Ανεργία! Ματαιότητα! Υπερφορολογία! Ακρίβεια! Αυτοακύρωση και ήττα! Φρούδες προοπτικές για το μέλλον!
Γονείς που πασχίζουν, αγκομαχώντας, να πληρώσουν, να ανταπεξέλθουν, να μη λυγίσουν. Και παιδιά που όλο αυτά τα αισθάνονται, τα ζουν, τα κουβαλούν μαζί με όσα κακά τα μάθαμε των περασμένων χρόνων. Και όμως! Εμείς που κοιτάζαμε πάντα στην Εσπερία, που νιώθαμε κομπλεξικοί απέναντι στους μεθοδικούς Γερμανούς, στους αριστοκρατικούς Άγγλους, στους πρωτοποριακούς Γάλλους, με μια κουλτούρα ξενομανή και εμποτισμένη από το ραγιαδισμό που μας εμβολίασαν τα 400 χρόνια τουρκοκρατίας, έχουμε μια πολύτιμη πρωτιά.
Η γερμανική Die Welt ανησυχεί και αφιερώνει χώρο και σκέψη σε συλλογισμούς περί ευημερίας και ευτυχίας βασισμένους πάνω σε μια μεγάλη έρευνα της UNICEF. Τα Γερμανόπουλα, λοιπόν, έχουν εξαιρετικές επιδόσεις στο σχολείο, καπνίζουν λιγότερο, έχουν λιγότερες ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, η βία και οι ξυλοδαρμοί είναι κάτω από τον μέσο όρο σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Η δε, μεθοδική Γερμανία προσέχει μαθητές, φοιτητές και νέους και προσφέρει δουλειές, περίθαλψη, ωφελεί αξιόλογης κοινωνικής πολιτικής. Κι όμως! Τα παιδιά της Γερμανίας είναι λυπημένα! Τα Ισπανόπουλα και τα Ελληνόπουλα είναι τα πιο ευτυχισμένα και γελαστά παιδιά της Ευρώπης. Ανάμεσα σε 29 χώρες η Γερμανία βρίσκεται στην 22η θέση στην ευτυχία και στο γέλιο, ενώ σε όλα τα άλλα είναι πολύ ψηλά.
«Γιατί τα Ελληνόπουλα που είναι στον πάτο της έρευνας χαμογελούν περισσότερα και τα δικά μας παιδιά» σπέρνει τον προβληματισμό η Die Welt.
Ζητείται δε η γνώμη του Hans Bertram, ενός καθηγητή του Πανεπιστημίου Humboldt του Βερολίνου και μέλους της UNICEF που λέει πως, «τα γερμανάκια με τη λύπη που δηλώνουν σε αυτή την έρευνα μαρτυρούν κάτι τρομακτικό το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε. Υπάρχει μια έντονη αντίθεση ανάμεσα στις εξωτερικές συνθήκες, -επιτυχία, εκπαίδευση, ευημερία, υγεία, ασφάλεια- και της ευτυχίας στη ζωή… Πολλά παιδιά και νέοι νιώθουν αποκλεισμένοι, ενώ είναι μονόπλευρη η εστίαση στην επίσημη απόδοση και την επιτυχία».
Σύμφωνα με την έρευνα εννέα στα δέκα Ελληνόπουλα δηλώνουν ικανοποιημένα από τη ζωή τους, όπως και οι νέοι της Ισπανίας, παρά το ποσοστό ανεργίας. Η εφημερίδα προβληματίζεται, οι Γερμανοί επιστήμονες το φιλοσοφούν και όλοι μαζί δεν καταλαβαίνουν. Τι; Πως όπου υπάρχει μεγάλη καταπίεση, μόνο υποχρέωση και καθήκον, πρόγραμμα πάνω απ' όλα και κανόνες, οι νέοι, από τη φύση τους, αγνοί και θετικοί, υπακούν αλλά πιέζονται. Είναι λυπημένοι, δεν γελούν. Μοντάρονται σιγά σιγά -και το καταλαβαίνουν- για γρανάζια στη μεγάλη υπερ - μηχανή που είναι η Γερμανία, που στέκεται μαρμάρινη πάνω από ανθρωπιά, υπολογίζοντας νούμερα, δύναμη, εξουσία, υπεροπλία και όχι χαρά και ευτυχία.
Και; Νιώθουμε περήφανοι εμείς για τα γελαστά πρόσωπα των παιδιών μας; Όσο αλαζονικό και αν φανεί: Ω! ναι! Όχι γιατί ψάχνουμε μια σανίδα υπεροχής μέσα σε ωκεανούς ανυποληψίας και αποτυχίας, αλλά γιατί από τις γιαγιάδες μας, με το τσεμπέρι που θυμόμαστε και τους παππούδες με τις τραγιάσκες το πρωί στα χωράφια και τις ρεπούμπλικες τα απόγευμα, στις εκκλησιές και στα καφενεία –πώς να το κρύψουμε;- μέχρι τους γονείς μας της αστικής σταδιακά Ελλάδας και εμάς, των σπουδών σε ξένα πανεπιστήμια, της παγκοσμιοποίησης, του νεοπλουτισμού, του κοσμοπολιτισμού, της μεγάλης διάψευσης και του νεοπτωχισμού, το γέλιο των παιδιών μας, ήταν η μεταφυσική, ιδεατή πλατεία για τις συναντήσεις όλων των γενεών μας…
Η παιδική χαρά που θα τα πας το απόγευμα -τώρα που φτιάχνει και ο καιρός- η θάλασσα τον Αύγουστο, η κούνια στο δέντρο, σχοινένια ή πλαστική από τα πολυκαταστήματα παιχνιδιών, η βόλτα στα χιόνια, οι φίλοι με παιδιά στην ίδια ηλικία που θα βρεθείς τα Σαββατοκύριακα στο σπίτι, η δική σου στέρηση σε οποία οικονομική κατάσταση για την καλύτερη τους μόρφωση, τα υποχρεωτικά -επειδή το πιστεύουμε- αγγλικά, τα ομαδικά σπορ, ακόμα, οι αλάνες και η μπάλα στα αγόρια της εφηβείας, με τα κορίτσια να κοιτάνε, η ευτυχία του μεγάλου καλοκαιριού, το μπλε παντού, ο ήλιος… κάνουν τα παιδιά μας να γελάνε! Και γελάνε, γιατί όλοι ξέρουμε πως κάποτε ψιθύριζαν οι γονείς μας και τώρα ψιθυρίζουμε εμείς, μες στα σκοτάδια πως το παιδί θέλει παπούτσια γιατί μεγάλωσε το πόδι –πάλι; ζωή να χει!- και πρέπει να βρεθούν τα λεφτά για εκδρομή και «άσε, δε θα πάρω εγώ το παλτουδάκι που με μια ζακέτα την έχω βγάλει τρεις μνημονικούς χειμώνες τώρα» και «εμείς να δουλέψουμε το καλοκαίρι αλλά να στείλουμε το παιδί με τη γιαγιά στο νησί της»!
Γιατί, ξέρουμε πως το γέλιο, τα ευτυχισμένα πρόσωπα των παιδιών, η δική τους χαρά, αρκεί για τη δική μας μαυρίλα, τον αγώνα, την πίκρα και κάνει ζύγι να 'ρθούμε στα ίσα!
Μη βιαστείτε οι πιο ελιτιστές να με κατηγορήσετε για συναισθηματισμό. Αν είστε ειλικρινείς θα αναλογιστείτε τις δικές σας εικόνες ευτυχίας. Μια γιαγιά ή μια μάνα, στις αυλές, ο βασιλικός στον λευκά βαμμένο τενεκέ, η κουζίνα να μυρίζει κοκκινιστό, η περιποίηση πάντα «για το παιδί» και τι θα φάει, το παραμύθι, το χάδι από κουρασμένα, άγρια από τη δουλειά, χέρια. Θυμηθείτε τον παππού ή τον πατέρα να επιστέφει με την εφημερίδα του, σε μεγάλο, παλιό σχήμα –αυτές από τον τσίγκο και το αντιμόνιο ντε!- τυλιγμένη κάτω από το μπράτσο και μια σοκαλατίτσα από τις παλιές, τις απλές, ή ένα λουκούμι, ή ένα κόμικς και πάλι «για το παιδί». Μια θεία να σου δίνει λεφτά ή να σου παίρνει ακριβά παιχνίδια και ρούχα μοντέρνα, όλο διάθεση να σε «χαλάσει» γιατί δεν είχε παιδιά και ο μισθός της πήγαινε «για το παιδί». Και ακόμα και αν δεν έχεις εσύ δικό σου παιδί να αντιστρέψεις ρόλους, ξέρεις πόσο πιο γελαστός ήταν ο κόσμος όταν εσένα αφορούσε εκείνη η φρασούλα «για το παιδί»…
Και είχε και πάντα λιακάδα… Και μια θάλασσα κοντά… και μια αλάνα για παιχνίδι… και γελάγαμε γάμωτο! Γελάγαμε… και τα παιδιά, εδώ στο Νότο, στην Ελλάδα, είναι ευτυχισμένα…
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
