Άλλες πιο ρομαντικές εποχές…
Στα 48 του πλέον δηλώνει «άρρωστος» από μια ανίατη, κατά πώς φαίνεται, «ασθένεια» την οποία κουβαλάει από όταν ήταν έφηβος, εδώ και περίπου 35 χρόνια δηλαδή. Ο Γιάννης Λαμπρόπουλος κόλλησε το «μικρόβιο» του βινυλίου από ένα μικρό ραδιοφωνάκι.
Οι μουσικές που έβγαιναν από τα ηχεία του και οι φωνές των παραγωγών των «μάγεψαν». Η «ασθένεια» του στην αρχή φαινόταν ιάσιμη, καθώς άρχισε με τις κασέτες, όμως γρήγορα πήρε διαστάσεις κι έγινε σοβαρή, όταν στη ζωή του μπήκαν οι δίσκοι βινυλίου.
Ένα από τα πρώτα 45ρια δισκάκια που αγόρασε, με το χαρτζιλίκι που μάζευε ακριβώς για τον σκοπό αυτό, ήταν με τις μουσικές από την ταινία “Flashdance”. Έκτοτε, κι αφού εξελίχθηκε σε μανιώδη συλλέκτη, η συλλογή του συνεχώς μεγάλωνε και αριθμεί σήμερα, περίπου τους 5.000 δίσκους.
«Έπαιρνα το χαρτζιλίκι που μου έδιναν οι γονείς μου και αντί να αγοράζω ρούχα, παπούτσια και άλλα είδη όπως τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου, εγώ τα ξόδευα σε δίσκους», θυμάται. Και το κόστος δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητο για την εποχή αφού κόστιζαν περίπου 2.000 με 2.500 δραχμές.
«Η αγορά ενός δίσκου, εκείνες τις εποχές, δεν ήταν απλή υπόθεση. Ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία. Διαβάζαμε περιοδικά, ακούγαμε ευλαβικά τους γνωστούς μουσικούς παραγωγούς και τρέχαμε στα μαγαζιά για να δούμε τους δίσκους από κοντά. Να διαβάσουμε τα περιεχόμενα, να τους ακούσουμε επιτόπου και να καταλήξουμε τελικά ποιον ή ποιους θα αγοράσουμε», μας εξηγεί.
Ήταν ουσιαστικά ένα μέρος της διασκέδασής του, το να πάει στο δισκάδικο και να ξεκινήσει το «σαφάρι» της αναζήτησης και της αγοράς. «Κάτι σαν να βγαίναμε για καφέ με τους φίλους. Συναντιόμασταν στα δισκάδικα και μπορούσε να μας πάρει 2 και πλέον ώρες μέχρι να φύγουμε», συμπληρώνει.
Τώρα όλος αυτός ο θησαυρός του βινυλίου, με την τεράστια συναισθηματική αξία για εκείνον φυλάσσεται ευλαβικά, μαζί με τα 17 «βαλιτσάκια πικ-απ» που διαθέτει, στο υπόγειο του σπιτιού του και στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο του γκαράζ του.
Νωρίτερα βέβαια οι δίσκοι αυτοί είχαν ζήσει μεγάλες στιγμές. Αρχικά σε σχολικές εκδρομές, παρέα με τα «βαλιτσάκια πικ-απ» που ήταν εύκολα στην μεταφορά, σε πάρτι και φυσικά στα στούντιο των ραδιοφωνικών σταθμών της Πάτρας όπου ο Γιάννης έπαιζε τις μουσικές του ως παρουσιαστής εκπομπών πλέον.
«Τι να θυμηθείς και τις να ξεχάσεις από εκείνες τις εποχές. Χιλιάδες ευχάριστες αναμνήσεις. Η απόλυτη ελευθερία να παίζουμε τις μουσικές που γουστάραμε και που μας ζητούσαν οι ακροατές μας. Γέμιζα την τσάντα μου με δίσκους και αναχωρούσα για το στούντιο. Έκανα το πρόγραμμά μου, ευχαριστιόμουν να επιλέγω τραγούδια, να βλέπω τη βελόνα να κυλάει πάνω στο βινύλιο», μας λέει.
Και φυσικά δεν έλειπαν τα τηλεφωνήματα από ακροατές και ακροάτριες που ήθελαν να επιλέξουν ένα τραγούδι, να κάνουν μια αφιέρωση ή απλά να συζητήσουν με τον μουσικό παραγωγό. Εννοείται πως δεν έλειπαν και οι κατακτήσεις. Ο Γιάννης έχει κρατήσει σχεδόν όλα τα γράμματα που δεχόταν από τις θαυμάστριες, εκεί στον ίδιο χώρο με τους δίσκους αφού ήταν άλλωστε αποτέλεσμα της δικής του αγάπης για τη μουσική και το βινύλιο.
Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, από την ουσιαστικά κατάργηση των δίσκων ο Γιάννης παραμένει αθεράπευτα ρομαντικός. Τα πικ-απ του είναι όλα σε καλή κατάσταση και καμιά φορά τα βάζει σε λειτουργία για να θυμηθεί και πάλι αυτό το ανεπανάληπτο «σκαρτς» των δίσκων του, τους οποίους φυσικά φροντίζει συχνά με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο: «πανάκι και οινόπνευμα».
Επάνω σε πολλά από τα 5.000 κομμάτια της συλλογής αναγράφονται πληροφορίες που σχετίζονταν με την εποχή που τ’ αγόρασε, κάτι που τώρα το μετανιώνει ο ίδιος καθώς θα προτιμούσε να έχει διατηρήσει τους δίσκους ανέπαφους. Και βέβαια δεν χάνει την ευκαιρία, όποτε τον βγάζει ο δρόμος, του να περνάει από το μοναδικό διασκάδικο με βυνίλια που έχει απομείνει στην Πάτρα να παίρνει λίγο γεύση, λίγο άρωμα εκείνης της αγνής εποχής που τα πράγματα, όπως μας επισημαίνει, γίνονταν πιο αργά, με μεγαλύτερο μεράκι και μια διαφορετική, πιο ποιοτική επικοινωνία.
«Θα πούλαγες ποτέ τους δίσκους σου;» σκέφτηκαν να τον ρωτήσω. Με πρόλαβε όμως και σαν να διάβασε την σκέψη μου, μου είπε: «Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πουλήσω ποτέ τους δίσκους μου. Είναι ο θησαυρός μου. Έχουν πια αποκτήσει μια συλλεκτική αξία, όμως η συναισθηματική τους αξία είναι πολύ μεγαλύτερη για μένα. Κουβαλάνε τόσες αναμνήσεις που θα ήταν σαν να πουλάω ένα κομμάτι του εαυτού μου». Μάλλον αυτό τα λέει όλα… ευτυχώς που δεν ρώτησα!
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
