Μετά τους κολλημένους με τον Παπανδρέου, οι κολλημένοι με τον Καραμανλή

ΑΔΥΝΑΤΩ να κατανοήσω την κάψα που έχει πιάσει ορισμένα στελέχη της Ν.Δ. να φέρουν πίσω τον Καραμανλή, τον άνθρωπο που παρέδωσε την χώρα έτοιμη να παραλύσει στον Παπανδρέου, ο οποίος στη συνέχεια την μετέφερε λιπόθυμη στο νοσοκομείο του ΔΝΤ για να την αποκάνει.

Η ΕΝΟΡΧΡΗΣΤΡΩΜΕΝΗ επίθεση στον Σαμαρά, η οποία στην Πάτρα έχει ήδη πολλούς πιστούς, ήταν αναμενόμενη. Ουδέποτε σε αυτό τον τόπο ένα κόμμα εξουσίας που έχασε τις εκλογές δεν κατάφερε να διατηρήσει τον αρχηγό του άβρεχτο, όσες ομπρέλες και αν του άπλωσαν, όποιοι και αν τις άπλωσαν, καθώς η ήττα έχει μόνο έναν πατέρα σε αντίθεση με τη νίκη που έχει κάτι χιλιάδες, από τον θυρωρό των γραφείων της Ν.Δ. μέχρι τον επίτιμο.

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ δεν θα μπορούσε να γλιτώσει από αυτή την νομοτέλεια ο Σαμαράς, ο οποίος συν τοις άλλοις αντιμετωπιζόταν από μια μεγάλη μερίδα της Ν.Δ. με καχυποψία, από το δε Μητσοτακέικο με την γνωστή λυκοφιλία που αρμόζει σε περιπτώσεις όπως η σχέση του Αντώνη με τον παππού Κώστα.

ΑΛΛΑ από το να συζητάει η Ν.Δ. να πάρει το κεφάλι του Σαμαρά, θεωρώντας ότι αλλάζοντας προπονητή, αλλάζει και προοπτική, μέχρι το να ονειρεύονται ορισμένοι την επαναφορά του πολιτικού playstation και του θαμώνα του Μπαϊρακτάρη, ως ιδανική επιλογή επιβίωσης, αυτό ξεπερνά και τους αναλυτές της πολτικής κρίσης πανικού, πάθησης πάντα συνυφασμένης με την απώλεια της εξουσίας.

OΠΩΣ ΣΤΟ ΠΑΣΟΚ, έτσι και στη Ν.Δ. μαθημένοι να βρίσκονται επί χρόνια καβάλα στο άρμα της εξουσίας με όποια μετάφραση μπορεί να έχει αυτό, από τα ανώτερα έως τα κατώτερα κλιμάκια, αντί να κοιτάζουν το δάσος, και τις αιτίες που οδήγησαν στην εκλογική συντριβή, κάθονται και ατενίζουν το δέντρο και σε άλλους φαίνεται καλύτερο το ψηλό, σε άλλους το στρουμπουλό, το οποίο διαδραματίζει σαφώς ύποπτο ρόλο, χωρίς να μπορεί κανείς να κατανοήσει το γιατί και το πως.

ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ αυτή η εμμονή, κάτι στελέχη στο ΠΑΣΟΚ που κόλλησαν πάνω στην ανάμνηση του Παπανδρέου μη δυνάμενοι να ακολουθήσουν τον ρου των πραγμάτων με αποτέλεσμα τα γνωστά νούμερα του περασμένου Γενάρη, που αποδεικνύουν ότι δεν μπορείς να χτίσεις το μέλλον με τα υλικά του χθες, όσους λόγους και αν έχεις να θεωρείς το χθες ...ερωτεύσιμο.

Η ΘΕΣΗ του αρχηγού σε ένα κόμμα δεν μπορεί να είναι ούτε κληρονομικό δικαίωμα, ούτε φετίχ για όσους κάθονται πάνω στην καρέκλα και αρνούνται να την εγκαταλείψουν μετά την κρίση του κόσμου ο οποίος τους δείχνει την πόρτα για τα σπίτια τους.

ΥΠ΄ΑΥΤΗ την έννοια, τόσο ο Σαμαράς, όσο και- ακόμη περισσότερο- ο Καραμανλής, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι για όλα υπάρχει ημερομηνία λήξης και να μην καταντήσουν και αυτοί όπως ο Παπανδρέου ή ακόμη χειρότερα, όπως ο Κουβέλης, ο οποίος έσπρωξε στον γκρεμό ένα κόμμα και κάθεται ακόμη στην άκρη και το κοιτάζει.

ΟΣΟ για την ανησυχία περί του δεξιού μέλλοντος, αυτή σίγουρα έχει να κάνει και με την κυβερνητική εκδοχή των ΑΝ.ΕΛ., που απο το πουθενά έγιναν απειλή και με την διάθεση ορισμένων απλώς να πάρουν στα χέρια τους τα γκέμια και να υπερισχύσουν ενδοπαραταξιακά, για να έρθουν στα κόλπα και οι δικοί τους.

Έτσι ήταν πάντα, τώρα θα αλλάξουν;