Μακεδονικό... σαν ένα νέο Κυπριακό

Μια ήττα 25 χρονών επιβεβαιώθηκε. Και οι δυο κάνουν λόγο για μια αποτυχημένη συμφωνία.

Στην ουσία, η συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ επικυρώνει το ιδεολόγημα το οποίο δημιούργησε και συντήρησε το Μακεδονικό ζήτημα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ιδεολόγημα αυτό στηριζόταν στην αρχή της δήθεν διαμελισμένης πατρίδας των “Μακεδόνων.

Η ελληνική πλευρά έρχεται να ακυρώσει τα επιχειρήματα που είχε αναπτύξει μετά την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας. Δηλαδή, ότι το κράτος των Σκοπίων δεν έπρεπε να φέρει το όνομα, διότι αυτό το όνομα ταυτόχρονα έφερε αλυτρωτικές τάσεις σε βάρος της Ελλάδας

Πρέπει να παρατηρήσουμε και παράλληλα να αποδεχθούμε πως η συμφωνία αυτή αποδέχεται τη μετατροπή της σλαβομακεδονικής ταυτότητας, σε μακεδονική και, συνεπώς, επικυρώνει την ιδεολογία του "Μακεδονισμού"».

Είναι ανούσιο από την ελληνική κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι με την απαλοιφή των αλυτρωτικών αναφορών στο Σύνταγμα των Σκοπίων εξαφανίζονται και οι διεκδικήσεις, από τη στιγμή που το βασικό όχημα του αλυτρωτισμού είναι το όνομα και η γλώσσα που αναγνωρίζεται ως “μακεδονική”». Δεν πρέπει να ξεχνάμε φυσικά της δηλώσεις του Πρωθυπουργού της γείτονος χώρας, όπου μόνο αλυτρωτικές υπήρξαν.

Η συμφωνία αυτή αποτελεί μια προσωρινή διευθέτηση, όπως και τότε πριν 25 χρόνια υπό τον σοβαρό κίνδυνο, σε βάθος χρόνου, να επανέλθουν οι διεκδικήσεις, με τη διαφορά ότι το όνομα «Μακεδονία», έστω και σύνθετο, θα μείνει στα Σκόπια.

Επειδή σε βάθος χρόνου όλα τα ζητήματα θα επανέλθουν και πάλι στο προσκήνιο, είναι σημαντικότερο να εστιάσουμε στα μειονεκτήματα που θα έχει η ελληνική πλευρά μακροπρόθεσμα, παρά τα βραχυπρόθεσμα οφέλη τα οποία από αυτή την συμφωνία αποτελούν ελάχιστα.

Δεν είναι τυχαίο που ο λαός στηλιτεύει την αδυναμία των ελληνικών κυβερνήσεων, ένεκα της στρατηγικής τους ανεπάρκειας, να διαβλέψουν τα πραγματικά εθνικά διακυβεύματα σε βάθος χρόνου.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ανεπάρκειας η αποδοχή των συνθηκών "Ζυρίχης – Λονδίνου" από την τότε ελληνική κυβέρνηση, χωρίς να μπορεί να διαβλέψει σε βάθος χρόνου τα προβλήματα που θα δημιουργούσαν οι εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα που αποκτούσε η Τουρκία στην Κύπρο. Αυτή η αδυναμία, επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση με το ονοματολογικό των Σκοπίων. Άρα τα ίδια διπλωματικά και παράλληλα ιστορικά λάθη επαναλαμβάνονται.

Έτσι επιβεβαιώνεται με τον πιο τρανό τρόπο ότι θα βιώνουμε μια αλλοπρόσαλλη κατάσταση. Σε διεθνείς οργανισμούς, μόλις θα ακούγονται τα περί Μακεδόνων , θα είμαστε τα "κακά παιδιά", γιατί δεν εναρμονιζόμαστε με τις νέες συμφωνίες, παρότι όλοι θα ξέρουν ότι τα "κακά παιδιά" δεν έχουν άδικο.

Πολλοί "κυβερνητικοί" μετά από την επικύρωση της συμφωνίας στο ονοματολογικό των Σκοπίων, ευελπιστούν η Αθήνα να φέρει στη σφαίρα επιρροής της τα Σκόπια, βελτιώνοντας τις σχέσεις τους.

Θα γίνει και πάλι βραχυπρόθεσμα, καθότι η Τουρκία έχει ήδη εδραιώσει τη θέση της στα Σκόπια μέσω στρατηγικών συμφωνιών, οι οποίες δεν αναμένεται να αλλάξουν.

Εν κατακλείδι, το Μακεδονικό ή Σκοπιανό δεν αποτελεί κάτι άλλο παρά ένα νέο Κυπριακό ζήτημα.