπερήφανοι  και θα δουν τον πρωθυπουργό να γράφει το «όχι» τους στο περιθώριο μιας επαχθούς συμφωνίας θα ξεσηκωθούν. Όχι εναντίον των «ναι» που ούτως ή άλλως θεωρούνται "γερμανοτσολιάδες" αλλά εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ που τους ενέπαιξε.

Πάμε τώρα στο δεύτερο σενάριο. Η κυβέρνηση επιστρέφει και τυπώνει δραχμή. Που; Σε μια χώρα η οποία σε ποσοστό 70% σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις επιθυμεί παραμονή στο ευρώ.

Σε μια χώρα την οποία πρωθυπουργός και υπουργοί, διαβεβαιώνουν ότι το δημοψήφισμα δεν είναι «ναι» ή «όχι» στο ευρώ, αλλά "ναι" ή "όχι" στην αξιοπρέπεια. Τι ακριβώς θα πει τότε ο Τσίπρας στους πολίτες; Ότι αυτοί επέλεξαν την ρήξη; Ότι αυτό εννοούσε όταν τους καλούσε να ψηφίσουν; Ή μήπως ότι δεν κατάλαβαν καλά;

Μπορεί οποιοσδήποτε να φανταστεί τι έχει να γίνει στη χώρα του 70% παραμονή στο ευρώ,  όταν θα αρχίσουν να κόβονται δραχμές. Δεν είναι δύσκολο να δεις τους επαναστάτες να γίνονται δήμιοι αυτού που τους εξαπάτησε. Έχει γίνει και στην Αργεντινή. Μόνο που εκεί έλυσε το πρόβλημα ένα ελικόπτερο.

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι ο νεαρός και πολλά υποσχόμενος πρωθυπουργός έπεσε στη φάκα των ιδεοληψιών του κόμματός του,  είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και οδεύει προς την πρόωρη συνταξιοδότηση.

Ειλικρινά αν ήμουν Τσίπρας θα παρακαλούσα να βγει ένα «ναι» από την κάλπη. Γιατί με αυτό το "ναι", μπορεί να δραπετεύσει από την πολιτική του φυλακή. Με το «όχι» ο εφιάλτης μόλις αρχίζει.