Οι αλήθειες για το μέλλον

Στο δεκαήμερο διάλειμμα από την δουλειά είχα μία «έντονη  ενασχόληση” με τα δημοτικά της Πάτρας. Το εξαιρετικά ευχάριστο ήταν ότι μετά από 14 χρόνια που προσπαθούσα να πείσω για τα Δημοτικά (επιτυχώς και ανεπιτυχώς) βρέθηκα σε μία άλλη θέση. Δεν απάντησα σε καμία ερώτηση για το τι γνώμη έχω για το α ή το β θέμα. Πες τε μου. Ακούω και ζητάω να με πείσετε. Έτσι ξεκίναγα την συζήτηση για να οριστεί το πλαίσιο. Υπάρχει διαφορά. Ιδιαίτερα ευχάριστη.

Δυστυχώς ήταν το μόνο ευχάριστο. Όλα τα άλλα ήταν από δυσάρεστα έως εκνευριστικά.

Το πρώτο δυσάρεστο ήταν ότι ένοιωσα λίγο άσχημα, διότι μάλλον όλοι ή σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι (Δήμαρχοι και Αντιδήμαρχοι) πρέπει να αγαπούν την πόλη περισσότερο από εμένα. Εξαιρώ την Δημοτική Αρχή διότι εκεί το θέμα είναι άλλο και εντάσσεται στα εκνευριστικά. Καταλαβαίνω το επικοινωνιακό πλαίσιο. Πρωτεύουσα, Αλλη, Νέα, Σπιραλ κ.λ.π. Απαραίτητα για να περάσει κάποιος το μήνυμα. Αλλά τελικά το μήνυμα αξιολογείται. Αν υπάρχει.

Το οποίο όμως δεν αρκεί να είναι η αγαπησιάρικη προσέγγιση της πόλης. Ποτέ δεν κατάλαβα τα moto «αγαπάμε την πόλη», και «το μας αξίζει μία καλύτερη» και ως όραμα να τοποθετείται στον καθρέφτη μία μικρής πόλης όπως η Πάτρα, το Παρισι, η Ριβιέρα και πάει λέγοντας. Τι σημαίνει αγαπούμε την Πάτρα? Οι άλλοι την μισούν? Γιατί μας αξίζει καλύτερη? Έχουμε αυτή που επιλέγουμε να έχουμε. Πρέπει να οριστεί η επιλογή. Τόσο Απλά.

Δεν είδα λοιπόν (και το έψαξα πολύ προσεκτικά) κάποια προσέγγιση για τα πια είναι τα ουσιαστικά προβλήματα και δεν άκουσα συγκεκριμένη αναφορά από τους υποψηφίους για το μέλλον. Στα μεγάλα θέματα και προβλήματα περίμενα και περιμένω να τοποθετηθούν. Δεν αρκεί ο στόχος. Ο οποίος και αυτός είναι ζητούμενος. Ο δρόμος για να τον υλοποίησή του όμως είναι πιο σημαντικός. Γιατί στον στόχο μπορεί και να συμφωνώ. Είναι ρεαλιστικός όμως;

Μία τοποθέτηση συγκεκριμένη έκανε ο Παπαδημάτος για την αντιδρόμηση της Κανακάρη η οποία άγγιξε το απόγειο του λαϊκισμού (άσχετα αν διαφωνώ με την πρόταση) διότι απουσίαζε ο στόχος. Έτσι τοποθετείται κάποιος στα ΔΕΝ. Περίμενε θα μου πείτε. Περιμένω. Αλλά υποπτεύομαι ότι μάλλον είτε δεν ξέρουν είτε φοβούνται. Το δεν ξέρουν το καταλαβαίνουν όλοι. Για το φοβούνται, υπενθυμίζω ότι οι μόνοι Δήμαρχοι σε όλη την αυτοδιοικητική μεταπολιτευτική ιστορία που τοποθετήθηκαν συγκεκριμένα και είπαν όλη την αλήθεια στους πολίτες και οι πολίτες τους δικαίωσαν, στο παρόν τους και όχι γενικώς, ήταν ο Μπένος στην Καλαμάτα και ο Κλάδος στα Ανώγια με πολλές μάλιστα δυσκολίες. Όλοι οι άλλοι (και έχω πολλά παραδείγματα πανελληνίως) λοιδορήθηκαν μέχρι θανάτου. Και κατά την διάρκεια της θητείας τους και και μετά. Θυμηθείτε τον Βόλο. Έχασε ο Σκωτινιώτης από τον Μπέο. Προσέξτε από ποιόν έχασε. (Εδώ πάει το μας αξίζει). Και φέρνω αυτό το παράδειγμα για να μην μου πει κανείς ότι μιλάω για τον Δημαρά. Είπαμε άλλαξα θέση. Γιαυτό υποπτεύομαι ότι μπορεί και να φοβούνται όσοι ξέρουν. Μην περιμένετε να κάνω like στις σελίδες που μου έρχονται οι προσκλήσεις σωρηδόν. Περιμένω είπαμε. Έχουμε δύο μήνες.

Το δεύτερο όμως το οποίο είναι τουλάχιστον εκνευριστικό και αποτελεί και ουσιαστικό χαρακτηριστικό αυτής της προεκλογικής περιόδου είναι η απίστευτη (βάλτε όποιον εναλλακτικό χαρακτηρισμό θέλετε) αλαζονεία που επιδείχνει η σημερινή Δημοτική Αρχή του ΚΚΕ.

Φαίνεται ότι η Δημοτική Αρχή αγνοεί ή καλύτερα θέλει να το ξεχάσουν οι πολίτες, ότι οι πόλεις και γενικώς η αυτοδιοίκηση έχουν συνέχεια. Μόνο οι επαναστάσεις και οι συγκρούσεις και μάλιστα οι ένοπλες, αποκόπτουν τις συνέχειες. Και στην Πάτρα δεν έγινε καμία επανάσταση όσο και να θέλουν να το πιστέψουμε.

Δεν υπάρχει ΟΥΤΕ ΕΝΑ έργο που προβάλλεται ως έργο της Δημοτικής Αρχής το οποίο να μην ξεκίνησε από την προηγούμενη ή τις προηγούμενες Δημοτικές αρχές και αυτή απλώς να το συνέχισε. Δεν υπάρχει επίσης ΟΥΤΕ ΕΝΑ έργο που η πολιτική απόφαση και ο σχεδιασμός του, να μην προέρχεται από την προηγούμενη ή τις προηγούμενες Δημοτικές αρχές. Ακόμα και αυτό του Αρσακείου που τελευταία καμαρώνει και το προβάλει προεκλογικά, η πολιτική απόφαση πάρθηκε το 2011 (Αριθμός απόφασης 8, 2η Συνεδρίαση Δημοτικού Συμβουλίου, 21-1-2011). Αυτό δε, που το κάνει ακόμα πιο εκνευριστικό είναι ότι σε εκείνη την απόφαση ήταν η ΜΟΝΑΔΙΚΗ παράταξη που το καταψήφισε. Μην σας μπερδεύει το λευκό αν δείτε την απόφαση από το site του Δήμου. Στον Καλλλικράτη και οι λευκές καταμετρούνταν ως κατά. Στο συγκεκριμένο δεν χρειάζεται να πάω σε τεχνικά θέματα διαδικασιών και εγκρίσεων των 3,5 χρόνων της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής και των 5 χρόνων της σημερινής για να μην κοκορεύονται ότι το επιτάχυναν δηλαδή. Πέρασαν 8,5 χρονάκια εκ των οποίων τους βαρύνουν τα 5. Αλλά όλοι όσοι ασχολούνται ξέρουν.

Θετικό είναι θα μου πείτε ότι τα συνεχίζει και τα υλοποιεί. Συμφωνώ απολύτως. Αλλά δεν ψηφίζουμε για Διευθυντές ούτε για Τμηματάρχες του Δήμου λέω ταυτόχρονα. Γιατί η συνέχεια μετά την πολιτική απόφαση είναι η διοικητική υλοποίηση. Τονίζω επιπρόσθετα στην διοικητική συνέχεια δεν υπήρξε καμία επιτάχυνση. Ούτε έγινε κάποια διοικητική αναδιάρθρωση. Όταν μάλιστα δεν επαρκούσαν οι υπηρεσίες επενέβαιναν οι ΚΟΒες (εθελοντές τους αποκαλεί) του ΚΚΕ για να βοηθήσουν την Δημοτική Αρχή στα καθημερινά (χόρτα, πλατείες καθαρισμοί, κ.λ.π.). Αν τώρα οι πολίτες αρκούνται στο να κόβονται τα χόρτα και να φτιάχνονται οι πλάκες στο πεζοδρόμιο τους, έχει καλώς. Ας επιλέξουν Πελετίδη. (Είπαμε έχουμε αυτό που μας αξίζει έχουμε).

Για κανένα έργο που υλοποιήθηκε δεν απαιτήθηκε Πολιτική Πρωτοβουλία για να ξεκολλήσει. Γι’ αυτό που κρίνονται πολιτικά οι Δήμαρχοι δηλαδή δεν απαιτήθηκε τίποτα. Όλα στο δρόμο τους. Ακόμα και για το θέμα του Παραλιακού Μετώπου κάτι πορείες έγιναν. Γιατί το Νότιο Πάρκο που προβάλλεται δεν έχει σχέση με το θέμα. Είχε ήδη ξεκινήσει. Και το δικαστήριο με την Κτηματική δεν είναι αγώνας. Ολοι οι Δήμαρχοι και οι Κοινοτάρχες παραλιακών Δήμων και Κοινοτήτων της χώρας έχουν παρεβρεθεί σε τέτοια δικαστήρια. Και όλοι αθωώθηκαν. Η πολιτική πρωτοβουλία για το Μέτωπο κεντρική ήταν. Και η παρέμβαση και η πίεση γινόταν συνεχώς από όλες τις παρατάξεις της αντιπολίτευσης απούσης της Δημοτικής Αρχής. Αλλά ακόμα και στα λάθη των κεντρικών πρωτοβουλιών, η Δημοτική Αρχή περιοριζόταν στην απλή διαμαρτυρία. Λαϊκούς Αγώνες τα ονομάζει. Και τα όποια λάθη, διότι υπάρχουν λάθη των κεντρικών πολιτικών πρωτοβουλιών, παραμένουν εδώ. Αυτό πάει την πόλη πίσω. Δεν την αφήνει απλώς στάσιμη.

Εκείνο όμως που είναι απόλυτα απογοητευτικό είναι το γεγονός ότι η σημερινή Δημοτική Αρχή δεν αφήνει στο χαρτοφυλάκιο της ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ δικό της σχεδιασμό έργου  για την επόμενη δημοτική θητεία. Έστω και αν είναι η ίδια και πάλι Δημοτική Αρχή όπως επιθυμεί. Ο σχεδιασμός των διαμαρτυριών ,φαίνεται ότι είναι, η μόνη κεντρική της πολιτική επιλογή. Ένα ρεαλιστικό υλοποιήσιμο σχέδιο δεν έχει καταθέσει. Επιθυμίες προβάλει. Αν συμφωνεί με κάτι που κατέθεσε κάποιος άλλος, έχει  καλώς. Εάν όχι το απορρίπτει και καλεί να αγωνιστούμε και να περιμένουμε να πέσει ο Καπιταλισμός. Και αυτό πάει την πόλη ακόμα πιο πίσω.

Το βλέπω ότι τοποθετεί όσους κάνουν την ίδια ή παρόμοια ανάλυση, στους απέναντι. Στους προσκυνημένους. Όλους όμως όσους διαφωνούν σε κάτι;Κάτι δεν πάει καλά. Η μόνη εξήγηση, που μπορεί να δώσει κάποιος, είναι ότι εκτιμά ότι οι πολίτες ψηφίζουν για Διευθυντές και Τμηματάρχες και το εκμεταλλεύεται στο πολιτικό επίπεδο και θέλει αυτό το λίγο που ίσως κερδίσει κομματικά. Αλλιώς δεν είναι δυνατόν να σε δείχνει με το δάχτυλο και ταυτόχρονα να ζητά και την ψήφο σου. Είναι ο ορισμός του Δεσποτισμού όπως μου είπε και ένας φίλος. Και όλο αυτό το κλίμα γιγαντώνεται προεκλογικά.

Δεν ανήκω στους αναποφάσιστους όπως με «κατηγόρησε» κάποιος. Είμαι σίγουρος για το τι ΔΕΝ θα ψηφίσω. Απλώς περιμένω για το τι ΘΑ ψηφίσω. Τις προϋποθέσεις τις έχω ήδη θέσει και είναι εξαιρετικά απλές. Να ακούσω τις αλήθειες για το μέλλον.