Ένας... παράξενος έρωτας στη σκηνή του Επίκεντρο+

45 λεπτών παράσταση  στη σκηνή του ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ+, τις προάλλες, ήταν αρκετά για να περιγράψουν δυο ζωές, να ανατρέψουν τα δεδομένα περί έρωτος, αγάπης, κοινωνικότητας και γάμου και να τα θέσουν στην ουσιαστική τους, κατά τη γνώμη μου, βάση.

Έφτασαν 45 λεπτά της ώρας για να δείξουν πως το παιγνίδι της ανθρώπινης ψυχής με τα συναισθήματα είναι χωρίς κανόνες και όρια, είναι απρόβλεπτο, μοναδικό, κάθε φορά και ανεπανάληπτο, στις εκδηλώσεις του. Ωστόσο παραμένει, κατά βάση, ίδιο στις γενεσιουργές αιτίες του. Είδαμε, πχ, στο ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΗ ΜΟΣΧΑ,  τον έρωτα όσο κι αν εκδηλώνεται παράδοξα και ανοίκεια, να πηγάζει απ’ την ίδια, πάντα, δυαδική σχέση έλξης- απώθησης και την αγωνιώδη, εγωιστική και ανταγωνιστική επιθυμία του προσ-ώπου να προσ-ορά και να προσ-οράται, να προσ-βλέπει, να προσ-εγγίζει και να γίνεται το αντικείμενο της προσ-έγγισης του άλλου προσ-ώπου, στα όρια μιας αληθινής αγάπης.

Το «Έρωτας στη Μόσχα»  που ήταν σύνθεση κειμένων από τον Μίλτο Νίκα, με αφορμή το έργο της Λουντμίλα Πετρουσέφσκαγια «Έρωτας / Αγάπη» και την προσθήκη ποιημάτων Ρώσων ποιητών [Πούσκιν, Γκριμπογέντωφ, Λέρμοντωφ, Νεκράσωφ, Μπριούσωφ, Αχμάτοβα, Γιεφτουσένκο, Έρενμπουργκ, Σεργκέι, Μαγιακόφσκι], καθώς και σκηνοθετημένο από τον ίδιο, αποτέλεσε μια ευτυχή και μοναδική στιγμή «έρωτος» ανάμεσα σε «τρεις»: θεάτρου – ποίησης- σκηνοθεσίας!!

Ευρηματική η ιδέα, απολαυστική η υλοποίησή της (σύνθεση-σκηνοθεσία: Μίλτος Νίκας). Ξεχώρισαν και οι ερμηνείες  του Μίλτου Νίκα και της- Κατερίνας Στασινού, που έστησαν ένα πολύ ωραίο σκηνικό παιγνίδι, είχαν δέσει πολύ ως ρόλοι. Ο απροκάλυπτα σαρκαστικός τρόπος με τον οποίο υποδύθηκε  τον «γαμπρό» ο Νίκας πέτυχε την κωμική αποδόμηση του προσώπου πάνω στην οποία ακούμπησε η ρεαλιστική ερμηνεία της Στασινού (νύφη). Η υποκριτική προσέγγιση της Φωτεινής Τόγια στο ρόλο της μάνας, ίσως, χρειαζόταν περισσότερη… φροντίδα.

Η ενσωμάτωση των ποιημάτων των Ρώσων ποιητών και συγγραφέων δραματοποιημένων και μη  απαγγελλόμενων, μέσα στο θεατρικό λόγο, ως συνέχειά του, αποκάλυψαν, στίχο-στίχο, την ομορφιά της αγάπης που αναζητούν οι ήρωες. Κοντά σ’αυτά, και τα ρώσικα  τοπωνύμια, ονόματα, τραγούδια (aeroflot),το σκηνικό και τα κοστούμια (Μαρία Βασιλάκη)  συνέβαλαν στη δημιουργία  της χαρακτηριστικής ατμόσφαιρας ενός τυπικού  ρώσικου έργου του  19^ου αι.

Συνοπτική, γλυκιά και έξυπνη ιστορία, όμορφα δοσμένη. Μπράβο σας! περάσαμε ωραία!!