H Τέσυ Μπάιλα στο thebest.gr για το νέο της βιβλίο, τη συγγραφή και τις αναμνήσεις από τη ζωή στην Πάτρα

Ο ήρωας του νέου της βιβλίου «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές» γεννήθηκε από τη φράση του Νίκου Εγγονόπουλου «Η ζωή ο θάνατος κι αναμεσίς η τέχνη». Το νέο μυθιστόρημα που χρονικά εκτυλίσσεται από  τα τέλη του 19 ου μέχρι και το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με αφετηρία το Ηράκλειο του 1898, και σταθμούς την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, τους Βαλκανικούς πολέμους, στον εθνικό Διχασμό στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Δεύτερο.

Η Τέσυ Μπάιλα μιλά στο thebest.gr για τους ήρωές της, για τη συγγραφή αλλά και για τις αναμνήσεις της από την Πάτρα και την ευρύτερη περιοχή καθώς κάποια χρόνια της ζωής της τα πέρασε σε αυτή.

Στο νέο σας μυθιστόρημα μεταφερόμαστε στην Κρήτη του 19ου αιώνα. Μιλήστε μας γι αυτό. Για την αφορμή της έμπνευσης

- Αρχίζω πάντα να γράφω ένα βιβλίο όταν έχει αποκρυσταλλωθεί μέσα μου η ιδέα ενός συγκεκριμένου ήρωα. Στην πορεία επινοώ σταδιακά και την ιστορία του. Ο ήρωας του βιβλίου ΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΕΠΑΙΖΕ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΙΕΣ που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ γεννήθηκε όταν διάβασα μια φράση του Νίκου Εγγονόπουλου: «Η ζωή ο θάνατος κι αναμεσίς η τέχνη». Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Ανέστης για να περιγράψει με τη ζωή του τις σχέσεις ενός ανθρώπου με την τέχνη και την Ιστορία. Αυτή  θα μπορούσε να είναι με δυο λόγια η κεντρική ιδέα αυτού του μυθιστορήματος.

Επί της ουσίας όμως πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που ξετυλίγεται, ως πολύπτυχο μιας εποχής, καλύπτοντας χρονικά την περίοδο από τα τέλη του 19 ου μέχρι και το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου τα σημαντικά γεγονότα που συντάραξαν τη χώρα. Έτσι η ιστορία περνά από το Ηράκλειο του 1898, στην Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, και από εκεί στους Βαλκανικούς πολέμους, στον εθνικό Διχασμό στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και στον Δεύτερο

. Παράλληλα όμως αναμετράται με τις ψυχολογικές διακυμάνσεις ενός, κατά βάση, μοναχικού ανθρώπου, ο οποίος προσπαθεί να σταθεί σε μια εποχή κοινωνικών, πολιτικών, ιστορικών διχασμών, στην οποία η τέχνη μοιάζει να μην έχει καμιά απολύτως θέση, και να εκφράσει τις ανησυχίες του. Ο ήρωας αυτού του βιβλίου γεννιέται πάνω σε ένα καΐκι στις 25 Αυγούστου 1898, στο Ηράκλειο της Κρήτης, την ημέρα της μεγάλης σφαγής του Ηρακλείου, του μεγάλου αρπεντέ, από τους Τουρκοκρητικούς, που σηματοδότησε την αρχή της Κρητικής Πολιτείας και λίγα χρόνια αργότερα την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Η μητέρα του χάνεται στη γέννα την ίδια στιγμή που ο σκληρός και αυταρχικός του πατέρας διασκεδάζει στο καφέ σαντάν. Το παιδί θα μεγαλώσει κυρίως με τον παππού και τη θεία Λουλουδιά, καθώς ο πατέρας του θα τον θεωρεί πάντα υπεύθυνο για τον χαμό της γυναίκας του.

Πολύ γρήγορα θα καταλάβει την αγάπη του για τη ζωγραφική και ύστερα από ένα δραματικό περιστατικό, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο πατέρας του, θα φύγει για τα Χανιά όπου θα γνωρίσει τον Μικέλε, έναν εντελώς αντίθετο από τον ίδιο χαρακτήρα. Και την Ισιδώρα, τη γυναίκα που θα σημαδέψει τον ψυχισμό του αφήνοντάς την μετέωρη στη σφαίρα του ανεκπλήρωτου. Η ζωή θα τον φέρει στην Αθήνα για σπουδές όμως ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος θα ανατρέψει τα σχέδια όλων και θα στείλει τους ήρωες στα χαρακώματα, βυθίζοντας τα όνειρα και τις ελπίδες μέσα στο χώμα. Το βιβλίο παρακολουθεί τον προσωπικό αγώνα του ήρωα και καταγράφει τις ψυχολογικές διακυμάνσεις ενός καλλιτέχνη σε έναν αιώνα διάστικτο από ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία του κόσμου.

Ποιες ήταν οι δυσκολίες στη συγγραφή δεδομένου ότι εκτυλίσσεται σε συγκεκριμένη ιστορική περίοδο;

- Μπορεί να σας φανεί παράξενο αλλά σ’ αυτό το βιβλίο δεν με δυσκόλεψε η ιστορική έρευνα και σύνδεση με το κείμενο στον βαθμό που με δυσκόλεψε όταν έγραφα το βιβλίο ΑΓΡΙΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ που είναι μια αληθινή μυθιστορηματική μαρτυρία. Εδώ η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα ήταν να εισβάλλω στον ψυχισμό του κεντρικού ήρωα και να καταγράψω τις ψυχολογικές μεταπτώσεις του από την αρχή της ζωής του έως το τέλος, τα όσα αντιμετώπισε στην παιδική του ηλικία, στον έρωτα, στα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, τα όσα χρειάστηκε να σβήσει από την ψυχή του μετά, τη σχέση του με την τέχνη, την κατάρρευση του και τέλος την εξιλέωσή του μέσα από την τέχνη.

Πώς και πότε ξεκίνησε το ταξίδι της συγγραφής;

- Άρχισα να γράφω συστηματικά το 2008. Έως τότε έγραφα κάποια δοκίμια σε τοπικές εφημερίδες κυρίως για να καλύψω τη δική μου ανάγκη, την κρυμμένη φιλοδοξία της συγγραφής. Το 2008 όμως σχηματίστηκε μέσα μου, για πρώτη φορά, η ιδέα ενός συγκεκριμένου ήρωα, που μπορεί να υπήρχε στη σκέψη μου περίπου έναν χρόνο πριν αλλά τότε ολοκληρώθηκε. Έτσι καταπιάστηκα με το «Το πορτρέτο της σιωπής», μη γνωρίζοντας εκ των προτέρων αν θα κατάφερνα να ολοκληρώσω ό,τι υπήρχε στο νου μου και να δώσω μια τελική μορφή στον ήρωα που είχα στη σκέψη μου. Σιγά σιγά όμως, όσο έγραφα τόσο ξεκαθάριζαν όλα και το εγχείρημα ολοκληρώθηκε, ανοίγοντας παράλληλα ένα νέο δρόμο στη ζωή μου.

Όταν γράφετε αναρωτιέστε αν θα αρέσει στο κοινό;

- Η αλήθεια είναι πως όχι. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής γράφω ό,τι ευχαριστεί εμένα προσωπικά και δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτό. Και νομίζω κανένας δημιουργός δεν παράγει κάτι έχοντας στο μυαλό του κάτι τέτοιο ως προϋποθετική αρχή της δημιουργίας του. Σαφέστατα όμως θέλω το κείμενο που θα φτάσει τελικά στα χέρια του αναγνωστικού κοινού να είναι γλωσσικά άρτιο και κυρίως αξιοπρεπές. Αυτό είναι το κυριότερο μέλημά μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ηρωίδα;

- Αν εννοείται από τα δικά μου βιβλία σαφέστατα θα σας πω ότι είναι  Ισιδώρα από το τελευταίο μου βιβλίο «Τις νύχτες έπαιζε με τις σκιές». Είναι η αντιπροσωπευτική γυναίκα της εποχής της που συνδυάζει μια εσωτερική γλυκύτητα που πρέπει να καταπνίγει συνεχώς και ταυτόχρονα το ερωτικό πάθος και τον συμβιβασμό. Την ανεκπλήρωτη επιθυμία με το χρέος. Τις κοινωνικές νοοτροπίες με τη λαχτάρα. Όλη της η ζωή είναι βουτηγμένη μέσα στις αντιφάσεις που καταπαλαεύουν την προσωπικότητά της και τις επιθυμίες της και γι’ αυτό τον λόγο τη συμπόνεσα πολύ.

Ποιο βιβλίο θα θέλατε να έχετε γράψει;

- Για να πω την αλήθεια, κανένα. Ποτέ δεν σκέφτηκα να είχα γράψει κάποιοσυγκεκριμένο βιβλίο από τα τόσα πολλά που θαυμάζω. Κάθε βιβλίοφέρει τη σφραγίδα και την ευαισθησία του δημιουργού του. Και ακριβώςγι’ αυτό το λόγο μας αρέσει, μας συγκλονίζει ή δεν το βρίσκουμε ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς θα ένιωθα αν το διάβαζα γραμμένο από κάποιον άλλο και ούτε αν θα κατάφερνα εγώ να το γράψω με τη μαεστρία του συγγραφέα που με συγκίνησε με το έργο του.  Προτιμώ λοιπόν να παραμένω θιασώτρια του συγκλονισμού που μου πρόσφερε ένας συγκεκριμένος συγγραφέας με το έργο του και να προσπαθώ να δημιουργήσω κάτι αποκλειστικά δικό μου με τη φιλοδοξία να έχει το ίδιο αποτέλεσμα στον αναγνώστη του.

Έχετε ζήσει στην Πάτρα. Τι θυμάστε από αυτή; Tι σας αρέσει στην πόλη;

- Έχω ζήσει στην Πάτρα 4,5 χρόνια σε νεαρή ηλικία. Ήταν η εποχή που για μένα ταυτίστηκε με το διάβασμα και την ευγνωμονώ. Ζούσα σε ένα σπίτι στην Παραλία Πατρών και είχα την ευτυχία να βλέπω συνεχώς τη θάλασσα, γεγονός πολύ σημαντικό για εμένα. Θα θυμάμαι πάντα με αγάπη αυτή την εποχή. Τις βόλτες στην πόλη αλλά και σε ένα παραλιακό παράδρομο που άρχιζε κάτω από το σπίτι μου, το καρναβάλι, τα Ψηλά Αλώνια, τις εξορμήσεις στον Λόγγο και στην παραλία της Καλογριάς, το οινοποιείο Αχάια Κλάους, το χωριό Βραχνέικα  που βλέπαμε από το πίσω μπαλκόνι σπιτιού μας, τον ήχο του τρένου που το διέσχιζε, τους ηπιότερους ρυθμούς  ζωής.

Tο motto της ζωής σας είναι…

Μια φράση του Οδυσσέα Ελύτη: «Πιάσε το ‘’πρέπει” από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι».