Το πελατειακό κράτος είναι εδώ, ενωμένο, δυνατό!

Το ξεχείλωμα του δημοσίου τομέα που διαμορφώθηκε από διαδοχικές κυβερνήσεις όλων των κομμάτων τις προηγούμενες δεκαετίες, υπήρξε η βασική αιτία που έριξε την χώρα στα βράχια.

Από την Αριστερά του περίφημου «ηθικού πλεονεκτήματος», ίσως κανείς να ανέμενε κάτι διαφορετικό.

Φευ. Εν έτει 2018, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συνεχίζει να συμπεριφέρεται στον ελληνικό δημόσιο τομέα λες κι είναι περιουσιακό της στοιχείο, δίνοντας με κάθε ευκαιρία τροφή στο τέρας που λέγεται πελατειακό κράτος.

Οι στρατηγικοί εγκέφαλοι του Μαξίμου έχουν καταλήξει πως αυτή είναι η μόνη τους οδός για τη διατήρηση του ιερού δισκοπότηρου της εξουσίας -συνεπώς, όλα τα άλλα έπονται.

Πλέον, έχουν κατορθώσει ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων -730.481 συμπολίτες- να αγγίζει τα προ κρίσης επίπεδα. Το πάρτι γίνεται με τους εκτάκτους, ο αριθμός των οποίων από 73.537 το 2014 έχει ανέλθει σε 127.484 φέτος.

Κι όλα αυτά βέβαια, από τις τσέπες των συνεπών φορολογούμενων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι συνεχίζουν να «απολαμβάνουν» αντιμετώπιση παρία.

Ποια όμως είναι η ενδεδειγμένη απάντηση σε όλα αυτά; Οριζόντιες απολύσεις που σχεδιάζει στο ημίφως το νεοφιλελεύθερο τέρας που παραμονεύει;

Όχι.

Σχέδιο –λέξη και πρακτική που σε αυτή τη γωνιά της Ευρώπης, η τύχη της ακόμα αγνοείται.

Αξιολόγηση των υπαρχόντων δομών και του προσωπικού, οριοθέτηση των αναγκών του δημοσίου τομέα και εν συνεχεία κάλυψη αυτών των αναγκών και μόνο.

Δεν πρόκειται για κάποια καινοτόμο πρακτική, παρά για την καθημερινότητα όλων των δημοσίων οργανισμών στον δυτικό κόσμο.

Ξεπερνά ακόμα και τα όρια του σουρεαλισμού, χώρα που προέρχεται από δεκαετία σφοδρότατης κρίσης να συνεχίζει να εφαρμόζει με απαράλλαχτο τρόπο όλα όσα την οδήγησαν σε αυτήν.

Ο Αϊνστάιν όριζε την τρέλα ως την επανάληψη της ίδιας πράξης, αναμένοντας κάθε φορά διαφορετικό αποτέλεσμα.

Σε καλό δρόμο είμαστε.