Στις 24 Ιανουαρίου στην Ελλάδα η ταινία από την Ισλανδία "Γυναίκα σε Πόλεμο"

Η πολυβραβευμένη, σε διεθνή Φεστιβάλ, ταινία του Μπένεντικτ Έρλιγκστον «Woman at war – Γυναίκα σε Πόλεμο» που απέσπασε και το κινηματογραφικό βραβείο LUX για το 2018, ενθουσιάζοντας κοινό και κριτικούς, έρχεται από την παγωμένη Ισλανδία για να ζεστάνει την καρδιά των Ελλήνων σινεφίλ, ισορροπώντας ιδανικά τη δράση με το χιούμορ. Το φιλμ βγαίνει σε διανομή της Weird Wave από την Πέμπτη 24 Ιανουαρίου στους Ελληνικούς κινηματογράφους.

Πρωταγωνιστεί η Χαλντόρα Γκεϊρχασντότιρ.

Πρόκειται για πολιτική, κωμική ταινία που είναι συμπαραγωγή της Ισλανδίας, της Γαλλίας και της Ουκρανία, διάρκειας 101 λεπτών.

Υπάρχει κάτι πιο σπάνιο από μια ευφυή, ευχάριστη ταινία που ξέρει πώς να αντιμετωπίζει επείγοντα, παγκόσμια ζητήματα με χιούμορ καθώς και με μια ικανοποιητική αίσθηση δικαιοσύνης; […] η ταινία προβλέπεται να σκίσει παγκοσμίως.-VARIETY

Αντισυμβατικό, καυστικό και οπτικά θεσπέσιο.-HOLLYWOOD REPORTER

ΣΥΝΟΨΗ

Στο Ρέικιαβικ του σήμερα, η 50χρονη Χάλλα ζει μια διπλή ζωή: ο κόσμος την γνωρίζει ως μια διευθύντρια χορωδίας, ενώ ταυτόχρονα εκείνη είναι μια παθιασμένη ακτιβίστρια που έχει κηρύξει, κρυφά, πόλεμο ενάντια στην τοπική βιομηχανία αλουμινίου προκειμένου να διασώσει τη φύση της χώρας της και κατ’ επέκταση τους συνανθρώπους της. Ξεκινώντας από μικρούς βανδαλισμούς, η Χάλλα καταφέρνει να προκαλέσει ένα βιομηχανικό σαμποτάζ, τόσο μεγάλο, που προκαλεί προβλήματα στα επιχειρηματικά σχέδια της ισλανδικής κυβέρνησης.

Και ενώ η Χάλλα σχεδιάζει την πιο παράτολμη ακτιβιστική της ενέργεια, λαμβάνει ένα απρόσμενο γράμμα που ανατρέπει όλα όσα είχε προγραμματίσει, καθώς θα κληθεί να πάρει τη σημαντικότερη, και μη αναστρέψιμη, απόφαση στη ζωή της.

Ένα πολιτικό «παραμύθι», μια ανθρώπινη περιπέτεια με ψυχή και σθένος που θέτει υπό αμφισβήτηση τη σημασία και το βάρος της ατομικής δράσης απέναντι στην αδράνεια των αρχών αναφορικά με την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής. Στο φόβο του κρατικού Γολιάθ, άραγε, πόσοι Δαβίδ, και μάλιστα γένους θηλυκού, θα μπορέσουν να αντιταχθούν προκειμένου η Φύση να διασωθεί;

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ

Αυτή η ταινία είναι μια ηρωική ιστορία τοποθετημένη στο σύγχρονο κόσμο μας που συνεχώς απειλείται. Πρόκειται για μια ηρωική ιστορία, μια περιπέτεια. Ένα σοβαρό «παραμύθι» που το αφηγείσαι, χαμογελώντας. Η ηρωίδα μας στέκεται σε αυτόν τον κόσμο σαν τη θεά Άρτεμις, την προστάτιδα του ιερού και της φύσης. Μόνη, αντιμέτωπη με έναν πλανήτη που αλλάζει με ταχύτητα, αναλαμβάνει το ρόλο να σώσει τη μάνα-γη και τις μελλοντικές γενιές.

Η οπτική μας είναι πολύ κοντά σε αυτή της ηρωίδας και γι’ αυτό έχουμε τόσο καλή αντίληψη και «χαρτογράφηση» της ψυχολογίας της. Υπάρχει ένα βιβλίο της Άστριντ Λίντγκρεν, το "Αδελφοί Λεοντόκαρδοι", στο οποίο υπάρχει ένας διάλογος ανάμεσα στα δύο αδέλφια: «Τότε ο Τζόναθαν είπε πως υπάρχουν κάποια πράγματα που οφείλεις να κάνεις, ακόμα κι αν είναι δύσκολα και επικίνδυνα. “Γιατί αυτό;” ρώτησα ξαφνιασμένος.“Αλλιώς δεν είσαι πραγματικά άνθρωπος, αλλά μια μικρή σκατούλα.”» Αυτή η ταινία είναι για μια γυναίκα που προσπαθεί να σταθεί ως αληθινός άνθρωπος.

ΤΑΙΝΙΑ, ΟΡΧΗΣΤΡΑ και ΧΟΡΩΔΙΑ

Η ταινία μας είναι η ιστορία μιας ηρωίδας.

Η ηρωίδα μας είναι μουσικός.

Η ηρωίδα μας σώζει τον κόσμο.

Η ταινία έχει μουσική.

Οι μουσικοί που παίζουν τη μουσική φαίνονται στην κάμερα.

Πρόκειται για τις εσωτερικές δυνάμεις που μάχονται την ψυχή της ηρωίδας.

Γιατί; Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως οι δημιουργικοί άνθρωποι έχουν κυριευτεί από κάποιο δαιμόνιο ή πως τους ακολουθεί κάποιος δαίμονας που τους εμπνέει με καλές ιδέες. Γι’ αυτό, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η διάνοια του Σωκράτη οφειλόταν στο δαιμόνιό του. Ένα δαιμόνιο μπορούσε να είναι ένα είδος μούσας, η οποία ψιθυρίζει καλές συμβουλές στο αυτί του κάθε ήρωα.

Στη Ρώμη, αυτή η ιδέα αποδιδόταν στη διάνοια που είχε ο κάθε άνθρωπος, η οποία, ως άλλος φύλακας άγγελος, τον ακολουθούσε σε όλη του τη ζωή, από την κούνια έως και τον τάφο.  Κάποιοι Ρωμαίοι ήταν λιγότερο τυχεροί σε σχέση με άλλους αναφορικά με τη διάνοια που τους τύχαινε και γι’ αυτό και οι ίδιοι απέδιδαν κάθε κακοτυχία ή αναποδιά που τους συνέβαινε σε εκείνη.

Οι μουσικοί και η Ουκρανική χορωδία αποτελούν ένα είδος τέτοιων δαιμονίων, που προσπαθούν να εμφυσήσουν στην ηρωίδα μας θάρρος, δύναμη και καλές ιδέες. Και ακριβώς όπως ο ελληνικός χορός (στις αρχαίες τραγωδίες) έτσι κι εκείνοι απευθύνονται τόσο στην ηρωίδα όσο και στο κοινό και υπογραμμίζουν σημαντικές αποφάσεις με κάποια δυναμική χορογραφία.

Αλλά υπάρχει κι άλλος ένας λόγος που ήθελα να φαίνονται οι μουσικοί στην ταινία κι αυτό έχει να κάνει με την ιδέα της «αποστασιοποίησης», μια έννοια που έχει αποδοθεί στον Μπέρτολτ Μπρεχτ, αλλά η οποία έχει μακρά ιστορία στο χώρο του θεάτρου και της ψυχαγωγίας.

Με άλλα λόγια, κάθε φορά που ένας μουσικός παίζει το μουσικό θέμα μπροστά στην κάμερα είναι σαν να θέτει ο δημιουργός εισαγωγικά στη συγκεκριμένη σκηνή, προκειμένου να μας υπενθυμίσει πως βρισκόμαστε στο σύμπαν μιας μυθοπλασίας και πως, πίσω από όλα όσα διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μας, υπάρχει ένα μήνυμα ή ένα συμπέρασμα στο οποίο το κοινό οφείλει να καταλήξει με βάση το θέαμα που παρακολουθεί.

Θα λέγαμε πως, με αυτόν τον μηχανισμό, θέλω να έρθω σε μια συμφωνία με το κοινό αναφορικά με το είδος της ταινίας που παρακολουθεί και τους κανόνες, τους οποίους αυτή ταινία ακολουθεί.

Είναι η ιστορία μιας ηρωίδας σε έναν κόσμο κορεσμένο από ιστορίες για ήρωες που σώζουν τον κόσμο. Ανήκω στη μερίδα εκείνη του κοινού που, πιθανώς, να χρειάζεται κάποιο χέρι βοηθείας προκειμένου να αφεθεί και να απολαύσει μια τέτοιου είδους ιστορία.

Τέλος ο σκηνοθέτης χαρακτηρίζει το φιλμ ως ένα οικολογικό παραμύθι μιας «μασκοφόρου εκδικήτριας» που αυτοπροσδιορίζεται ως «Γυναίκα του Βουνού» και η οποία υπερασπίζεται «απλά» τη Φύση που είναι απαραίτητη για την επιβίωση της ανθρωπότητας.

Επίσης η ταινία θυμίζει μια προσωπική μάχη που εκφράζει, ίσως, και μια πολύ κοινή φαντασίωση, ότι μπορεί κανείς να αλλάξει τον κόσμο μόνος του. «Η ταινία αυτή, όπως και η ζωή, εμπεριέχει τα πάντα και δεν επιδέχεται κατηγοριοποίησης σε κάποιο είδος…», ανέφερε τέλος ο Μπένεντικτ Έρλινγκσον.