Ο αθλητισμός στην Αχαϊα και η υποχρέωση των Δήμων

Συστατικό της ανάπτυξης πέραν των οικονομικών δεδομένων είναι η παιδεία. Παιδεία χωρίς αθλητισμό όμως δεν υφίσταται. Άθληση για όλους. Πρωταθλητισμό για λίγους.

Η πολιτεία και οι Δήμοι –ειδικά της περιφέρειας - έχουν υποχρέωση να μεριμνούν τουλάχιστον για την διαμόρφωση υγιούς αθλητικής ενασχόλησης. Η έναρξη της προετοιμασίας πολλών ομάδων σε διάφορα αθλήματα για την νέα περιόδο καθώς και η συνεχιζόμενη περιπέτεια της Παναχαϊκής, αλλά κυρίως οι δυσκολίες επιβίωσης πολλών ομάδων του νομού μας, ανέδειξε για άλλη μία φορά το πόσο κοντόφθαλμη μπορεί να είναι πολλές φορές η προσέγγιση των Δημοτικών παραγόντων.

Αγνοώντας με την διαχρονική αδράνειά τους την δομημένη και προγραμματισμένη υποστήριξη χιλιάδων νέων που αναζητούν την διέξοδο –ακόμα και στην κρίση- στον αθλητισμό, αφαιρούν πολλές φορές την προοπτική ανάδειξης μίας ακόμα θετικής πτυχής της ομάδων των Δήμων μας κυρίως μέσα από πιθανές επιτυχίες των ομάδων τους.

Ίσως να μην έχει άδικο κάποιος αναγνώστης που θα επισημάνει πως μέσα στην κρίση δεν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε με τον αθλητισμό, τις ομάδες και τα γήπεδα όταν χιλιάδες συντοπίτες μας με δυσκολία τα φέρνουν βόλτα. Το μόνον που θα αντέτεινα είναι πως η στήριξη ομάδων μας καθώς και του αθλητισμού γενικότερα αποτελεί παράγοντα τόνωσης της ψυχολογίας.

Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε δε πως τα χρήματα για την κατασκευή των γηπέδων και γυμναστηρίων προήλθαν από την φορολόγησή μας. Οφείλουμε δε να διεκδικούμε την παρέμβαση των Δήμων για την πλήρη χρήση τους καθώς αυτές οι ίδιες οι εγκαταστάσεις πολλές φορές έχουν χρησιμοποιηθεί ως βάση ανάδειξης του «έργου» φορέων και πολιτικών της περιοχής μας.

Το τι σημαίνει αθλητισμός και η ιστορικότητα συλλόγων της Πάτρας έχω την τύχη να το γνωρίζω από πρώτο χέρι. Είμαι τυχερός γιατί συχνά πυκνά ακούω αφηγήσεις του πατέρα μου για τα αθλητικά δρώμενα της δεκαετίας του 50΄ όπου οι οικογένειες και η πόλη στήριζαν με ότι μέσα διέθεταν τις ομάδες.

Δεν είναι λίγες οι αφηγήσεις του πατέρα μου που ως ιδρυτής της ΕΑΠ αλλά και ως πρωταθλητής Ελλάδος με τον ΝΟΠ, αναπολεί την περίοδο που οι αθλητές του volley έκτιζαν μόνοι τους τις κερκίδες του γηπέδου, ή ως αθλητές του πόλο έκαναν προπονήσεις στην θάλασσα στον μόλο με όποιες και αν ήταν οι συνθήκες. Είχα την τύχη να βιώσω και εγώ σαν αθλητής του handball τον τρόπο αντιμετώπισης του αθλητισμού της πόλης την δεκαετία του 90, έχοντας παίξει πολλές φορές τόσο στο «Τόφαλος», όσο και στα άλλα κλειστά του Νομού μας.

Τότε που ο αθλητισμό στην Πάτρα ανθούσε. Ήταν τότε βέβαια οι εποχές που η πόλη αναζητούσε μέσα από την ανάδειξη των ομάδων της την δική της ανάταση, καθώς στήριζε την άμιλλα και το ήθος των αθλητών χωρίς να βασίζεται στα σύγχρονα «κατασκευαστικά στηρίγματα» γηπέδων και κολυμβητηρίων.

Σήμερα εν μέσω κρίσης ίσως λίγοι να αναγνωρίζουν ότι η στήριξη του αθλητισμού αποτελεί υποχρέωση των Δήμων που τε τελευταία χρόνια έχουν επιλέξει να αγνοούν. Στήριξη χρειάζονται όλες οι ομάδες. Υπάρχει δε τρόπος οι νέες δημοτικές αρχές που θα αναλάβουν να δρομολογήσουν την υλοποίηση αντίστοιχων προγραμμάτων.

Μπορεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο και η ιστορία της Παναχαικής να διαμορφώνουν υπόθεση με ιδιαίτερες δυσκολίες, όμως περιπτώσεις ιστορικών ομάδων όπως ο ΝΟΠ, η ΕΑΠ, ο Απόλλωνας Πάτρας, η Ορμή ο Παναιγειάλειος καθώς και άλλες μικρότερες ομάδες των Καλαβρύτων και του Αιγίου θα έπρεπε και πρέπει να αντιμετωπισθούν σαν πρόκληση ανάδειξης του του Αχαϊκού αθλητισμού.

Με ενδιαφέρον αναμένω τα προγράμματα εκείνα των νέων δημοτικών αρχών που θα ενστερνίζονται το πρόβλημα και θα προτείνουν λύσεις.