Μια συζήτηση που καθυστέρησε 15 χρόνια: ευρώ ή δραχμή; Κι αν ευρώ, πώς μπορεί να συνεννοηθεί η Αριστερά με τον Σόιμπλε;

Με καθυστέρηση 15 (ίσως και παραπάνω) χρόνων άνοιξε μια συζήτηση, που θα έπρεπε να γίνει πριν η Ελλάδα μπει στο σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη ζώνη του ευρώ.

Αλλά τότε, όλα έδειχναν ρόδινα. Το χρήμα έρρεε, αν και όχι για όλους, καθώς και τότε ένα 20% περίπου, ζούσε στα όρια της φτώχειας, ή κάτω από αυτά.

Όμως, οι δημοκρατίες λειτουργούν με τον κανόνα της πλειοψηφίας και αφού το 80% καλά περνούσε (όχι όλοι το ίδιο καλά, με διαβαθμίσεις), ποιος νοιαζόταν για το 20% της φτώχειας; (γνωστό φιλοσοφικό ζήτημα: είναι δίκαιο και ηθικό, οι πλειοψηφίες να αποφασίζουν αγνοώντας τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των μειοψηφιών;  Αλλά, ας μην ξεφύγουμε, ας το συζητήσουμε άλλη στιγμή… Άλλωστε, με όλα τα κακά της, η Δημοκρατία υπερέχει όλων των άλλων συστημάτων).

Ρέοντας το χρήμα σε δραχμές, θεωρήσαμε υπέροχο που τις μετατρέπαμε σε ευρώ. Μεταξύ άλλων για να μην τρέχουμε στα ανταλλακτήρια συναλλάγματος, κάθε φορά που ταξιδεύαμε στας Ευρώπας (και τότε ταξιδεύαμε συχνά).

Ακόμα και την πρώτη ημέρα αλλαγής του νομίσματος, που όσα μέχρι τότε κόστιζαν 50 δραχμές αυτομάτως άρχισαν να πωλούνται προς μισό ή και ένα ευρώ (170 ή 340 παλιές δραχμές), ουδόλως ανησυχήσαμε. Ένα κέρμα ήταν το μονόευρο, ενώ το πενηντάρι ήταν χαρτονόμισμα, σιγά, λοιπόν, μην ασχοληθούμε με τα λιανά.

Κι αφού δεν μας απασχόλησε το θέμα των απότομων ανατιμήσεων σιγά μην μας απασχολούσε το ερώτημα: ιδεολογικά και πολιτικά τι σόι είναι αυτή η παρέα της οποίας γινόμαστε μέλη;

Στις περισσότερες διαπιστώσεις της η Αριστερά είχε δίκιο, και για την Ευρωπαϊκή Ένωση, και για την Ευρωζώνη: τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ήθελε να εξυπηρετήσει και όχι να οικοδομήσει «μια Ευρώπη των λαών». Με την Αριστερά, ωστόσο, υπήρχε πάντα ένα …θεματάκι: δεν έπειθε ότι αυτά που έλεγε, μπορούσε να τα κάνει και πράξη.

Και σκέφτομαι τώρα: πώς να τα κάνει πράξη ένας Αριστερός, όταν το πεπόνι και το μαχαίρι, το κρατάει ένας τύπος σαν τον Σόιμπλε; Ποιος λογικός άνθρωπος πιστεύει ότι ένας Σόιμπλε μπορεί να πειστεί από έναν Γλέζο, έναν (αείμνηστο) Κύρκο, ή και έναν Τσίπρα; Πολλώ δε μάλλον από έναν (αείμνηστο) Φλωράκη, ή έστω έναν Κουτσούμπα;

Είναι το ίδιο ερώτημα που οι δημοσιογράφοι πάντα υπέβαλλαν σε εκπροσώπους του ΚΚΕ: «ωραία όσα λέτε, αλλά πως θα γίνουν  πράξη; Που αλλού στον πλανήτη υπάρχει αυτό το μοντέλο που προτείνετε;».

Είναι γεγονός ότι δεν έδιναν πειστική απάντηση και γι αυτό, άλλωστε, η Αριστερά δεν μπόρεσε ποτέ να κυβερνήσει, σε αυτόν τον τόπο.

Έως τον Γενάρη του 2015, που ο λαός έκανε την επιλογή να βαδίσει «πρώτη φορά Αριστερά». Όσα μέχρι εκείνη τη στιγμή διακήρυσσε ο ΣΥΡΙΖΑ, σωστά τον κατέτασσαν στην Αριστερά, άλλωστε αυτός ο πολιτικός χώρος ήταν που πρώτος είχε μιλήσει, από τη δεκαετία του ’70,  για «μια Ευρώπη των λαών» ακόμα κι όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου διαλαλούσε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο».

Από τις 26 Ιανουαρίου, άρχισαν τα δύσκολα.

Άντε τώρα να κάνεις την Ευρώπη του Σόιμπλε, «Ευρώπη των λαών». Άντε να κουρέψεις το χρέος (που δεν είναι καν θέμα ιδεολογικό, το κούρεμα στη Γερμανία το 1954, δεν το αποφάσισαν κάποιοι Αριστεροί), άντε να σταματήσεις το «ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου» και ένα σωρό ακόμα.

Και άντε να τα πετύχεις όλα αυτά (που αφειδώς υποσχέθηκες) έχοντας απέναντί σου τον Σόιμπλε και επιμένοντας ότι θέλεις να μείνεις στην Ευρωζώνη.

Είναι σα να μπαίνει κάποιος σπίτι σου και να σου ζητάει ειδικό μενού για γεύμα και ειδικό κρεβάτι για να κοιμηθεί. Πάρε δρόμο, θα του πεις, αν δεν είσαι πολύ ευγενής, πολύ φιλόξενος, πολύ ανεκτικός, πολύ ντροπαλός και πολύ φιλεύσπλαχνος.

Και ο Σόιμπλε δεν είναι τέτοιος.

Και η Ευρωζώνη, δεν είναι «το κοινό μας σπίτι», ποτέ δεν ήταν.

Σπίτι του Σόιμπλε ήταν και είναι.

Κι αν θέλεις να μην μείνεις νηστικός και άυπνος, θα φας ό,τι σου δώσουν και θα κοιμηθείς σε όποιο κρεβάτι σε βάλουν. Αλλιώς, παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις.

Διαφορετικά, μένεις και κοιτάς με τίποτα ψιλοπαρακάλια και κλαψουρίσματα, μήπως και εκτός από ψωμί, σού δώσουν και λίγο τυρί. Αυτό δηλαδή που έκαναν ο Γιωργάκης, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος. Θυμόσαστε; Κάπου κάπου, τους έδιναν και λίγο τυράκι.

Στον Τσίπρα μόνον μπομπότα, ούτε καν ψωμί. Ούτε κι όταν πήγε με τα νερά τους και ασπάστηκε τη λογική τους (η περίφημη αντιπρόταση της Ελληνικής κυβέρνησης, με το πακέτο μέτρων 8 δις, αυτό εκδήλωνε) δεν λύγισαν οι …άκαρδοι. «Μπομπότα και ξερό ψωμί, αν θες φάε, αλλιώς δρόμο», ήταν η στάση τους.

Και παρά ταύτα, ακόμα και τώρα, ο Τσίπρας επιμένει: «θέλουμε να μείνουμε στο ευρώ». Ούτε τώρα, η κυβέρνηση ανοίγει τη συζήτηση για δραχμή. Όμως τώρα, η συζήτηση ανοίγει, έστω κι αν δεν το θέλει ο Τσίπρας. Και η κυβέρνηση οφείλει να συμμετέχει σε αυτή τη συζήτηση, που είπαμε, γίνεται με 15 χρόνια καθυστέρηση.

Αν δεν την ανοίγει, επειδή θεωρεί καταστροφικό σενάριο για τη χώρα  ένα ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ, δύο επιλογές έχει: ή να σταματήσει να κυβερνάει, ή να σταματήσει να αυτοαποκαλείται Αριστερά.

Αν όντως δεν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, τους κανόνες τους ξέρουμε. Και οι κανόνες αυτοί ουδεμία σχέση έχουν με τις ιδέες και τις θέσεις της Αριστεράς.

Οπότε ή επιλέγεις να κυβερνάς, αποχαιρετώντας την Αριστερά και αρχίζεις να χρησιμοποιείς μεθόδους Σαμαρά και Βενιζέλου (παρακάλια και κλαψουρίσματα), είτε επιλέγεις να μείνεις συνεπής στις Αριστερές ιδέες σου και αποχαιρετάς την κυβέρνηση.

Οπότε, δύο κινήσεις οφείλει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ:

Να ανοίξει τη συζήτηση για ενδεχόμενη επιστροφή στη δραχμή, με έξοδο από την Ευρωζώνη. Κι αν αυτή συζήτηση αποδείξει ότι το ευρώ είναι μονόδρομος, η κυβέρνηση να κάνει τις επιλογές της:

Ή να παραδώσει τη σκυτάλη σε εκείνους που είναι πιο προσαρμοστικοί στους κανόνες του ευρώ, ή να αλλάξει ρότα, να αποχαιρετήσει την Αριστερά και να παίξει με τους (αδυσώπητους) κανόνες του Σόιμπλε για να αποφευχθεί η έξοδος από το ευρώ.

Όσο για μας, τους απλούς πολίτες: αλίμονό μας, αν όντως δεν υπάρχει ζωή εκτός ευρώ.

Γιατί, η παραμονή στο ευρώ, όσα ζήσαμε την τελευταία πενταετία, μας επιφυλάσσει. Με μικρές, πολύ μικρές, διαφοροποιήσεις.

Μακάρι να κάνω λάθος…

ΥΓ. Ακόμα κι αν τελικά υπάρξει συμφωνία, με κάποιες παραχωρήσεις των δανειστών, πάλι τα ίδια ισχύουν. Το γιατί, θα το εξηγήσω τότε...