Το ΔΗΠΕΘΕ και η χαμένη υπαρξιακή τραγικότητα
Σχεδόν γεμάτο το βράδυ της Πέμπτης το Αρχαίο Ωδείο (πάνω από 1100 άτομα) για την πρεμιέρα της καλοκαιρινής παράστασης του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας «Οιδίπους», η οποία αποτελεί μια σύνθεση για τον καταραμένο μυθικό οίκο των Λαβδακιδών συνδέοντας τις τραγωδίες «Οιδίπους τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ», «Αντιγόνη», «Φοίνισσες», «Βάκχες», «Ικέτιδες», «Επτά επί Θήβας». Το εγχείρημα ερεθιστικό όσο και ο πειρασμός να δεις μια dream team της νέας, βραβευμένης γενιάς του ελληνικού θεάτρου μαζί (Μαρία Κίτσου, Δημήτρης Λάλος, Λένα Δροσάκη) αλλά και πρωτοκλασάτους συντελεστές στο σκηνικό, τα κοστούμια και τη μουσική (Αλέξανδρος Ψυχούλης, Ορσαλία Παρθένη, Μίνως Μάτσας). Ηταν καιρός να νιώσουμε πως το θέατρό μας είναι «μέσα» στα πράγματα από πλευράς σημερινού δυναμικού με πανελλήνιο εκτόπισμα.
Και πραγματικά απολαύσαμε το θέαμα από αισθητικής και μουσικής πλευράς. Το όλο «στήσιμο» ήταν μοντέρνο, προσφέροντας ιδιαίτερες εικαστικές εικόνες με συμβολική διάσταση, ενώ η βασική μελωδία ένα μελαγχολικό, ελεγειακό «εμβατήριο» πάνω σε κρουστά μας γοήτευσε. Τα κοστούμια σύγχρονα και ρευστά με ετικέτα Parthenis ταίριαξαν πολύ στο γενικότερο ύφος, δίχως πάντως να τολμούν κάτι πρωτόφαντο. Αρχικά, η ιστορία ξεδιπλώθηκε σε κύκλο, με τετράγωνες λευκές καρέκλες ολόγυρα. Οι φωτισμοί σε τόνους λάιμ, βεραμάν, βερικοκί υπογράμμιζαν καταστάσεις και εξελίξεις ενώ το δάπεδο λειτούργησε και ως «εγκατάσταση» φωτεινών εικόνων (κηλίδες αίματος, δέντρα κ.α.). Χρησιμοποιήθηκαν επίσης ξερά χορτάρια, καλάμια, μαύρες ομπρέλες και υφάσματα που «φούσκωναν» και κυμάτιζαν με τον αέρα.
Το «δέσιμο» των τραγωδιών σαν ιδέα και συνολική ιστορία λειτούργησε άρτια ως εξιστόρηση. Οι έννοιες της εξουσίας και της προσφυγιάς ως διαχρονικό ζήτημα των κοινωνιών επίσης τονίστηκαν επαρκώς. Απέτυχε όμως η παράσταση στο επίπεδο της συναισθηματικής και ερμηνευτικής κορύφωσης και τελικά στην υπαρξιακή βαρύτητα της τραγικότητας καθώς όλοι οι χαρακτήρες παρουσιασμένοι αποσπασματικά «έχαναν» τη φυσική, τους ολοκληρωμένη αποκάλυψη. Επιπλέον, οι ηθοποιοί εκφράζονταν ο καθένας με τη δική του ερμηνευτική στόφα και «σχολή». Ο Δημήτρης Λάλος π.χ. που υποδύθηκε τον Οιδίποδα σε νεαρή ηλικία επέλεξε την εντελώς λιτή, φυσική εκφορά λόγου που πολλοί θεατές εξέλαβαν ως παράταιρη για τραγικό ήρωα, ενώ άλλοι ευχαριστήθηκαν αυτή την «στακάτη» απλότητα ως κάτι καινούριο. Η διαχείριση του ρόλου του ήταν σε πλήρη αντιδιαστολή με τον βετεράνο Τάκη Χρυσικάκο που ενσάρκωσε τον ίδιο ήρωα στην ωριμότητά του, με γλαφυρό vintage τρόπο (και στο φινάλε «βγήκε» τελευταίος ως κορυφαίος πρωταγωνιστής και σταθερός εκλεκτός του σκηνοθέτη και νέου καλλιτεχνικού διευθυντή Σταύρου Τσακίρη).
Ο Γεράσιμος Γεννατάς ως Κρέοντας ήταν άμεσος και πειστικός, με αίσθηση του μέτρου. Οι κυρίες της παράστασης «έσυραν» με τη δική τους «γλώσσα» τις εντυπώσεις. Η Μαρία Κίτσου, ασυζητητί επιβλητική και δωρική ως φιγούρα και φυσιογνωμία, φάνηκε πολύ έμπειρη στις ψυχολογικές διακυμάνσεις της Ιοκάστης, «κεντώντας» στην απόδοση της ηρωίδας της. Kατά την άποψή μας ήταν η ηθοποιός που αποκόμισε δικαίως τα πιο κολακευτικά σχόλια. Η Λένα Δροσάκη, αντιμετώπισε την Αντιγόνη πιο ποιητικά και υπερβατικά ξεφεύγοντας από το νατουραλιστικό ρυθμό των υπολοίπων.Οι μικρότεροι ρόλοι πέτυχαν μια υποκριτική ομοιογένεια και διέθεταν ενέργεια.
*Ο «Οιδίπους» διαρκεί δυο ώρες και ετοιμάζεται για μικρή περιοδεία. Στην έξοδο από το Αρχαίο Ωδείο οι εντυπώσεις ήταν διχασμένες και η διάρκεια θεωρήθηκε σχετικά μεγάλη. Το κλίμα στα παρασκήνια ήταν πολύ ευχάριστο.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
