Αυτοί που έχουν βάλει γυαλιά στην Πάτρα

Το υποστηρίζω μετ’ επιτάσεως και μετά λόγου γνώσεως, καιρό τώρα. Η Πάτρα έχει μείνει πολύ πίσω τα τελευταία χρόνια και υπολείπεται σημαντικά άλλων πόλεων και κωμοπόλεων της Ελλάδας.

Στα δυτικά της χώρας, με μια απλή περιήγηση, από το Μεσολόγγι μέχρι το Αγρίνιο και από τη Λευκάδα μέχρι την Πρέβεζα, διαπιστώνει κανείς ότι έχουν γίνει σημαντικά βήματα στην ανάπλαση και στην εν γένει λειτουργία τους, τα οποία δεν έχει φανταστεί καν η κατ’ ευφημισμόν (άλλος έχει το όνομα και άλλος έχει τη χάρη) πρωτεύουσα της περιφέρειας.

Και δεν είναι μόνο θέμα, κατά τόπους, δημοτικής αρχής. Είναι και θέμα νοοτροπίας, αντίληψης και κατ’ επέκταση κουλτούρας, φορέων και ανθρώπων.

Για παράδειγμα, στην πόλη της Λευκάδας υπάρχουν υποδομές τις οποίες η Πάτρα δεν έχει δει, και δεν πρόκειται να δει, ούτε στον ύπνο της. Εκτός από τη διάσημη πλέον μαρίνα της, στο παραλιακό μέτωπό της βλέπεις ένα υπερσύγχρονο διοικητήριο (αυτό που στα καθ’ ημάς θα γινόταν κάποτε στο Κοτρώνι) ένα αξιοζήλευτο δικαστικό μέγαρο, αλλά κι ένα καλαίσθητο ανοικτό θέατρο.

Η γειτονική Πρέβεζα δεν πάει πίσω. Με μια αναπλασμένη παραλιακή περιοχή με πολύ πράσινο και με παρτέρια με λουλούδια, αλλά και με ένα πεζοδρομημένο ιστορικό κέντρο – «κούκλα», σε προ(σ)καλεί για μια βόλτα ακόμη και τις προχωρημένες πρωινές ώρες.

Γιατί, απλούστατα, το ΤΕΙ Ανθοκομίας της περιοχής συνδύασε την πρακτική εξάσκηση των σπουδαστών του με μια εντυπωσιακή και ουσιαστική παρέμβαση στο παραλιακό μέτωπο της όμορφης πόλης.

Και εκείνο που σε αφήνει άναυδο, πραγματικά, είναι το θέαμα που αντικρίζεις στα ξενοίκιαστα (κλειστά βέβαια) μαγαζιά της Πρέβεζας. Κατόπιν μιας πρωτότυπης πρωτοβουλίας του εκεί Εμπορικού Συλλόγου, τα μαγαζιά που έχουν βάλει λουκέτο, λόγω προφανώς της οικονομικής κρίσης, έχουν μετατραπεί στην κυριολεξία σε εκθεσιακούς ιστορικούς χώρους!

Πώς; Με μια απλή, πολύ απλή, και κατά τη γνώμη μου έξυπνη ιδέα. Στις τζαμαρίες των βιτρινών τους έχουν τοποθετηθεί ασπρόμαυρες φωτογραφίες – ντοκουμέντα από την ιστορική διαδρομή της πόλης. Έτσι, από την απελευθέρωση της Πρέβεζας από τον τουρκικό ζυγό, το 2012, μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες, τα κλειστά μαγαζιά της πόλης σου αφηγούνται την ιστορία της.

Με άλλα λόγια, οι Πρεβεζάνοι δεν άφησαν τη γκρίνια και τη μιζέρια της οικονομικής κρίσης να τους καταβάλλει ή προσπαθούν εν πάση περιπτώσει να μην υποκύψουν μοιρολατρικά σ’ αυτήν.

Συνεπώς, και με αφορμή αυτή την πολύ ξεχωριστή παρέμβαση, την επόμενη φορά που ο λαλίστατος πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου της Πάτρας ξιφουλκήσει στα μέσα ενημέρωσης κατά της κυβέρνησης και της τρόικας, ας σκεφτεί μήπως πέρα από τις γκρίνιες και τις κλάψες, σε συνεργασία με τους συναδέλφους του, βρει κι αυτός μερικές ανάλογες έξυπνες ιδέες που θα μπορούσαν να δώσουν ζωή στη «νεκρή» αγορά της Πάτρας.

Και όχι μόνο αυτός. Από τον αποτυχημένο δήμαρχο αυτής της πολυβασανισμένης πόλης που προσπαθεί τελευταία να βρει άλλοθι για την τραγική ανυπαρξία του (μετατοπίζοντας τις ευθύνες του στις πλάτες άλλων) μέχρι και τον τελευταίο (τρόπος του λέγειν) μέσο Πατρινό, όλοι μαζί, ας βάλουμε όλοι λίγο το μυαλό μας να δουλέψει για το πώς μπορούμε να κάνουμε την Πάτρα μας λίγο καλύτερη, λίγο πιο όμορφη.

Στη Βόρεια Ελλάδα συνηθίζουν να λένε χαρακτηριστικά: «Η φτώχεια θέλει μπαλώματα και η πουτανιά στολίδια». Δεν έχουν άδικο, αλλά εμείς εδώ δεν το έχουμε πάρει ακόμη χαμπάρι.