Κριτική θεάτρου για τους "Βατράχους"

Σαν μια κεφάτη παρέα υποκριτών ευφάνταστων και επιδέξιων στις σκηνικές κατασκευές, με μια αίσθηση  προχειρότητας, όμως, ώρες-ώρες, φάνηκε η παράσταση των Βατράχων που παρουσίασε το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου  σε σκηνοθεσία Κ.Φιλίππογλου και μετάφραση Γ.Μπλάνα στο Ρ.Ωδείο, 10 και 11 Ιουλίου από το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας.

Αν και ήταν άμεση και πολύ κωμική σε αρκετά της σημεία η παράσταση, μια, αμφίβολης σκοποθεσίας, σκηνοθετική ματιά και μια δόση χαλαρής υποκριτικής απόδοσης, ενίοτε του ΧΟ  και των πρωταγωνιστών,κυρίως δε των 2 εκ των  γνωστών κωμικών  της Σοφ. Φιλιππίδου (Διόνυσος) και του Αντ. Καφετζόπουλου (Αισχύλος), τις είδαμε. Παραλείψεις, καθυστερήσεις στις ατάκες, βιασύνη σε κάποια σημεία πριν τελειώσει το λόγο του ο προηγούμενος, σαρδάμ, όχι σταθερή ένταση φωνής.

Ο ΧΟ είναι καλύτερος να κινείται παρά να μιλάει. Στην ΠΑΡΑΒΑΣΗ  τα λόγια τους για τους πολίτες και την πόλη  δεν είναι ευδιάκριτα. Αλλότρια και προκλητική  η ενδυματολογική   και η εν γένει  εικόνα  του  Αισχύλου από τον Αντ. Καφετζόπουλο,, να θυμίζει μεσήλικα…. κοσμικό στη Μύκονο! με.. μποέμ ύφος, ηλιοκαμένο κορμί και  το «τατουάζ» στα καλογυμνασμένα μπράτσα του!!.

Ο  Λαζόπουλος,(δούλος Ξανθίας και Ευριπίδης) πιο «διαβασμένος» και μαχητικός, εν πολλοίς, υπηρέτησε το Αριστοφανικό κείμενο και προέβαλε, όπως και ο ποιητής, το ρόλο του δούλου αντιστρέφοντάς τον με τον ρόλο του αφέντη του, Θεού  Διονύσου. Ωστόσο δεν παρέλειψε  κάποιους αστείους  παρένθετους αυτοσχεδιασμούς  που θύμιζαν τον τηλεοπτικό εαυτό του από το Τσαντήρι. Ευτυχώς λίγους. Δυναμική αντίθετα ήταν η κωμική παρουσία του Δ. Πιατά ( Ηρακλής και Αιακός).

Επειδή τα έργα της Αρχαίας Αττικής Κωμωδίας  έχουν χαλαρότερη σύνθεση από τις τραγωδίες, σε αυτά, ό, τι συμβαίνει στη σκηνή έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία. Έτσι είδαμε και δικαιολογημένα, ελευθερία στη χρήση βοηθητικών, ενίοτε πολυμορφικών  σκηνικών (Τ. Καρανάνος, Α. Σιάφκου) αλλά και σκηνικών ευφάνταστων τρόπων, όπου και με το σώμα ακόμη των ηθοποιών –αφού αυτό είναι το ελάχιστο και σκηνικό στοιχείο στη σκηνογραφία-, παρουσιάστηκαν όλοι οι θεατρικοί χώροι του έργου και αυτονομήθηκαν μεμονωμένες σκηνές, με  προφανή αυτοσκοπό τους το γέλιο.

Ο ΧΟ είτε υποδυόμενος τους βατράχους (παραχορήγημα) είτε ως χορός του έργου  (μύστες), κινείται διαρκώς, αλλάζοντας συνεχώς σκηνικά επίπεδα και ενδυματολογικά, χωρίς χαρακτήρα, στοιχεία (Τ. Καρανάνος, Α. Σιάφκου) ενώπιον των θεατών. Η  κινησιολογία ( Σοφία Πάσχου)  είναι στοιχειώδης. Η μουσική  (Ν. Γαλενιανός) όχι αξιομνημόνευτη, ό,τι αξίζει είναι που παίζεται από 3 Μουσικούς– performers, ζωντανά, επί σκηνής. Τέλος, να θίξουμε ότι η παράσταση, με τις όποιες αδυναμίες της, έθιξε τα τρία βασικά αριστοφανικά σημεία περιεχομένου:

1) τον αντίκτυπο της πολιτικής χειραφέτησης των δούλων, τέλος του 5^{ου  π.Χ.} αιώνα, στο θέατρο ( εδώ για πρώτη φορά γίνεται πρωταγωνιστής ο δούλος),

2) τη θέση του ποιητή για τους θεούς της λαικής πίστης και

3) για τους ποιητές. Φοβάμαι μόνο πως, ως προς το 2^ο και 3^{ο  ,} έγινε κατάχρηση της γελοιοποίησης και του σκώμματος που επιβάλλει απ΄ τη φύση της, βέβαια, η αρχαία κωμωδία και χάθηκε, έτσι, η αγάπη που ο Αριστοφάνης έχει προς αυτούς (θεούς και ποιητές), τα δυο αυτά αγαθά της παράδοσης που προσπαθεί να διασωθούν..