«Σχεδόν 50 χρόνια» μετά! Συνάντηση συμμαθητών του Β΄ Γυμνασίου Αρρένων Πατρών

Θάταν αρχές Οκτωβρίου του 1969, στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, όταν οι νέοι που γεννήθηκαν το 1957 και εισήχθησαν κατόπιν εξετάσεων στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση,  συναντήθηκαν για πρώτη φορά, στο τότε εξατάξιο Β΄ Γυμνάσιο Αρρένων της οδού Μαιζώνος.

Σχεδόν 50 χρόνια μετά, οι συμμαθητές αυτής της γενιάς, καλούνται σε μια νέα συνάντηση, για να θυμηθούν όσα έζησαν στα «δίσεκτα χρόνια της εφηβείας».

Για να θυμηθούν όλους τους τότε καθηγητές του Β΄ Γυμνασίου: Κοτσορώνη, Κρασσά, Χριστοδουλόπουλο, Πατακόπουλο, Χαρτά, Κόκκαλη, Βυθούλκα, Κότσαρη, Σακελλαρόπουλο, Λουκέρη, Σκαρτσή, Μυρίλα, Γούλα, Χρυσανθόπουλο, Μαργέλο, Ράπτη, Χριστιά, Τσέκο, Θωμά, Μιχαλόπουλο, Αλιφέρη, Τζήμα, Καρδάμα, Σκλαβούνο, Χαραλάμπους και τις καθηγήτριες: Κακριδά, Τζαβέλλα, Γιαννακοπούλου, Φανού, Αυγουστίνου, Τσιριγκούλη, Γιαννοπούλου, Καπλάνη, Μπαμπάση, Κουλούρη, Φούκα, που στο μέτρο του δυνατού, έπρατταν το καθήκον τους και ασκούσαν το λειτούργημά τους κατά συνείδηση, μέσα στο ζόφο των ημερών και υπό την πίεση της «επτάχρονης φοβίας».

Για να θυμηθούν και τους συμμαθητές των μεγαλύτερων τάξεων, που έχουν εγγραφεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους, καθώς συγκροτούσαν μια κοινότητα, με την επιδεικνυόμενη αλληλεγγύη να μεγεθύνει στο φαντασιακό τους την έννοια της φιλότητας και να λειτουργεί ως ενσυναίσθηση λυτρωτικά από τον υπαρκτό φόβο, «που μας ενώνει με τους άλλους», στη διαμορφωθείσα νέα συνθήκη των «υποταγμένων ημερών».

Για να θυμηθούν τους καλοκάγαθους επιστάτες, την Τασία Κορδέλα και τον Νίκο Φουσέκη, στο μικρό κυλικείο δίπλα από τη σκάλα, με τα πολλά καθήκοντα –από το άνοιγμα της κεντρικής εισόδου και των αιθουσών, το κτύπημα του κουδουνιού, έως και άλλων καλών πράξεων–, ως διαμεσολαβητές μιας σχέσης και ενός κλίματος εμπιστοσύνης, που πατρικά αναπτύσσονταν και διαχέονταν σε όλους τους μαθητές.

Για να ξαναθυμηθούν με νοσταλγία, τα «μαθήματα και τα παθήματα», την παράδοση ορισμένων καθηγητών από καθέδρας και των περισσότερων «εκ του πλησίον», το άγχος της πιθανής καθημερινής  εξέτασης, των διαγωνισμάτων και των εξετάσεων, καθώς και την αγωνία των τελικών αποτελεσμάτων. Να θυμηθούν τους αριστούχους και τα βραβεία που δίδονταν, την άμιλλα, αλλά και τον υφέρποντα ανταγωνισμό. Να μιλήσουν για όλα, αρχής γενομένης από την πρωϊνή συγκέντρωση και προσευχή, με τη χορωδία που διηύθυνε πάντα σοβαρή, η Γιαννακοπούλου, τις γιορτές στην αίθουσα εκδηλώσεων με το πιάνο, καθώς και το μάθημα της γυμναστικής. Για το βόλεϋ και κυρίως για το μπάσκετ, που συγκέντρωνε στο διάλλειμα το ενδιαφέρον των μικρότερων, όπου ο «Bruno» και οι άλλοι «ρέκτες του αγωνίσματος», παρέδιδαν, με τα μαγικά τρίποντα, τα δικά τους μαθήματα. Για την προετοιμασία των παρελάσεων, των γυμναστικών επιδείξεων και για όλα τα ενδιάμεσα συμβάντα, που εξιδανικευμένα τροφοδοτούν έκτοτε την μνήμη τους.

Για να θυμηθούν, τον καθιερωμένο εκκλησιασμό στον παλαιό Ιερό Ναό του Αγίου Ανδρέα και την με έμμεσο τρόπο διεκδικούμενη μετά εκδρομή, –μεταβαίνοντες όλοι στο απέναντι πεζοδρόμιο– για να καταλήξουν στον παρακείμενο παραλιακό χώρο, όπου λειτουργούσε έως και το 1971, το ιστορικό καφενείο του Βουρνά. Τον αξέχαστο πωλητή σάμαλις, χαρακτηριστική φιγούρα στην πόρτα της οδού Τριών Ναυάρχων, με το τρίτροχο ποδήλατο-προθήκη, για ένα «γευστικό διάλειμμα». Την γειτονιά που άλλαζε σταδιακά, με την απέναντι πολυκατοικία να υψώνεται απειλητικά, κρύβοντάς τους τον ήλιο και κατά παράβαση κάθε αρχαιολογικού νόμου, να θάπτει στα θεμέλιά της το ιερό του Σέραπι, ως σύμπτωμα και αυτό μιας «παράξενης εποχής».

Για να διεκτραγωδήσουν τα «επεισόδια» για την περιποίηση της κόμης, –με τους «απείθαρχους» να πληρώνουν ποικιλοτρόπως το τίμημα της άρνησης και της μη συμμόρφωσης προς τας υποδείξεις–, αλλά και την «εισβολή» κατά την ώρα του μαθήματος των απεσταλμένων παραεκκλησιαστικών, προκειμένου να διανείμουν τα ανούσια περιοδικά τους, σύμφωνα με  τις επιταγές και το «πνεύμα της εποχής». Να μην ξεχάσουν το τότε εκπεφρασμένο δημοκρατικό τους φρόνημα και την εναντίωση σε κάθε μορφής αυταρχισμό, που εν είδει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», επιχειρήθηκε να επιβληθεί σε όλους τους μαθητές και τους οδήγησε στην πρώτη μεταπολιτευτική μαθητική πορεία στο κέντρο της πόλης, γεγονός που κατέγραψε και ο τοπικός τύπος.

Αυτά και άλλα πολλά έχουν να θυμηθούν, όσοι καταφέρουν να έλθουν σ΄αυτό το «οδοιπορικό μνήμης», στη συνάντηση-σύναξη της Παρασκευής 14 Δεκεμβρίου 2018 και ώρα 21.00, στο Θεατράκι, επί της οδού Ηρώων Πολυτεχνείου. Για έναν ονειρικό απολογισμό, για ό,τι πραγματώθηκε και για ό,τι οριστικά εχάθη με το πέρασμα του χρόνου.

Η συνάντηση αφιερώνεται σε όλους τους καθηγητές, «όσους προπαντός έχουν για πάντα κοιμηθεί» και στους συμμαθητές που «έφυγαν» νωρίς.

Η Οργανωτική επιτροπή:

Γεώργιος Κρίκης: 6982091733

Δημήτρης Παπανικολάου: 6977494622

Θεόδωρος Αργυράτος: 6974998934