«Ψυχραιμία»

Ήμουν από αυτούς που συνειδητά ενεπλάκησαν στις πρόσφατες κινήσεις-αντιδράσεις υπέρ της παραμονής του Θοδωρή Αμπαζή στην καλλιτεχνική διεύθυνση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας. Ήταν ένας αγώνας που, μέσα στον αυθορμητισμό και την ανιδιοτέλειά του, έθεσε ευδιάκριτες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ συγκρουόμενων αντιλήψεων και επανέφερε τη σύζευξη Πολιτισμού και Πολιτικής στην καθημερινή ζωή.

Όσοι συμμετείχαμε, όσοι κινητοποιηθήκαμε, αλλά και όσοι εν τέλει αρθρώσαμε λόγο, είτε υπέρ, είτε κατά, αποδείξαμε πόσο κρίσιμη, πόσο καταλυτική είναι η παρέμβαση του, σε κάθε δημόσιο διάλογο, καθ’ύλην αρμοδίου: του λαού. Όσοι εκτέθηκαν δημόσια, είτε με την φυσική τους παρουσία, είτε με άρθρα, αποφάσισαν, χωρίς προσυνεννόηση, ότι δεν τους αρμόζει να ψάχνουν καταφύγιο στην σιωπηρή πλειοψηφία. Επίσης, οι απόψεις υπέρ της παραμονής Αμπαζή δεν ήταν ενιαίες∙ διακυμάνθηκαν από τον χώρο μιας τίμιας αριστεροσύνης , μέχρι νεοφιλελεύθερες και αντικομμουνιστικές λογικές που απλώς… είδαν φως και μπήκαν. Πάντως, οι τελευταίες σε καμία περίπτωση δεν υπερκέρασαν την γενικευμένη δημοκρατική ανησυχία των δημοτών για το εν λόγω ζήτημα.

Άλλοι, πιο «ψύχραιμοι», την κρίσιμη ώρα, δεν μίλησαν ούτε υπέρ, ούτε κατά. Κάποιοι από αυτούς περίμεναν, όπως κάνουν πάντα, την διαμόρφωση των νέων δεδομένων, την αποκρυστάλλωση των συσχετισμών, έτσι ώστε, για μία ακόμα φορά, να επωφεληθούν από το νέο status quo και να μην προκαλέσουν εναντίον τους εντυπώσεις. Στη συνέχεια, όταν όλα είχαν τελειώσει, επιτέθηκαν σε όσους μίλησαν την κρίσιμη στιγμή, προφασιζόμενοι ότι «πρέπει να περιμένουμε να δούμε», ότι «δεν πρέπει να κάνουμε δίκη προθέσεων».

Αυτό που τεχνηέντως παραγνώριζαν οι εν λόγω «ψύχραιμοι», «συνετοί» δημότες είναι ότι στην πολιτική οφείλουμε να κρίνουμε, εκτός των αποτελεσμάτων, και τις προθέσεις. Αν δεν είχαμε δικαίωμα να κρίνουμε πολιτικές προθέσεις τότε θα ακυρωνόταν και το δικαίωμα του λαού να επεμβαίνει δημοκρατικά ώστε να μην  υλοποιηθεί η πολιτική με την οποία το λαϊκό αίσθημα δεν συμφωνεί. Δυστυχώς όμως, ο μνημειώδης μέσος πολίτης νίκησε ξανά στην Πάτρα.

Είναι δημοκρατικό δικαίωμα να κρίνεις τις προθέσεις του πολιτικού ή αυτοδιοικητικού ηγέτη. Όταν ορισμένοι επέκριναν τον κ. Πελετίδη ότι εξ αρχής είχε σκοπό να αναθέσει το ΔΗΠΕΘΕ στον κ. Καζάκο, δεν το έπραξαν, τουλάχιστον οι περισσότεροι, από εμπάθεια προς τον ηθοποιό. Μία ματιά στις υποψηφιότητες που κρίνονται αυτές τις μέρες από το Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ, αρκεί για να επιβεβαιώσει την κριτική αυτή: κανείς «μεγάλος» του θεατρικού στερεώματος δεν έθεσε υποψηφιότητα, γνωρίζοντας ότι η αξιολόγηση θα είναι εικονική.

Όταν κρίνεις τίμια τις προθέσεις του Δημάρχου, προσπαθείς να αποσοβήσεις αποτελέσματα με τα οποία διαφωνείς. Το Διεθνές Φεστιβάλ τελειώνει ως τέτοιο, το καλλιτεχνικό επίπεδο χαμηλώνει αισθητά, το θέατρο εξοβελίζεται ολοκληρωτικά, απουσιάζει το κεντρικό στίγμα ενώ επικρατεί μία απίστευτη οργανωτική προχειρότητα και ένας ιδιότυπος επαρχιωτισμός που αποθεώνει την τοπική δημιουργία, ανεξαρτήτως ποιότητας και εξανδραποδίζει ολοκληρωτικά τις διεθνείς αναφορές. Μία νέα απροσχημάτιστη κομματικοκρατία εισβάλει απρόσμενα από τα αριστερά ενώ αντικειμενικά στρώνεται το χαλί στο μεγάλο κεφάλαιο της ψυχαγωγίας: αντί να συζητήσει πρώτα με τους θεσμούς, ο Δήμαρχος προέκρινε την συνδιαλλαγή με τους managers και τις εταιρίες παραγωγής. Οι εκδηλώσεις περιορίζονται εντός των τειχών του κέντρου της πόλης, κάτι που συνάδει με την πολιτιστική αγοραφοβία της δημοτικής αρχής.

Δεν είμαι της λογικής «σας τα ’λεγα» ούτε με εκφράζουν οι αυτάρεσκες πολιτικές προφητείες. Όμως η κριτική των προθέσεων του Δημάρχου επί τη αφορμή της υπόθεσης Αμπαζή ακριβώς αυτές τις εξελίξεις απευχόταν.Ναι, από τους δήθεν «ψύχραιμους», μάλλον, προτιμώ όσους μίλησαν έγκαιρα.