Περιμένοντας στα απογευματινά ιατρεία

Στην ουρά και στο περίμενε. Στα απογευματινά ιατρεία δημόσιου νοσοκομείου - αυτά όπου ο πολίτης πληρώνει από την τσέπη του την εξέτασή του - όλα γίνονται με τον ελληνικό τρόπο.

Με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αδιαφορία και όσο το δυνατόν περισσότερη ταλαιπωρία.

Η σκηνή επαναλαμβάνεται καθημερινά στα μεγάλα νοσοκομεία της πρωτεύουσας, αλλά κανείς δεν ανησυχεί πλην των ασθενών που ταλαιπωρούνται, ενώ πιστεύουν ότι το ραντεβού τους, εκτός από πληρωμένο, είναι και προγραμματισμένο!

Σήμερα ήταν η σειρά της Λένας Χρ. να ζήσει το έργο στην αίθουσα αναμονής των απογευματινών ιατρείων του νοσοκομείου Αλεξάνδρα.

Το ραντεβού της ήταν στις 3.30. Εφθασε στο νοσοκομείο από τις 2.45 για να είναι τυπική. Αλλά ανακάλυψε ότι το ταμείο, όπου έπρεπε να πληρώσει το αντίτιμο για το ραντεβού της, ήταν κλειστό. Θα άνοιγε στις 3.00 έλεγε η πινακίδα και μπροστά υπήρχε ήδη ουρά δώδεκα ασθενών που περίμεναν για την ίδια δουλειά, πολλοί για περισσότερες της μιας εξετάσεις.

Το ταμείο άνοιξε στις 3.00, αλλά μέχρις ότου η μοναδική υπάλληλος εξυπηρετήσει τον κόσμο το ραντεβού των 3.30 είχε περάσει. Αλλωστε είχαν προτεραιότητα να μπουν στον γιατρό οι προηγούμενοι στην αναμονή. Θα έπρεπε να περιμένει κι άλλο. Θα μπορούσε, όπως και οι άλλοι ασθενείς, να εξυπηρετηθεί νωρίτερα αν η υπάλληλος που καθόταν στο απέναντι γκισέ, στην κίνηση ασθενών, και δεν είχε όλη αυτή την ώρα καθόλου δουλειά, αναλάμβανε να εξυπηρετήσει μερικούς. Αλλά τα καθήκοντά της ήταν διαφορετικά (η συνεργασία άγνωστη λέξη στις διοικητικές υπηρεσίες του δημοσίου) και επιπλέον ουδείς προϊστάμενος φαινόταν στον ορίζοντα (τα γραφεία τους βρίσκονται μακριά από τη φασαρία) για να δώσει μια εντολή, να οργανώσει την εξυπηρέτηση του κόσμου που διαμαρτύρονταν.

Μια ώρα μετά, στις 4.00, η Λένα δεν είχε μπει ακόμη στον γιατρό. Προηγουμένως είχε πιστέψει πως είχε φτάσει η σειρά της, όταν της είπαν να ανεβεί στον τρίτο, στο γραφείο του γιατρού, αλλά έκανε λάθος. Ηταν απλώς για να γράψει η γραμματεία το όνομά της, που είχε ήδη δώσει δύο φορές - όταν προγραμμάτιζε το ραντεβού και όταν πλήρωνε στο ταμείο - για να τη φωνάξουν όταν έρθει η ώρα... «Ξανακατεβείτε και περιμένετε στην αίθουσα αναμονής».

Λεπτομέρεια, ασήμαντη μετά απ' όλα αυτά: Το ηλεκτρονικό σύστημα προτεραιότητας, που υπάρχει, δεν λειτουργούσε, ώστε να μπορεί, φθάνοντας ο ασθενής, να υπολογίσει πόση ώρα θα χρειαστεί να περιμένει. Δεν μπορούσε παρά να κόψει το χαρτάκι και να κάθεται εκεί, κάτω απ' τους σβηστούς πίνακες, περιμένοντας να έρθει η σειρά του.