Αλέκα Σιούλη στο thebest.gr: "Ο αθλητισμός είναι η ζωή μου"

Η προπονητική πότε ήρθε στη ζωή σας;

Τα τελευταία δύο αθλητικά χρόνια είχα ξεκινήσει την προπονητική στη Θεσσαλονίκη στον ΠΑΟΚ, μετά πήγα σαν προπονήτρια στον Άρη και τον Τρίτωνα  και το 1989 ήρθαν στην Πάτρα όπου συνεργάζομαι με την Παναχαϊκή μέχρι και σήμερα.

Όλα αυτά τα χρόνια έχετε φέρει και σε προπονητικό επίπεδο πολλές επιτυχίες, όπως φέτος που η Παναχαϊκή βρίσκεται στην 30η θέση πανελλαδικά. Ήταν η ανταμοιβή των κόπων σας;

Στην πορεία είχα πολλές διακρίσεις αθλητών μου, με πανελλήνιες νίκες, επιτυχίες στο εξωτερικό, ευρωπαϊκές και παγκόσμιες νίκες και γενικότερα κάθε χρόνο πρωταγωνιστούμε.

Φέτος η αλήθεια είναι ότι καταφέραμε να φτάσουμε την Παναχαϊκή στην 30η θέση πανελλαδικά μεταξύ 300 σωματείων που είναι ενεργά.

Είμαστε το πρώτο σωματείο στην Πελοπόννησο και να φανταστείτε ότι μόνο εγώ και ο άνδρας μου είμαστε οι προπονητές, ενώ σε άλλες ομάδες υπάρχει προπονητής για κάθε αγώνισμα. Εμείς όμως έχουμε επιτυχίες σε πολλά αγωνίσματα και αυτό μας δίνει χαρά γιατί είμαστε πέντε ώρες καθημερινά στο γήπεδο προσπαθώντας το καλύτερο για τα παιδιά.

Πώς  νιώθετε όταν αγωνίζονται οι αθλητές σας;

Τώρα καταλαβαίνω πως ένιωθε η προπονήτρια μου όταν αγωνιζόμουν εγώ. Όταν έτρεχα είχα το άγχος για μένα τώρα έχω άγχος για όλα τα παιδιά. Ξεκινάει η προσπάθεια από το χειμώνα να προσέξουμε τη διατροφή των αθλητών, να είναι ξεκούραστα με το διάβασμα και τις προπονήσεις, να μην τραυματιστούν και πολλά άλλα. Πολλές φορές τις νύχτες πετάγομαι και κρατάω σημειώσεις να φανταστείτε έχω γύρο στα 30 παιδιά που πρωταγωνιστούν και έχουν διαφορετικές υποχρεώσεις και στόχους.

Είναι δύσκολος ο πρωταθλητισμός. Έχετε θυσιάσει προσωπικές στιγμές για τους αθλητές σας;

Για μένα η ζωή μου είναι αφιερωμένη στον αθλητισμό και γι αυτό είχαμε προστριβές με την οικογένεια. Να σας πω το αποκορύφωμα άφησα το γιο μου στην Αμφιλοχία κάποια φορά μέτρησα τους αθλητές και ξέχασα το παιδί μου και μου το έφερε το περιπολικό, ενώ μια άλλη φορά άφησα έξι μηνών την κόρη μου στην καθαρίστρια του ξενοδοχείου γιατί είχα αγώνα. Είναι η ζωή και το αγαπώ αυτό που κάνω.

Τι έχετε κερδίσει από τον στίβο;

Χρήματα δεν έχω κερδίσει σαν σωματειακοί προπονητές που πληρωνόμαστε από την Ομοσπονδία τα συμβόλαια μας είναι 400 ευρώ και πριν μερικές ημέρες πήρα το μισθό του Φεβρουαρίου του 2012. Αν ήθελα να κερδίσω χρήματα θα έκανα μαζικό αθλητισμό εμείς το ξεκινήσαμε αλλά είναι δύσκολο όταν κάνεις πρωταθλητισμό να κάνεις κάτι άλλο. Μεγάλο κέρδος είναι η ικανοποίηση που νιώθεις για παράδειγμα όταν σε παίρνει η Κυριακοπούλου και σου λέει ότι είναι βαλκανιονίκης και ξέρεις ότι έχεις πλάσει ένα παιδί από τα δώδεκά του.

Υπάρχει κάτι που σας έχει στεναχωρήσει αυτά τα χρόνια;

Είναι λίγες περιπτώσεις στην καριέρα μου και δεν μου συμπεριφέρθηκαν σωστά αν και εκ των υστέρων καταλαβαίνουν το λάθος τους και το παραδέχονται. Αλλά τι να το κάνω να μου αναγνωρίζουν μετά από χρόνια ότι έχω δίκιο, δεν μου λέει τίποτα. Εγώ τουλάχιστον κοιμάμαι ήσυχη και αυτό είναι σημαντικό για μένα.

Τι μετράει περισσότερο σε έναν αθλητή το ταλέντο ή η δουλειά;

Στο στίβο μετράει η δουλειά και όχι τόσο το ταλέντο τα παιδιά με ταλέντο δεν δουλεύουν αρκετά ίσως γιατί η επιτυχία τους έρχεται πιο εύκολα. Γι αυτό το λόγο τις περισσότερες φορές βλέπεις να πρωταγωνιστούν οι αθλητές που δεν ήταν ταλέντα όταν ξεκίνησαν. Σίγουρα σε όλους τους προπονητές θα άρεσε να δουλεύουν με ταλέντα αλλά είναι ιδιαίτερα κουραστικό να παρακαλάς κάποιους αθλητές να τους προσφέρεις πράγματα και αυτοί να μην θέλου. Γι αυτό προτιμάμε τελικά να δουλεύουμε με αυτούς που έχουν όρεξη να προπονηθούν και ας μην είναι τα μεγάλα ταλέντα.

Υπάρχει βοήθεια σε αυτό το δύσκολο έργο σας;

Είμαι τυχερή σε αυτό και θα ήθελα να ευχαριστήσω την Παναχαϊκή και όλο το συμβούλιο που είναι δίπλα μας σε ότι χρειαστούμε στα ταξίδια, σε αθλητικό υλικό, φυσιοθεραπείες, μασάζ αυτά είναι πράγματα που δεν τα συναντάς. Υπάρχει αμέριστη συμπαράσταση από το σύλλογο.