Όταν ο Γιώργος Λάνθιμος μιλούσε για τα χρόνια της Ελλάδας στον Ευθύμη Φιλίππου

Το 2011 ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος, σε ηλικία 45 ετών, είχε μιλήσει στον επί χρόνια συνεργάτη του Ευθύμη Φιλλίπου, με τον οποία έχουν γράψει μαζί σχεδόν όλα τα σενάρια των κινηματογραφικών ταινιών, συμπεριλαμβανομένου και του βραβευμένου «Κυνόδοντα». Η συνέντευξη που είχε δημοσιευθεί στο lifo, ήταν πολύ διαφορετική από τις συνηθισμένες.

Όπως έγραφε το Ευθύμης Φιλίππου για τον Γιώργο Λάνθιμο:

« Τα γόνατά του έχουν λίγο ξεραμένο αίμα απ’ τα χτυπήματα στους σαγρέ τοίχους του ξενοδοχείου* όπου μένει στο Παγκράτι. Τρέφεται με μέλι που του προμηθεύει κρυφά η Τάτα σε βάζα διαφανή, με λευκά πλαστικά καπάκια, και άμα λερώνει τα χέρια του βουτάει στη θάλασσα και κολυμπάει λίγο τ’ απογεύματα, όταν ο ήλιος δεν είναι ιδιαιτέρα επικίνδυνος και συνήθως κάνει πρόσθιο. Στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι του υπάρχει πάντα μια τούρτα παγωτό από σοκολάτα απλή, όχι παρφέ, που γράφει πάνω MON AMOUR χειρόγραφα, με έτοιμη σαντιγί σπρέι.»

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης:

Κύριε Λάνθιμε, μπορείτε να μου μιλήσετε γενικά, για διάφορα πράγματα, σας παρακαλώ;

Έχω ένα πρόβλημα με τη μέση μου από μικρός. Με πονάει αρκετά συχνά και μερικές φορές είναι ανυπόφορο. Τότε παίρνω δισκία Voltaren και μυοχαλαρωτικά Νorgesic. Γεννήθηκα το 1973. Στις 23 Σεπτεμβρίου. Το πρώτο μας σπίτι το θυμάμαι πολύ λίγο, δηλαδή θυμάμαι λίγο μια κούνια, λίγο ένα δωμάτιο με μαύρο μάρμαρο, κάτι σκάλες όπου κάποιος έπεσε μια φορά, που μπορεί να ήμουνα εγώ ή μπορεί και κάποιος άλλος, και λίγο μια ανηφόρα και λίγο μια κυρία που έμενε από πάνω και κατέβαινε κάτω μερικές φορές για να μας επισκεφθεί, αλλά δεν ξέρω γιατί. Η κυρία Ελένη. Μετά πήγαμε σ’ ένα άλλο σπίτι.

Αυτό ήτανε στην οδό Χρεμωνίδου 63. Το δωμάτιό μου σ’ αυτό το σπίτι βρισκόταν δίπλα στο μπάνιο και τα τελευταία χρόνια είχαμε βάλει στο πάτωμα μια κόκκινη μοκέτα. Δεν ήτανε μπορντό. Ήτανε κόκκινη. Είχε μια μπαλκονόπορτα που έβλεπε σ’ έναν ακάλυπτο στο πίσω μέρος του σπιτιού, όπου υπήρχε ένα περίεργο χαμηλό κτίριο με τρούλους γεμάτους τρύπες. Δεν ξέρω τι ήτανε αυτό το κτίριο. Το δωμάτιό μου ήταν το μόνο υπνοδωμάτιο του σπιτιού. Η μητέρα μου κοιμότανε σ’ έναν χώρο στο σαλόνι, που έκλεινε με μια δίφυλλη πόρτα. Το δωμάτιό μου είχε έπιπλα από σουηδικό ξύλο. Ένα κρεβάτι και μια βιβλιοθήκη, δηλαδή ένα έπιπλο σαν βιβλιοθήκη που είχε κάτι συρτάρια από κάτω, και σε μια γωνιά υπήρχε μια (παύση) χάρτινη κούτα αρκετά μεγάλη, με όλα μου τα παιχνίδια. Αργότερα, όταν μεγάλωσα λίγο, πετάξαμε την κούτα με τα παιχνίδια και φτιάξαμε ένα μεγαλύτερο κρεβάτι για να χωράω καλύτερα κι ένα γραφείο για να διαβάζω τα μαθήματά μου. Στο γραφείο πάνω υπήρχε ένας γκρι, ωραίος υπολογιστής Άμστραντ κάτι. Δίπλα στο κρεβάτι, αντί για κομοδίνο, βρισκόταν ένα στερεοφωνικό Sanyo ή Akai ή Philips, που ήταν της θείας μου της Τάτας και μου το είχε χαρίσει. Κοντά στο σπίτι, στην οδό Χρυσοστόμου Σμύρνης, ήτανε ένα βιντεοκλάμπ, αλλά πραγματικά δεν θυμάμαι αυτήν τη στιγμή πώς το λέγανε.

Η Σίσσυ που δούλευε εκεί μου κράταγε τις καινούργιες ταινίες που ήθελα και που ζητάγανε όλοι και που, ξέρεις, ήτανε πολύ δύσκολο να βρεις για να νοικιάσεις. Σχολείο πήγα σ’ ένα ιδιωτικό στα βόρεια προάστια. Είχα μόνο έναν κοντινό φίλο, τον Αριστείδη. Είχα μακριά, ξανθά μαλλιά, περίπου σαν του Winger. Δεν θα έλεγα ότι ήταν σαν του Jon Bon Jovi, γιατί δεν ήταν τόσο πολύ μακριά. Η εμφάνισή μου ήτανε το μείγμα ενός εφήβου που ακούει ροκ κι ενός εφήβου που είναι φλώρος. Άκουγα μέταλ, πιο πολύ Maiden, Dio, Van Halen και Ozzy, αλλά τα ερεθίσματα του ιδιωτικού σχολείου μού είχαν δημιουργήσει μια στυλιστική σύγχυση. Ταυτόχρονα, η αδυναμία τού να μπορώ ν’ αποκτήσω τ’ αυθεντικά ρούχα που ήτανε δημοφιλή εκείνη την εποχή στην τάξη έκανε αυτό το μπέρδεμα ακόμα μεγαλύτερο. Πουπουλένιο μπουφάν κατάφερα ν’ αποκτήσω αρκετά αργά, όπως και κάτι αθλητικές φόρμες που ήτανε κάπως σαν καπιτονέ. Φορούσα μποτάκια All Star και κάτι αρβύλες Dr. Martens. Μαύρα, όχι μπορντό. Τ’ αγαπημένα μου αθλητικά ήτανε κάτι Air Jordan ασπρόμαυρα, πολύ απλά, με δυο γκρι πλαστικά μικρά, εκεί που δένουν τα κορδόνια, τη φιγούρα του Jordan στη γλώσσα και πίσω, και χωρίς τρύπες πάνω, όπως είχανε τα περισσότερα.

Λίγο πριν τελειώσω το σχολείο, πήγε ο πατέρας μου κάνα-δυο ταξίδια στην Αμερική και μου έφερε Τimberland παπούτσια και μερικά Ρolo μπλουζάκια, αλλά τότε δεν τα ήθελα εγώ. Το αγαπημένο μου φούτερ ήτανε ένα πρασινωπό. Δεν έβγαινα συχνά τα βράδια. Έπαιζα μπάσκετ και διάβαζα γερμανικά. Ακόμα μπορώ να μιλήσω λίγο γερμανικά. Για παράδειγμα, η φράση «Καλημέρα, σήμερα ίσως βρέξει, γι’ αυτό καλύτερα να μην πάμε βόλτα» νομίζω είναι «Guten Μorgen. (παύση) Heute konnte es regnet, deshalb es ist besser nicht spaziergehen». Νομίζω. Έδωσα Πανελλήνιες και μπήκα σε μια σχολή για να σπουδάσω Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έκατσα ενάμιση χρόνο και μετά αποδέχτηκα το γεγονός πως ήθελα να κάνω σινεμά και όχι κάτι άλλο πιο κανονικό. Αυτό ήτανε πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ. Γράφτηκα σε μια σχολή για κινηματογράφο. Δεν την τελείωσα ποτέ γιατί ξεκίνησα να δουλεύω. Το πρώτο σπίτι όπου έμεινα μόνος μου ήτανε 50 τ.μ., στον πρώτο όροφο. Είχε ένα πολύ μικρό σαλόνι όπου είχα βάλει τα έπιπλα απ’ το παλιό σπίτι και το γραφείο με τον υπολογιστή. Εκεί, στο σαλόνι, δεν καθόμουνα ποτέ.

Ήμουνα μόνος μου, αλλά έμενα στην κρεβατοκάμαρα, γιατί είχα συνηθίσει απ’ το παιδικό δωμάτιο. Ζούσα στην κρεβατοκάμαρα. Αυτά τα έπιπλα τώρα τα έχω πετάξει. Το μόνο που έχω κρατήσει από τότε είναι της μητέρας μου κάτι παλιά ποτήρια του ουίσκι και κάτι δικά μου παιδικά ρούχα. Σορτσάκια και μπλουζάκια. Με τον Αριστείδη κάναμε παρέα και μετά το σχολείο. Παίζαμε ηλεκτρονικά παιχνίδια και αρχίσαμε να μαθαίνουμε κιθάρα. Φτιάξαμε ένα συγκρότημα το οποίο δεν είχε όνομα. Ο Γιώργης έπαιζε ντραμς, η Σοφία τραγουδούσε. Πρόβες κάναμε στο σχολείο, σ’ ένα πάρα πολύ μικρό δωμάτιο. (παύση) Μπάσο έπαιζε η Νίκη. Επίσης, με μια βιντεοκάμερα γυρνάγαμε διάφορες σκηνές με τον Αριστείδη στο σπίτι του, στο Σούνιο. Το σπίτι είχε μια επικλινή στέγη και στήναμε την κάμερα με τέτοιο τρόπο, ώστε να φαίνεται ακόμα πιο κάθετη, κι εγώ ανέβαινα και φαινότανε πολύ πιο δύσκολο απ’ ό,τι ήτανε στην πραγματικότητα. Επίσης, μια άλλη φορά προσπαθήσαμε να γυρίσουμε μια σκηνή εποχής, αλλά δεν ήτανε πολύ ωραία.

Επηρεάζομαι απόλυτα απ’ την εξωτερική εμφάνιση των ανθρώπων. Τους κρίνω αυτόματα απ’ το πώς είναι ντυμένοι. Σιχαίνομαι τα μαλλιά καρφάκια και τα μαλλιά που είναι πολύ σγουρά, τα πολύ μαύρα μαλλιά ή τα άσχημα βαμμένα μαλλιά. Δεν αντέχω να βλέπω παιδιά ή ενήλικες να φοράνε ανάποδα το καπέλο, ξέρεις, με το γείσο προς τα πίσω. Είναι παρα πολύ δύσκολο να είναι ένα παιδί ωραία ντυμένο. Θα ήθελα να είμαι λίγο πιο τολμηρός και αποφασιστικός σε απλά πράγματα. Δυσκολεύομαι πολύ σε κάποια καθημερινά πράγματα πολύ εύκολα, όπως το να πάρω τηλέφωνο κάποιον ή να πω κάτι που θέλω να πω, όπως για παράδειγμα ότι δεν μου αρέσει το φαγητό που έφτιαξε κάποιος ή ότι θέλω να φύγω και να πάω σπίτι μου. Τέτοια πράγματα. Μου αρέσουνε πολύ οι φράουλες. Βρίζω πολύ λίγο. Όταν το κάνω, λέω συχνά τη φράση «γαμώ την πουτάνα μου».

Η εικόνα ενός αντιπαθητικού άντρα είναι ένας άντρας με κάπρι παντελόνι, σανδάλια και μπλουζάκι φαρδύ με στάμπα, ιδρωμένος, χοντρός, που βρίσκεται πίσω από ένα γραφείο, ενώ από πάνω του λειτουργεί το air-condition στο μέγιστο δυνατό mode. Η φάτσα του είναι δύσμορφη με χοντρά κόκαλα και στο μέτωπο έχει γραμμές που δεν είναι ρυτίδες, αλλά γραμμές. Δεν μου αρέσει το πολύ έντονο πορτοκαλί και το πολύ έντονο φούξια. Γενικά, σιχαίνομαι τα φωσφοριζέ χρώματα. Επίσης, αντιπαθώ το μπλε, το αγνό, καθαρό μπλε. Ενώ μπορώ να πω πως μου αρέσει αρκετά το μπλε σκούρο, το καθαρό, το βασικό μπλε δεν μου αρέσει. Το τραγικό είναι ότι το χρησιμοποιώ συνέχεια λόγω έλλειψης χρημάτων. Είναι πάρα πολύ περίεργο αυτό με το μπλε. Τα πράγματα που μπορούμε να έχουμε δωρεάν σ’ ένα γύρισμα είναι συνήθως όλα μπλε. Έχει κάποιος έναν καναπέ που μπορεί να μας δώσει; «Ναι, έχει αυτός εκεί έναν μπλε καναπέ». Ποιος έχει ένα αυτοκίνητο; « Ένας φίλος μου έχει ένα μπλε αυτοκίνητο. Το θέλεις;». Χρειάζομαι ένα μπλουζάκι. «Ναι, υπάρχει αυτό εδώ, το πολύ ωραίο μπλε μπλουζάκι. Ορίστε». Άμα έπρεπε να διαλέξω έναν συνδυασμό τριών χρωμάτων, θα ήτανε μαύρο, γκρι και μπλε. (παύση) Σκούρο όμως.

Κύριε Λάνθιμε, σας αρέσουν οι φράουλες;

Ναι. Οι φράουλες μου αρέσουν αρκετά.