Ο ΛΕΝΗΣ, o “Ολίγιστος” ΛΑΖΟΥΡΑΣ και οι “Ολίγιστοι”

Ο επί χούντας ταγματάρχης χωροφυλακής Θανάσης Λενής, ο θαυμαστής του ισόβια καταδικασθέντος για δολοφονία χουντικού Ντερτιλή, ο Μητροπολίτης που αποκάλεσε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή «γλυκιά ελπίδα» και που προτιμά να τον αποκαλούν «φασίστα, όχι όμως κατσαπλιά», ο ιερωμένος που δηλώνει  ότι αν είχε όπλο και τον άφηνε ο νόμος (προσέξτε όχι ο θεός) θα το χρησιμοποιούσε να ξεμπερδεύει με τους ομοφυλόφιλους, αθωώθηκε από το δικαστήριο του Αιγίου για το κήρυγμα μίσους που είχε εξαπολύσει αναφερόμενος στους ομοφυλόφιλους: «..Μην τους αφήνετε να σηκώνουν κεφάλι! Είναι επικίνδυνοι!..». Ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος καταθέτοντας στην ίδια δίκη είπε ότι «Το λεξιλόγιο αυτό είναι λεξιλόγιο Χίτλερ».

Του Χίτλερ βεβαίως και του ναζισμού που θέλησαν να εξαφανίσουν αριστερούς, εβραίους, ρομά και ομοφυλόφιλους. Ο Λενής μόνο στους ρομά, από όσα ξέρω, δεν έχει μέχρι τώρα κηρύξει προγκρόμ. Η απόφαση ήδη έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων και ο υπουργός Δικαιοσύνης ζήτησε να ενημερωθεί για το σκεπτικό της.

Ας δούμε όμως κάποιες παράπλευρες πτυχές, Καλαβρυτινού ενδιαφέροντος, αυτής της υπόθεσης.

Ο Δήμαρχος Καλαβρύτων κ. Λαζουράς κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης! Ο ίδιος άνθρωπος που πριν 4 μήνες, κατά την ετήσια τελετή μνήμης της Καταστροφής των Καλαβρύτων,  ανέκραζε εκφωνώντας την επετειακή ομιλία «ποτέ πια φασισμός και ναζισμός»! Ο ίδιος άνθρωπος που δεν χάνει καμιά ευκαιρία, όπου σταθεί, να βγάλει ένα «δεκάρικο» λόγο για το Καλαβρυτινό δράμα. Ο ίδιος άνθρωπος που στην ίδια ομιλία δήλωνε ότι «με την πίεση της ναζιστικής ιδεολογίας και των παρανοϊκών, εγκληματικών εγκεφάλων, που περιφρονούσαν την ανθρώπινη ζωή, που απαξίωναν το λαό και τις μάζες, που ονειρεύτηκαν την παγκόσμια κυριαρχία, βασισμένη στη ρατσιστική, φυλετική καθαρότητα και τη γενοκτονική εξαφάνιση των αντιπάλων», ο ίδιος άνθρωπος υπεράσπισε τον εκφραστή αυτών των παρανοϊκών απόψεων.

Οι αφετηρίες και τα κίνητρα της στάσης του κ. Λαζουρά δεν μας αφορούν. Αφορούν τον ίδιο.

Η ίδια η πράξη του όμως προσβάλει την ιστορία των Καλαβρύτων. Δεν έχει πλέον το ειδικό ηθικό βάρος που απαιτείται για να εκπροσωπεί αυτή την ιστορία. Ολίγιστος, κατώτερος των περιστάσεων. Εάν έχει στοιχειώδες αίσθημα αιδούς οφείλει πάραυτα να παραιτηθεί του αξιώματος του. Φοβούμαι πως επειδή δεν το έχει  δεν θα το κάνει, διότι όπως λέει ο ποιητής Μ. Αναγνωστάκης «..Δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήτανε...».

Μια άλλη παράπλευρη πτυχή  αυτής της υπόθεσης είναι η στάση των διαφόρων «Γερμανοφάγων». Αναφέρομαι σε αυτούς που είτε κινούμενοι σε συλλογικότητες, είτε ατομικά, υιοθετούν επιθετική συμπεριφορά σε κάθε πρωτοβουλία περί τα Καλάβρυτα που έχει κάποια Γερμανική συμμετοχή. Είτε όταν η Γερμανική Σχολή της Αθήνας επισκέπτεται την πόλη για να τιμήσει το Καλαβρυτινό Ολοκαύτωμα, είτε κατά τη τιμητική εκδήλωση για τον αποθανόντα Γερμανό συγγραφέα Φρανκ Μάγιερ που συνέβαλε καίρια στην ιστορική διερεύνηση των γεγονότων, είτε όταν η Γερμανική Πρεσβεία προσκαλεί τιμητικά την Φιλαρμονική των Καλαβρύτων στην εκδήλωση της εθνικής γιορτής της Γερμανίας, είτε όταν μέσω ενός «Ταμείου για το Μέλλον» η γερμανική κυβέρνηση επιθυμεί να προωθήσει κοινωνικό έργο στην Ελλάδα ως κίνηση συμφιλίωσης για τις αγριότητες που διέπραξαν οι ναζί κλπ, κλπ. Αψίκοροι και «υπερευαίσθητοι» βγαίνουν στα κεραμίδια καταγγέλλοντας, πάντα συγκινημένοι, προσπαθώντας να αποκτήσουν δημόσιο λόγο. Μήπως πενθούν, δύο γενιές μετά,  τους νεκρούς; Φοβούμαι ότι μόνο τις προσδοκώμενες γερμανικές αποζημιώσεις έχουν στο μυαλό τους. Ειδάλλως, δεν δικαιολογείται το γεγονός ότι όταν ο Δήμαρχος της πόλης παρουσιάζεται υπερασπιστής του ατόμου που εμφορείται από τις ίδιες ιδέες με τους ολετήρες των Καλαβρύτων, αυτοί οι λαλίστατοι,  τηρούν σιγήν ιχθύος. Ολίγιστοι, κατώτεροι των περιστάσεων.

Κλείνω με δύο συμπεράσματα που καταλήγει ο Σ. Ζουμπουλάκης σε πρόσφατη ομιλία του με θέμα το Ολοκαύτωμα. Το ένα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να είναι προφυλαγμένος από το κακό της αβέβαιης, ρευστής και αντιφατικής ανθρώπινης φύσης. Το δεύτερο ότι η παθητικότητα μπροστά στο κακό δεν είναι μια ηθικά ουδέτερη στάση, αφού επιτρέπει στο κακό να επικρατεί. Ηθικά επιλήψιμος δεν είναι μόνο εκείνος που διαπράττει ή υποστηρίζει το κακό, αλλά και αυτός που το παρατηρεί αμέτοχος.

Δανείζομαι την απάντηση που έδωσε ο Ιάκ. Καμπανέλλης πριν από 10ετίες:

«Ο ναζισμός δεν άρχισε με τον Χίτλερ, γι' αυτό και δεν τον πήρε μαζί του. Δεν εμφανίστηκε μόνο στη Γερμανία, γι' αυτό και δεν επανεμφανίζεται μόνο εκεί. Αλλά παντού όπου ουσιαστικά τον τρέφουν κοινωνικά προβλήματα. Και ο κίνδυνος τώρα δεν είναι η εμφάνιση ενός νέου Χίτλερ και η σπορά ενός άλλου μεγάλου πολέμου. Ο κίνδυνος είναι η αδιαφορία για τα αίτια που αναγεννούν τον ναζισμό και εν συνεχεία η απάθεια και η ανοχή για ένα φαινόμενο που μπορεί να εξελιχθεί σε μαζική διανοητική μόλυνση. Οι μεγάλοι πόλεμοι δεν αρχίζουν στα πεδία των μαχών, ούτε οι ολέθριες πολιτικές ιδεολογίες ξεκινούν από μαζικές συγκεντρώσεις, σε πλατείες. Αρχίζουν ανύποπτα στους χώρους της καθημερινής μας ζωής, ξεκινούν ακόμη και μέσα απ' το ίδιο μας το σπίτι».