Αυτή την Παρασκευή η αβάντ πρεμιέρ του "Effect" του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στην Αθήνα

Tην περασμένη Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015 ως γνωστό έπεσε η αυλαία για την ιδιαίτερη θεατρική παράσταση «Effect, Τομογραφία του Έρωτα» της Lucy Prebble στο Δημοτικό θέατρο Απόλλων της Πάτρας.

Η συγκεκριμένη παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ωστόσο θα συνεχίσει την διαδρομή της στην Αθήνα καθώς θα παρουσιαστεί στο Σύγχρονο Θέατρο της Αθήνας στην οδό Ευμολπιδών 45 στο Γκάζι έως και την Κυριακή των Βαίων, αρχές δηλαδή του Απριλίου.

Η εναρκτήρια παράσταση στην Αθήνα θα δοθεί σε συνεργασία με το περιοδικό «Αθηνόραμα» αυτή την Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015 ενώ την επόμενη μέρα, το Σάββατο 14/2 θα ακολουθήσει η επίσημη.

Είναι αξιοσημείωτο όπως ήδη έγραψε το thebest.gr, πως την περασμένη Κυριακή το βράδυ, στην τελευταία παράσταση εδώ στην Πάτρα σημειώθηκε το αδιαχώρητο από κόσμο ενώ ανάμεσα στους θεατές που έσπευσαν έστω και την τελευταία στιγμή να δουν το έργο ήταν και ο Δήμαρχος Πατρέων Κώστας Πελετίδης.

Υπολογίζεται πως την εβδομάδα που το εισιτήριο ήταν μόλις 5 ευρώ – προσφορά για τους φοιτητές, είδαν την παράσταση «Effect» σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη κοντά στους δύο χιλιάδες φοιτητές και σπουδαστές ενώ συνολικά ο αριθμός των Πατρινών θεατών ξεπέρασε τους 4.000.

Επρόκειτο για μία απόλυτα σύγχρονη παράσταση, τόσο θεματικά όσο και στο οπτικό στυλ της. Τα βίντεο-σκηνικά και οπτικά – visual εφέ με την βοήθεια και των κατάλληλων φωτισμών, δημιουργημένα από τον Στάθη Μήτσιο συνέβαλαν καθοριστικά σε αυτή την αίσθηση και πραγματικά η συγκεκριμένη δουλειά αξίζει διάκριση.

Πολύ καλή δουλειά είχε γίνει και από τους ηθοποιούς, την Άννα Μάσχα ως την «εύθραυστη» κλινική ψυχίατρο που έχει προσληφθεί από τον επικεφαλής της πολυεθνικής φαρμακευτικής (τον ρόλο αυτό του κομψού γυναικά, μεγαλοστέλεχους ερμηνεύει ο Αντώνης Καρυστινός) αλλά και τους νεότερους, την Καλλιόπη Παναγιωτίδου και τον Μάνο Στεφανάκη που υποδύονται τους δύο νέους που συναινούν να λάβουν μέρος στο πείραμα ενός νέου προχωρημένου φαρμάκου κατά της κατάθλιψης.

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης σε συνέντευξη του στο περιοδικό Αθηνόραμα ανέφερε πως «το έργο μιλά για δύο ζευγάρια οι ιστορίες των οποίων τέμνονται αλλά και λειτουργούν αντιστικτικά.

Οι μεν είναι ψυχίατροι, οι δε πειραματόζωα. Από τη στιγμή βέβαια που εμπλέκεται το συναίσθημα τα όρια της επαγγελματικής δεοντολογίας θολώνουν - με τα συνήθη σ’ αυτές τις περιπτώσεις καταστροφικά αποτελέσματα. Ένας άλλος διαχωρισμός είναι ότι ο έρωτας των μεν ολοκλήρωσε έναν κύκλο στο παρελθόν, ενώ των δε ανθίζει στο παρόν και το μέλλον. Όμως το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον δεν είν’ απαραίτητα ξεχωριστές έννοιες (κι όχι μόνο επειδή το λέει ο Άινσταϊν ). Εδώ η παράμετρος του χρόνου φωτίζει τις αντιστοιχίες των τεσσάρων εραστών με τόσο πλούσιο και σύνθετο τρόπο, που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι συγγραφείς τόσο νέοι και ταλαντούχοι όπως η Πρεμπλ θα έπρεπε να απαγορεύονται.

Στο έργο αυτό φυσικά και θριαμβεύει ο έρωτας. Όσο όμως κι αν ψάξω τη μνήμη μου, δεν μπορώ να σκεφτώ έργο όπου δεν θριαμβεύει ο έρωτας. Ο έρωτας πάντα θριαμβεύει – εις βάρος βέβαια του Εγώ μας. Αυτή είναι η δουλειά του έρωτα: να εκμηδενίζει το άτομο Για σένα ο έρωτας είναι χημεία ή απλώς… φυσικό φαινόμενο;

Το Effect θέτει το ερώτημα “Τι είναι ο έρωτας, αποτέλεσμα εξωτερικών ερεθισμάτων ή χημικών μεταβολών στον εγκέφαλο;” Ο έρωτας για μένα είναι η ορμή για ζωή. Περικλείει τα πάντα – εκφάνσεις τού είναι μας πολύ πέρα από τις διανθρώπινες σχέσεις. Είναι ο τρόπος που το ασυνείδητο μάς υποδηλώνει ότι ο δρόμος που έχουμε πάρει κάπου δεν καλύπτει τις βαθύτερές μας ανάγκες. Βέβαια τις περισσότερες φορές εκλαμβάνουμε τις επιταγές αυτές του κρυμμένου μας ψυχισμού για καθαρή τρέλα. Λογικό. Τι πιο “παράλογο” απ’ τις ανάγκες του ασυνειδήτου; Ο έρωτας είναι η δύναμη η αντίρροπη προς το θάνατο. Δεν είναι όμως ο θάνατος το αντίθετο του έρωτα. Το αντίθετο του έρωτα είναι η κατάθλιψη, η παντελής έλλειψη δίψας για ζωή».

Τέλος ο Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης υπογράμμισε στο περιοδικό Αθηνόραμα πως «στο Effect βλέπουμε πώς με την έξαρση της νόσου αυτής στο δυτικό κόσμο έγινε πια τόσο en vogue η επιθυμία να τη συνθλίψουμε με κάθε μέσο. Ο έρωτας αδιαμφισβήτητα συνδέεται με τη χημεία. Έχει αποδειχτεί π.χ. ότι μέσω των ορμονών μάς ελκύουν άνθρωποι με πολύ διαφορετικό DNA. Από ‘κεί και πέρα, ως έκφραση των ασυνειδήτων αναγκών μας, πολλές φορές ο έρωτας που εμείς βιώνουμε δεν έχει τίποτε απολύτως να κάνει με τον άλλον, αλλά αποκλειστικά και μόνο με τις δικές μας προσδοκίες.

Εξ ου και μπορεί απ’ τη μια στιγμή στην άλλη να μετουσιωθεί σε μίσος, και, φυσικά, σε βάθος χρόνου να εκλείψει παντελώς».