Υιοθετήθηκε τη δεκαετία του '50 στην Αμερική - Αναζητούσε επί χρόνια τη βιολογική της μητέρα και τη βρήκε στη Δυτική Ελλάδα- ΦΩΤΟ

Μια συγκινητική ιστορία

Μια από τις πολλές ιστορίες που τα τελευταία χρόνια έρχονται στην δημοσιότητα κι αφορούν αναζητήσεις κι εντοπισμό βιολογικών γονέων, παιδιών που δόθηκαν για υιοθεσία – σε κάποιες περιπτώσεις και με …ανορθόδοξο τρόπο λόγω συνθηκών – είναι κι αυτή της Λίντα Κάρολ Τρότερ από την Αμερική.

Η ιστορία της ξεκινά από ένα μικρό χωριό της Ελλάδας τη δεκαετία του ’50, συνεχίστηκε στις ΗΠΑ έκλεισε πριν λίγο καιρό εκεί απ’ όπου ξεκίνησε.

Η Λίντα αναζητούσε επι δυο χρόνια τους βιολογικούς της γονείς στην Ελλάδα. Μέχρι τη μέρα που ελαβε μήνυμα στον υπολογιστή της που την ενημέρωνε ότι η βιολογική μητέρα της ήταν ζωντανή και βρισκόταν στην Ελλάδα.

Η αρχή της ιστορίας

Όλα ξεκίνησαν το 1957, όταν η 18χρονη Χαρίκλεια Νούλα άρχισε να φλερτάρει με έναν άντρα μεγαλύτερό της. Λίγους μήνες αργότερα, έμεινε έγκυος, γεγονός το οποίο έθιξε την υπόληψη της οικογένειάς της, μιας και η εγκυμοσύνη εκτός γάμου ήταν ανεπίτρεπτη για την εποχή εκείνη.

Οι συγγενείς της την απέρριψαν, διώχνοντας την, ωστόσο, μία θεία βρέθηκε και την περιμάζεψε.

Τελικά το κοριτσάκι γεννήθηκε στο σπίτι της θείας της και πήρε το όνομα Ευτυχία. Μη μπορώντας να το φροντίσει όσο θα έπρεπε και χωρίς την στήριξη από την οικογένειά της, η νεαρή γυναίκα έφτασε στην Αθήνα, δίνοντας το μωρό σε ένα ορφανοτροφείο.

Παρόλο που πίστευε πως θα το ξαναπάρει πίσω, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ, αφήνοντάς της ένα πολύ άσχημο συναίσθημα, το οποίο κουβαλούσε για όλη της την ζωή.

Η Λίντα Φόρεστ Κάρολ Τρότερ μεγάλωσε ευτυχισμένη στο Χιούστον, ως κόρη μιας αγαπημένης, εύπορης οικογένειας, η οποία της είχε εκμυστηρευθεί από νωρίς το γεγονός της υιοθεσίας της. Η ανάδοχη οικογένεια έδωσε τα πάντα στην μικρή Λίντα και όλα τα όνειρά της έγιναν πραγματικότητα.

Ωστόσο, σπάνια μιλούσαν για τους βιολογικούς της γονείς, ενώ η παιδεία της ήταν 100% αμερικανική.

Οι θετοί της γονείς δεν ήξεραν τίποτα για το παρελθόν του μωρού, παρά μόνο ότι η μητέρα του πέθανε στη γέννα, ένα ψέμα του δικηγόρου δηλαδή, το οποίο ήταν αρκετό για να κρατήσει την Τρότερ μακριά από το να ψάξει οποιοδήποτε στοιχείο για την οικογένειά της, για σχεδόν 60 χρόνια.

Η μικρή Λίντα μεγάλωσε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά και οι θετοί της γονείς πέθαναν πριν από λίγα χρόνια.

Πίσω στην Ελλάδα, η Χαρίκλεια θρηνούσε σιωπηλά που είχε χάσει το κοριτσάκι της, ενώ έμενε δεξιά και αριστερά μέχρι να βρει δουλειά.

Ποτέ δεν φαντάστηκε ότι το μωρό θα κατέληγε στις ΗΠΑ.

Τελικά παντρεύτηκε, αλλά δεν κατάφερε να ξανακάνει παιδί.

Ο άντρας της απεβίωσε το 2002 και τότε αποφάσισε να ψάξει να βρει την κόρη της. Με την βοήθεια του αδερφού της απευθύνθηκε στην εκπομπή «Πάμε Πακέτο», η οποία όμως απέρριψε την πρότασή της, καθώς δεν είχε αρκετά στοιχεία.

Η Λίντα από την πλευρά της έψαχνε κι αυτή συνεχώς για στοιχεία που θα την οδηγούσαν στους θετούς γονείς της. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πληκτρολογήσει «υιοθεσίες στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1950» στο Google. Τα αποτελέσματα την οδήγησαν σε έναν ιερέα του Σαν Αντόνιο, ο οποίος είχε κανονίσει να έρθει ως μωρό στις ΗΠΑ.

Ο γιος του ιερέα την έφερε σε επαφή πρώτα με έναν άνδρα στο Λονδίνο, μετά με την ελληνική κυβέρνηση και στο τέλος με το ορφανοτροφείο.

Κατάφερε να βρει τα χαρτιά της υιοθεσίας και στη συνέχεια ο άνδρας από το Λονδίνο, μέσω Facebook, βρήκε τους συγγενείς της.

Αυτός ήταν που της έστειλε και το αρχικό «email».

Μητέρα και κόρη μίλησαν στο τηλέφωνο και κανόνισαν να συναντηθούν από κοντά μετά από δέκα μέρες. Στο αεροδρόμιο την περίμενε ολόκληρη η οικογένειά της. Η Χαρίκλεια είναι μόνιμη κάτοικος του χωριού Στράνωμα της ορεινής Ναυπακτίας και η Λίντα αγκαλιάστηκαν ξανά, μετά από 59 ολόκληρα χρόνια.

Από τότε η Λίντα έχει έρθει στην Ελλάδα άλλες δέκα φορές και μάλιστα στο τελευταίο ταξίδι της, ανανέωσε τους όρκους γάμου της στο χωριό όπου γεννήθηκε.