Γιάννης Αγγέλου, ο «ένοχος»…

Τον Γιάννη Αγγέλου τον γνώρισα το βράδυ της 21-3-1997 στο πολιτικό γραφείο του Κώστα Καραμανλή στην οδό Πλουτάρχου στο Κολωνάκι, που λίγες ώρες πριν είχε θριαμβευτικά εκλεγεί από το 4^ο συνέδριο,  6^ος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας. Εφτά η οχτώ είμαστε όλοι κι όλοι εκείνη  η μικρή παρέα,  που με την εύφορη συνοδεία του αφρώδους οίνου γιορτάζαμε το γεγονός.

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος, ο αστυνομικός του ο Γιώργος, ο Κώστας Σταικούρας, ο Γιάννης Αγγέλου με την Αλεξάνδρα την γυναίκα του και δύο τρεις ακόμα.

Και σήμερα, 13 χρόνια μετά θυμάμαι ακόμα εκείνη την επίμονη όλο το βράδυ διερευνητική ματιά του  Αγγέλου επάνω μου, σαν να αναρωτιόταν μέσα του, τι θέλει αυτός ο «ξένος» ανάμεσά μας;

Αυτός βέβαια ο «ξένος», δηλαδή εγώ, που από τους πρώτους είχα στηρίξει την υποψηφιότητα του Καραμανλή, είχα από τα χρόνια της ΟΝΝΕΔ μια άλλη οικειότητα και πολιτική σχέση μαζί του, που μου έδινε και το δικαίωμα εκείνης της παρουσίας και συμμετοχής.

Δεν αλλάξαμε θυμάμαι εκείνο το βράδυ πολλές κουβέντες μεταξύ μας, μου είπε όμως κάποια στιγμή ανάμεσα σε άλλα, «εγώ δεν λέω ποτέ τη γνώμη μου αν δεν με ρωτήσουν»!!

Το πόση αξία και σοφία έκλεινε μέσα της εκείνη η κουβέντα  αποδείχτηκε στη συνέχεια αφού  ο Γιάννης Αγγέλου με αυτή τη στάση άντεξε  δώδεκα ολόκληρα χρόνια να είναι ο νούμερο ένα έμπιστος άνθρωπος του προέδρου και μετά πρωθυπουργού.

Από εκείνο λοιπόν το βράδυ της 21-3-1997 και μετά αρκετές φορές συναντιόμουν μαζί του  στο γραφείο του στη Ρηγίλλης, πάντα δίπλα στου Καραμανλή, αλλά με μια συχνότητα που διακριτικά όλο και αραίωνε, αφού φαίνεται πως η πιο  σοβαρή ευθύνη και τέχνη των «εξ απορρήτων» είναι να ορθώνουν τείχη γύρω από τον ηγεμόνα.

Και αυτή η σχολή που καλά κράτησε ως το τέλος αλλά και από νωρίς ενισχύθηκε και από  έναν άλλον πανέξυπνο χτίστη τειχών, τον συμπατριώτη μας  και ως το 2003 «εκπρόσωπο», είχε πάντα σαν πρόσχημα πως δεν πρέπει ο πρόεδρος να κουράζεται με δεύτερα και δυσάρεστα, αδιάφορα αν έτσι τον έκλειναν  στη χρυσή φυλακή του με αυτονόητο το κόστος.

Να πούμε  όμως με την ευκαιρία πως ο Κώστας Καραμανλής δεν κουράζονταν εύκολα (όπως κάποιοι τον προβοκάρισαν) από τον όγκο της πολιτικής δουλειάς, ούτε από το βάρος των ευθυνών, ούτε φυσικά από την φιλική επικοινωνία που ιδιαίτερα επιζητούσε.

Κουραζόταν μόνον και σχεδόν αηδίαζε  από  την μιζέρια και την απολίτικη φτήνια του εσωτερικού τοπίου της παράταξης που διαχρονικά τόσο  επιτυχώς επιδίδεται  στο κάρφωμα, το θάψιμο και την κολακεία.

Όλα αυτά όμως  είναι για την ιστορία και για άλλης ώρας κουβέντα.

Εγώ τότε γιατί τα γράφω, θα μου πεις.

Τα γράφω γιατί σε αυτή την τραγική εποχή της παρακμής  που ζούμε, έτσι όπως με τα ελαττώματά του το ΠΑΣΟΚ μπόλιασε την Ελληνική κοινωνία, αλλά και την παράταξή μας και χωρίς αντισώματα μας βρήκε όλους, αυτή η ρεβανσιστική  στοχοποίηση  εξόντωσης του Γιάννη Αγγέλου και πίσω από αυτήν το αδίστακτα επιχειρούμενο πολιτικό τσαλάκωμα του Καραμανλή και της Νέας Δημοκρατίας,  απροκάλυπτη ΕΚΔΙΚΗΣΗ   είναι και τίποτα άλλο.

Ναι, μπορεί να έχει πολιτικές ευθύνες στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου ο Γιάννης Αγγέλου και όλοι θέλουμε να φωτιστεί η αλήθεια.

Ως τότε όμως που θα κριθεί, αν δεν υπάρχει  προσωπική οικονομική ιδιοτέλεια στα λάθη και τις παραλείψεις του,   και οι αδέκαστοι που τον οδηγούν στην απόγνωση αυτό το αγνοούν, τότε μόνον η λέξη ΕΚΔΙΚΗΣΗ ταιριάζει  στην βίαιη επιχείρηση ηθικής, κοινωνικής, ίσως και φυσικής του εξόντωσης.

Και εκδίκηση τώρα από ποιους;

Από αυτούς που ανασκολόμπισαν τον τόπο, από αυτούς που απαλλοτρίωσαν τους  κώδικες της Ελληνικής κοινωνίας, από αυτούς που οδηγούν τον λαό στην εξαθλίωση και την πατρίδα μας σε ταπεινώσεις και ακρωτηριασμούς.

Η γραφή αυτή ουδέποτε είχε ιδιαίτερες σχέσεις με τον Γιάννη Αγγέλου, όπως και ποτέ δεν είχε την ελάχιστη προσωπική υποχρέωση, όπως άλλοι σιωπούντες και…ξυλεύοντες.

Όμως αυτός ο άνθρωπος, ο ως χθες παντοδύναμος αλλά  και πάντα ασκητικός και ανεπίληπτος στην προσωπική-οικογενειακή του ζωή, ας συγκριθεί  με κάποιους εντεύθεν και εκείθεν ξιπασμένους και ατιμώρητους νεόπλουτους   πολιτικούς και ας κριθεί.

Και με την ευκαιρία αυτή  ας σκεφτούμε και ας θυμηθούμε  λίγο το άσπιλο και αμόλυντο ΠΑΣΟΚ που κάθε τόσο παμπόνηρα σκίζει τα ιμάτια του για να μιλήσει  ο Καραμανλής και μαζί του κραυγάζουν όλα τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια  στα εξωνημένα κεντρικά ΜΜΕ.

Γιατί όμως πρέπει να μιλήσει ο Καραμανλής;

Για να ανοίξει κι άλλο αποπροσανατολιστικά  η κουβέντα για το χθες που κρίθηκε και τιμωρήθηκε και να σκεπάζεται  έτσι το γκρίζο  σήμερα που στα χέρια του κ. Γ. Παπανδρέου  γκρεμίζει πυλώνες, τσακίζει χαμοκέλες  και  βαθαίνει τη τρισκατάρατη διχόνοια  με τη φάμπρικα των εξεταστικών που έχει ξεδιπλώσει η επικίνδυνη κυβέρνησή του, που αντί να ενώνει τον λαό για να σβήσει τη φωτιά που καταστρέφει το σπίτι μας, ανεύθυνα την συνδαυλίζει με διχασμό, παραπλάνηση και φόβο;

Ναι, με φόβο και με πολλά δύσκολα ερωτηματικά, σαν αυτά που γέννησε και  η στυγνή δολοφονία του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια.

Ας  κλείσουμε όμως πιο αισιόδοξα αυτές τις σκέψεις με την ευχή πως κάποτε αυτός ο λαός  θα αξιωθεί να σέβεται και να υπολήπτεται  τους ηγέτες και ταγούς του, αφού μόνον η σοφία και η αρετή θα τους καταξιώνουν στη διαδρομή τους και όχι ο  ανήθικος πλουτισμός που ξέγνοιαστα και ξετσίπωτα ακόμα απολαμβάνουν και η διαβρωμένη κοινωνία μας δυστυχώς ακόμα υπολογίζει.

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ  ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ

Πολιτικό στέλεχος της Ν.Δ.