Το παλιό φεύγει κακιασμένο αρπάζοντας κλειδιά και το νέο έρχεται ορεξάτο με ....αντικλείδι

Ο ΤΡΟΠΟΣ με τον οποίο χάνεις, είναι η μισή σου νίκη. Η νίκη της προσωπικής σου αξιοπρέπειας. Σε απλά ελληνικά, τα ...παντελόνια σου.

Αυτά που άφησε στην...κρεμάστρα ο Αντώνης Σαμαράς για να κλείσει με μαύρη μπογιά την πορεία του στα πράγματα, πετώντας  έξω από την πόρτα τα παλιά του τα παπούτσια, τα οποία θα τον οδηγήσουν μια ώρα αρχύτερα στην πολιτική λήθη.

ΔΙΟΤΙ ο μικρόψυχος ο άνθρωπος είναι χειρότερος από τον ανόητο. Ο ανόητος μπορεί να έχει τη μεγαλοσύνη μιας καλής ψυχής.

Ο μικρόψυχος είναι απλώς λίγος.

Η ΧΘΕΣΙΝΗ ΣΤΑΣΗ Σαμαρά να το σκάσει με την κουστωδία του και να αφήσουν τον Τσίπρα να ψάχνει το κλειδί του Μαξίμου κάτω από το ...χαλάκι, δείχνει και το ποιόν του. Ένας ακόμη αμετανόητος της καρέκλας. Ένας ακόμη υπηρέτης της αλαζονείας. Δηλαδή ένας ακόμη πολιτικός... ανθρωπάκος. Τόσο απλά.

EIKONA THΣ ΕΠΟΧΗΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ο Σαμαράς των απειλητικών προεκλογικών τιποτολογιών που δεν παρέσυραν κανέναν, με την τελευταία του αυτή πράξη έσβησε στην σκιά του νέου, με τον πιο φωναχτό τρόπο, βουτώντας το όνομά του στην ρυπαρή  λεκάνη της κακίας, εκεί όπου κολυμπούν πολλοί αλλά δεν επιπλέει κανένας.

TO ΠΑΛΙΟ φεύγει  κακιασμένο σε αυτή τη χώρα και το νέο έρχεται ορεξάτο να εγκαταστήσει την φρεσκάδα του. Αυτή ήταν η εικόνα της χθεσινής μέρας.

Μιας μέρας που έδωσε στον Τσίπρα ακόμη περισσότερους πόντους, ορατούς σε μια διάχυτη αισιοδοξία που την συναντάς από το καφενείο μέχρι το ταξί. Τους πόντους ενός κόμματος της Αριστεράς που  για πρώτη φορά από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, κατακτά την εξουσία και οι Έλληνες το παρακολουθούν με ένα κρυφό χαμόγελο αισιοδοξίας.

TOYΣ ΠΟΝΤΟΥΣ μιας ελληνικής αυθάδειας απέναντι στην Ευρώπη, που κάνει πολλούς να πιστεύουν ότι θα λειτουργήσει ως ντόμινο, εκτόνωσης των λαών. Ενός κόμματος που ηγείται της αμφισβήτησης  του εγχώριου οικονομικού συστήματος, αλλά και της κυρίαρχης αντίληψης που επικρατεί στην Ευρώπη

ΤΟΥΣ ΠΟΝΤΟΥΣ μιας νίκης που αλλάζει τη βάση της ελληνικής πολιτικής και αναμένεται να προκαλέσει κατακλυσμιαίες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΦΕΥΓΕΙ, το νέο έρχεται λοιπόν. Με τους κραδασμούς που φέρνει πάντα μαζί του το νέο που δεν φοράει γραβάτα. Και τους κινδύνους του, που ακολουθούν πάντα τη νιότη, αλλα χωρίς αυτούς ίσως και να μην έχει αξία να είσαι νέος.