Το μυστικό για το καλό παγωτό της Πάτρας κρύβεται στο …Παναχαϊκό!

Πριν από 122 χρόνια ήδη το παγωτό της Πάτρας εθεωρείτο από τα καλύτερα στην Ελλάδα και αυτό, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει στις μέρες μας, αλλά έχει επιβεβαιωθεί και οι πατρινοί παραγωγοί έχουν εδραιωθεί πανελλαδικά.

Το καλό παρελθόν του παγωτού της Πάτρας και τα αίτια της υπεροχής του είναι εύκολο να εξηγηθούν. Καταρχήν η Πάτρα ήταν πολύ κοντά στην Ιταλία, που είχε πολύ καλό παγωτό, και άρα πρόσβαση στις συνταγές και στα «μυστικά» του, αφετέρου είχε ένα μεγάλο ατού, το Παναχαϊκό όρος!

Το 1896, «Εν Πάτραις, τύποις Π. Ευμορφόπουλου» κυκλοφόρησε ένα εξαιρετικό βιβλίο, του Χρήστου Κορύλλου, με τίτλο «Αι Πάτραι υπό φυσικήν ιατρικήν πνευματικήν εμπορικήν και βιομηχανικήν έποψιν», αρχείο του οποίου βρήκαμε στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης.

Ο σπουδαίος ιατρός, συγγραφέας και φυσιολάτρης αναφέρεται εκτενώς στην φυσιογνωμία της Πάτρας. Και σε κάποια αποστροφή του πονήματός του, μαθαίνουμε το γιατί η Πάτρα είχε από τότε πολύ καλό παγωτό.

Διαβάζουμε χαρακτηριστικά:

«Η πόλις των Πατρών κείται εις την 38",12’, 41" Β. πλάτους, επί της ανατολικής παραλίας του Κορινθιακού κόλπου, εν, δεξιά τω εισπλέοντι, εις τον μυχόν του ομωνύμου αυτή κόλπου και είναι εστραμμένη μεσημβρινοδυτικώς προς τον ορίζοντα. Διαιρείται δε φύσει εις Ανω και Κάτω πόλιν, ωραίον έχουσα σχέδιον και ευρυτάτας οδούς.

[…….]

Προς ανατολάς της πόλεως κείται η σειρά του Παναχαϊκού όρους, ου η ύψιστη κορυφή ύπερκειται της θαλάσσης κατά 1927 μ. Τας κορυφάς και μέγα μέρος των πλευρών του όρους τούτου καλύπτουσι χιόνες κατά τε τον χειμώνα και το έαρ. Εν δε τω μεταξύ των δύο ύψιστων κορυφών αυτού κειμένω ευρυχώρω κοίλω οροπεδίω, τω καλουμένω «Ωμορφη λάκκα», διατηρείται η χιών και μέχρι των αρχών του Αυγούστου ενίοτε, οπόθεν μετακομιζομένη, χρησιμοποιείται υπό τε των ιχθυοπωλών προς διατήρησιν των νωπών ιχθύων και των ζαχαροπλαστών προς παρασκευήν παγωτών κτλ.».

Το παγωτό, τότε, φτιαχνόταν από κανονικό πάγο και όχι ξηρό πάγο και κατάψυξη όπως σήμερα. Για σκεφτείτε το λίγο, μιλάμε για το 1890, που όχι μόνο δεν υπήρχαν ψυγεία, αλλά ούτε καν στοιχειώδης ηλεκτροδότηση.