Το επίκαιρο, κοινωνικό φιλμ "Σε Πόλεμο" με τον Βενσάν Λιντόν, στις 21/3 στην Ελλάδα

Στις 21 Μαρτίου 2019 θα βγει τελικά στους Ελληνικούς κινηματογράφους από την Seven Films, το κοινωνικό φιλμ «Σε Πόλεμο - En Guerre / At War» που το Variety χαρακτήρισε ως «παθιασμένο» και το Screen International ως «δουλεμένο προσεκτικά και με παγκόσμια απήχηση».

Μετά το βραβευμένο στις Κάννες «Ο Νόμος της Αγοράς», ο Στεφάν Μπριζέ ένωσε ξανά τις δυνάμεις του με τον Γάλλο ηθοποιό Βενσάν Λιντόν για την ταινία «Σε Πόλεμο» που είχε προβληθεί στο 70^ο Φεστιβάλ των Καννών.

Σύνοψη

Παρά τις μεγάλες οικονομικές θυσίες των υπαλλήλων και τα τεράστια κέρδη της εταιρίας Περέν, η διοίκηση αποφασίζει να κλείσει ένα από τα εργοστάσια της. Οι 1100 υπάλληλοι, με επικεφαλής τον εκπρόσωπο τους Λοράν Αμεντεό, αποφασίζουν να εναντιωθούν στη στυγνή αυτή απόφαση, έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να σώσουν τις δουλειές τους.

Ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Στεφάν Μπριζέ συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον πρωταγωνιστή του, Βενσάν Λιντόν (Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών), σε μία πολιτική ταινία εμπνευσμένη από δεκάδες αληθινές ιστορίες γνώριμες και οικείες σε όλους. Με ντοκιμαντερίστικη προσέγγιση, ο Μπριζέ στρέφει την κάμερά του στους διαμαρτυρόμενους εργάτες, τις μικρές προσωπικές τους ιστορίες, τις συνελεύσεις και τις μεταξύ τους συγκρούσεις, τον ρόλο των media, τις αδιέξοδες συζητήσεις με τα αφεντικά και τα ξεσπάσματα της βίας, πριν όλα αυτά οδηγήσουν σε ένα απρόοπτο τέλος που θα συζητηθεί.

Σημείωμα του σκηνοθέτη

Η ταινία αυτή έγινε για να καταλάβουμε τι κρύβεται πίσω από τα ρεπορτάζ των  μέσων ενημέρωσης, τα οποία καλύπτουν τα σποραδικά φαινόμενα βίας που εμφανίζονται σε περιπτώσεις βιομηχανικών εργασιακών αναταραχών. Και ίσως αντί για "πίσω", θα ήταν καλύτερα να πούμε "πριν". Τι συμβαίνει πριν από αυτές τις ξαφνικές εκδηλώσεις βίας; Ποιοι δρόμοι οδηγούν σε αυτό;

Ο θυμός, που καλλιεργείται από μια αίσθηση ταπείνωσης και απελπισίας, που συσσωρεύεται μετά από εβδομάδες αγώνα και που αποκαλύπτει μια κολοσσιαία ανισορροπία δυνάμεων. Η ταινία περιγράφει έναν οικονομικό μηχανισμό που αγνοεί τις ανθρώπινες παραμέτρους, παρακολουθώντας παράλληλα την κλιμακούμενη οργή των εργαζομένων, οι οποίοι είναι οι παράπλευρες απώλειες μια επιχειρηματικής απόφασης.

Μια οργή που εκφράζεται κυρίως από τον εκπρόσωπό τους, ο οποίος δεν χρησιμοποιεί καμία πολιτική ρητορική, παρά μόνο την ανάγκη του να ακουστεί ο πόνος και η αγανάκτηση του, καθώς και των συναδέλφων του.

Το επιχείρημά του; H άρνησή του να χάσει τη  δουλειά του,  επιτρέποντας σε μια εταιρεία να κερδίσει ακόμη περισσότερα χρήματα, παρά τη αρχική της δέσμευσή να προστατεύσει τις θέσεις εργασίας σε αντάλλαγμα οικονομικές θυσίες των εργαζομένων.

Αυτή η κατάσταση είναι τόσο συνηθισμένη. Καθημερινά ακούμε για παρόμοιες καταστάσεις στα Μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά χωρίς πραγματικά να είμαστε εξοικειωμένοι με τα ζητήματα και τους μηχανισμούς στην εργασία. Το παράδειγμα της εταιρίας Περέν που παρουσιάζεται στην ταινία, είναι αντίστοιχη περίπτωση με αυτές της Goodyear, της Continental,  της Whirlpool κι ένα σωρό άλλων. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, η έρευνα των ειδικών αποκάλυψε την έλλειψη οικονομικών δυσχερειών και την απουσία απειλής για την ανταγωνιστικότητα.

Το θέμα της ταινίας είναι μεν πολιτικό με την ετυμολογική έννοια – αφού παρατηρεί κρατικά θέματα - αλλά εγώ δεν είμαι φερέφωνο κανενός κόμματος ή συνδικάτου. Απλώς εξετάζω ένα σύστημα που είναι αντικειμενικά λογικό από την πλευρά της αγοράς, αλλά παράλογο από ανθρώπινη άποψη. Και αυτές οι δύο απόψεις είναι τοποθετημένες στην ταινία η μία απέναντι στην άλλη.

Η ανθρώπινη διάσταση απέναντι στην οικονομική. Πώς μπορούν αυτές οι δύο παγκόσμιες απόψεις να συμπίπτουν; Μπορούν ακόμη και να συνυπάρχουν σήμερα; Θεωρώ το θέμα ενδιαφέρον γιατί δεν είμαι πεπεισμένος ότι οι περισσότεροι άνθρωποι κατανοούν ακριβώς τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά τα κλεισίματα των εργοστασίων που ακούμε κάθε μέρα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και δεν εννοώ εργοστάσια που κλείνουν επειδή  χάνουν χρήματα. Εννοώ εταιρείες που κλείνουν τα εργοστάσια τους παρά την κερδοφορία τους.

Ένα θεμελιώδες και πολύπλοκο στοιχείο της ταινίας ήταν το να αναλύσει όλα τα επίπεδα ενός συστήματος χωρίς να κάνει τους χαρακτήρες να φαίνονται καρικατούρες. Υπάρχει ένα οικονομικό σύστημα που εξυπηρετείται από άνδρες και γυναίκες των οποίων τα συμφέροντα απλά δεν είναι ίδια με εκείνα του εργατικού δυναμικού. Αλλά αν υπάρχει ένα πράγμα που προκύπτει ξεκάθαρα από όλα αυτά, είναι ότι το παιχνίδι δεν παίζεται επί ίσοις όροις.

Τα μέσα ενημέρωσης διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στο πως αφομοιώνεται μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση. Θα ήταν αδύνατον να μην υπάρχουν στην ιστορία, οπότε η παρουσία τους έγινε το κατάλληλο όχημα για περάσουμε πληροφορίες που θα διευκόλυναν τον θεατή να κατανοήσει την κατάσταση. Ήταν επίσης συναρπαστικό να αντιπαραθέτεις τα «ρεπορτάζ» με την ιστορία. Η ταινία δεν προσπαθεί να καταδικάσει τα Μέσα ενημέρωσης, αλλά είναι ενδιαφέρον για τον θεατή να παρατηρήσει τη διαφορά μεταξύ της υποτιθέμενης αντικειμενικής αναφοράς μιας κατάστασης στα δελτία ειδήσεων και της πραγματικότητας που κρύβεται πίσω από τις σκηνές μιας διαμάχης.

Παίζουν και οι Μελανί Ρόβερ, Ζακ Μπορντερί.

Το φιλμ ενδεχομένως να έρθει και στην Πάτρα.