Από εμάς τα παιδιά της μπαντίνας

Όταν είσαι μικρός τα πράγματα παίρνουν μεγάλες διαστάσεις. Μεγαλώνοντας τα περισσότερα ξεφουσκώνουν αλλά πάντα θυμάσαι ποιος τα έκανε μεγάλα. Ο Ανδρέας Γιαννόπουλος, ο μαέστρος της μπαντίνας, ήταν ένας από αυτούς.

Δεκάδες παιδιά έμαθαν και έπαιξαν μουσική υπό την διεύθυνσή του. Όργωσαν με νότες τους δρόμους της Πάτρας, όπως τους είχε πει ο μαέστρος τους. «Χαμογελώντας και κοιτάζοντας μπροστά».

Οι πιο πολλοί δεν συνέχισαν, δεν έγιναν σολίστες. Κέρδισαν όμως πολύ περισσότερα. Και ας τους στιγμάτιζαν ως εμπειρικούς και πως είναι μόνο για να φυσάνε. Αυτό το φύσημα ήταν που πήγαινε παντού. Από την ανηφόρα του Αγίου Φανουρίου στη Γούβα μέχρι το κάθε απομακρυσμένο νότιο προάστιο της πόλης. Κάθε γκρίζα γειτονιά, κάθε δρόμος και εκκλησάκι γέμιζε με νότες.

Και να σου οι εμπειρικοί σε κάθε πολιτιστική έκφανση της πόλης να δηλώνουνε παρόντες. Χριστούγεννα τα κάλαντα και Καρναβάλι τα Αποκριάτικα. Την Τσικνοπέμπτη αυθημερόν να αναστατώσουμε τους Πατρινούς της Αθήνας. Και την δύσκολη Μεγάλη Παρασκευή επιτάφιους το μεσημέρι μέχρι το βράδυ στον Άγιο Ανδρέα.

Και μέσα στις πρόβες και τους δρόμους, μικρά παιδιά να γαλουχούνται με το πνεύμα της συνεργασίας και της προσφοράς. Τα μουσικά όργανά τους να γίνονται χαρακτηριστικά της ταυτότητάς τους. Ο Μήτσος ο Φαγγότος, Ο Γιάννης ο Σαξοφονιάς, ο Γαβρίλος και ο Μπαράκος τα ταμπούρλα. Να αναζητούν on the road την χαμένη συνεκτικότητα της πόλης, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του κέντρου. Όπως εσύ όργωνες με την μοτοσυκλέτα τους δρόμους σε Ελλάδα και Ευρώπη.

«Από εμένα και τα παιδιά της μπαντίνας» έλεγες όταν τελείωνε κάθε παρουσία μας. Δυστυχώς αυτό το τέλος δεν σε έχει κοντά μας. Μα πάλι την φράση σου θα πούμε. Από εμάς λοιπόν τα παιδιά της μπαντίνας, ένα ειλικρινές και μεγάλο ευχαριστώ. Τους κάποτε μικρούς που μεγάλωσαν και αναζητούν μία πυξίδα σε μία κοινωνία χωρίς αρχές. Να είσαι βέβαιος πως κάτι τους έδωσες. Καλό σου ταξίδι μαέστρο…