Κλείνουν την Καρδιολογική Κλινική του Πυργου για ασήμαντη αφορμή

Τον τελευταίο καιρό ζούμε-και ελπίζω να μη ζήσουμε για πολύ ακόμα-πρωτόγνωρες καταστάσεις, σχετικά με την καρδιολογική κλινική του Νοσοκομείου του Πύργου.

Είδαμε λοιπόν μια κλινική να αδειάζει, οι ασθενείς να μεταφέρονται σε άλλο νομό, να υφίστανται μια άδικη ταλαιπωρία μαζί με τους συγγενείς τους, μιας και η μεταφορά γίνεται χωρίς ιατρικό λόγο.

Με την ιδιότητα του καρδιολόγου, του συνδικαλιστή αλλά και του γιατρού που υπηρέτησε το νοσοκομείο του Πύργου σαν νέος γιατρός κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις.

Κάποιοι αποφάσισαν να κλείσουν την καρδιολογική κλινική του Νοσοκομείου του Πύργου για ακατανόητους για μένα -επιτρέψτε μου-λόγους. Και αυτό έγινε μες στο κατακαλόκαιρο και σε ένα νομό όπου βρίσκεται ένας από τους σημαντικότερους  τουριστικούς προορισμούς της χώρας.

Και ακούστε τι συνέβη.Δεν θα το πιστέψετε. Είναι όμως αληθινό.

Ο Διοικητής της 6ης Υ.Π.Ε. κος Κατσικόπουλος όταν έφτασε το πρόβλημα στα χέρια του προσπάθησε να το λύσει με προσεκτικούς χειρισμούς, όπως αρμόζει στον ευαίσθητο και ιδιαίτερο χώρο της υγείας.

Από νωρίς όμως προσέτρεξαν για να ΄΄βοηθήσουν΄΄οι εκπρόσωποι του νοσοκομειακού κινήματος. Με ποιό τρόπο; Μα βέβαια με τον γνωστό τρόπο των καταγγελιών.

Και οι μεν συνδικαλιστές της Πάτρας (τριμελής επιτροπή του Νοσοκ. Άγιος Ανδρέας) εξέδωσαν σκληρή ανακοίνωση με την οποίαν πυροβολούν τον διοικητή της 6ης Υ.Π.Ε. γιατί προχώρησε στη μετακίνηση γιατρών από τη Πάτρα, προκειμένου να μην μείνουν ακάλυπτες από καρδιολόγο οι εφημερείες του Νοσοκομείου του Πύργου. Οι δε συνδικαλιστές του νομού Ηλείας, την ίδια ώρα, κατακεραυνώνουν τον Διοικητή της 6ης Υ.Π.Ε. γιατί -λένε αυτοί- δεν προχωρά άμεσα και αποφασιστικά στην μετακίνηση γιατρών από τη Πάτρα.

Έχει προηγηθεί βέβαια ''ομοβροντία '' αναρρωτικών αδειών από τους καρδιολόγους του Νοσοκομείου Πύργου. Και οι τέσσερις καρδιολόγοι του Πύργου βρέθηκαν ταυτόχρονα σε αναρρωτική άδεια. Τέσσερα στα τέσσερα.

Μη φανταστείτε βέβαια ότι αγαπημένοι και μονιασμένοι πήγαν ένα πρωί εκδρομή και στη συνέχεια είτε δοκίμασαν το ίδιο χαλασμένο φαγητό του εστιατορίου που συνέφαγαν, ή στην επιστροφή, επιβαίνοντας στο ίδιο  αυτοκίνητο, έπεσαν θύματα τροχαίου.

Πείτε μου εσείς αν ήσασταν στη θέση του Διοικητή της 6ης Υ.Π.Ε. ή ακόμα καλύτερα στη θέση του Υπουργού Υγείας, πως θα χειριζόσαστε αυτή ή άλλη ανάλογη περίπτωση.

Απευθυνόμενος προς τους συναδέλφους μου καρδιολόγους θα τους έλεγα, ότι την ώρα που η πατρίδα μας περνάει ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές, εμείς- τηρουμένων των αναλογιών-βρισκόμαστε  σε πλεονεκτική θέση. Είμαστε ακόμα 'προνομιούχοι'. Είμαστε μια τάξη που χαίρουμε της εκτίμησης της κοινωνίας και του λαού. Ενός λαού που έχει γονατίσει, ενός λαού που ζει με την αγωνία του αύριο του δικού του και των παιδιών του. Σ'αυτό λοιπόν το λαό δεν έχουμε δικαίωμα να του στερήσουμε τη συμπαράστασή μας. Σ'αυτό το λαό, όταν έλθει στη πόρτα του νοσοκομείου που εργαζόμαστε, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να του αρνηθούμε την βοήθειά μας.Γιατί στις μέρες που ζούμε ακόμα και εργαζόμενοι των 700-800 ευρώ στο χώρο της υγείας βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση, σε σχέση μ'αυτούς που ψάχνουν τροφή στα σκουπίδια, αναζητούν καταφύγιο στα νοσοκομεία, στήνονται στην ουρά για συσσίτια, κοιμούνται στους δρόμους, δίνουν τα παιδιά τους σε ιδρύματα,ανεβαίνουν στα πρεβάζια του 6ου ορόφου έτοιμοι να φουντάρουν.Και αυτοί είναι που θα επισκεφτούν τα νοσοκομεία μας, αυτοί είναι που θα μας χρειαστούν. Δεν είναι βέβαια οι έχοντες και οι κατέχοντες. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι μας ότι είμαστε ταγμένοι να υπηρετήσουμε αυτό το λαό. Τώρα που η κοινωνία αναζητά να ξανασυγκροτηθεί  σ'ένα αρμονικό οργανισμό αλληλέγγυο και τίμιο χάρη στην αγάπη και τη συμπόνοια.

Γιατί εμείς οι σωστοί γιατροί είμαστε με τον εργαζόμενο που παλεύει όσο μπορεί, χωρίς να σκέφτεται ούτε στιγμή να χρησιμοποιήσει αθέμιτους τρόπους.

Είμαστε με το πολίτη που ακόμα και όταν αγωνιά για το αύριο, δεν διανοείται να πουλήσει τν ψυχή του στο διάβολο.

Είμαστε με το τίμιο δάσκαλο που παρά την κατάντια της χώρας μας κοιτά τους μαθητές του στα μάτια-κρύβοντας το πόνο του-και τους μιλά για τους δοξασμένους προγόνους τους, για να κρατήσει μέσα τους άσβεστη την ελπίδα.

Είμαστε εκείνοι οι γιατροί που παρά την απάνθρωπη απαξίωση της υγείας, προσπαθούμε να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας.

Γιατί διαφορετικά μια Ελλάδα που σταυρώνεται καθημερινά δεν θα μπορεί να ζει με την προσδοκία της Ανάστασης.

Γιατί αγαπητοί μου φίλοι η κοινωνία μας παρακολουθεί και είναι έτοιμη να μας κρίνει. Πολύ αυστηρά μάλιστα. Και είναι έτοιμη να μας περιφρονήσει. Είναι έτοιμη να μας γυρίσει τη πλάτη.

Γιατί στις σωστές κοινωνίες κρίνεσαι με βάση πως μεταχειρίζεσαι τους πιο αδύναμους αλλά και με βάση το πόσο προσφέρεις στην κοινωνία και όχι με το μέγεθος του πορτοφολιού σου.

Στο συνάνθρωπο  που  ζητάει  βοήθεια  δεν μπορεί ο έλληνας γιατρός να την αρνηθεί, κρυμμένος πίσω από αναρρωτικές άδειες, πίσω από κατεβασμένα τηλέφωνα, πίσω από συμπεριφορές ντροπής.

Αλλά ευτυχώς αυτή δεν είναι η Ελλάδα. Είναι μόνο μια θλιβερή εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Τον κανόνα της αξιοπρέπειας, της αυταπάρνησης, της αλληλεγγύης,της αυτοθυσίας, της αγάπης προς τον αδύναμο συνάνθρωπό μας.

Η Ελλάδα είναι ο εξαίρετος νέος καρδιολόγος, μοναδικός στο νοσοκομείο της Κεφαλλονιάς. Που ποτέ δεν βαρυγκόμησε, ποτέ δεν αρνήθηκε την προσφορά του, που όχι μόνο δεν πήρε αναρρωτική άδεια όταν είχε αρρωστήσει πραγματικά, αλλά δεν παίρνει καν την κανονική του άδεια για να μείνει για λίγο με την οικογένειά του που τον χρειάζεται. Είναι αυτός ο νέος γιατρός που στερείται το χαμόγελο του μικρού παιδιού του και αυτό το ''παλιόπαιδο'' επιμένει να μεγαλώνει και δεν τον περιμένει. Είναι αυτός ο νέος συνάδελφος που αγωνίζεται γνωρίζοντας ότι η αγάπη του για τον πάσχοντα και τα διδάγματά του θα συνοδεύουν τα παιδιά του για πάντα, σαν ανεκτίμητη κληρονομιά ζωής.

Απευθυνόμενος  κλείνοντας προς τους συνδικαλιστές θα τους έλεγα τα εξής.

Ένα σωστό και τεκμηριωμένο συνδικαλιστικό κίνημα οφείλει να ακούει περισσότερο. Όχι πια μόνο  το στενό συντεχνιακό πρόβλημα, αλλά τους ίδιους τους κτύπους μιας κοινωνίας που εναγωνίως αναζητεί μόνη και αβοήθητη λύση στο πρόβλημά της, παράθυρο στο μέλλον, ελπίδα για τη ζωή.

Αυτό το ιατρικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη ιδιαίτερα σήμερα η ελληνική κοινωνία και αυτός είναι ο ρόλος όσων θέλουν να διακονήσουν πραγματικά όχι μόνο το ιατρικό λειτούργημα, αλλά τον αναντικατάστατο κοινωνικό ρόλο του νοσοκομειακού γιατρού.

* Ο Ανδρέας Μαζαράκης είναι

Διευθ/ής Καρδιολογικής Κλινικής Γ.Ν.Π. ''ο  Άγιος Ανδρέας''

Γ.Γραμματέας Ιατρ.Συλλόγ. Πατρών

Μέλος Δ.Σ.  Ε.Ι.Ν.Α.