Ανησυχητικά φαινόμενα στην πόλη της Πάτρας

Σε γενικές γραμμές, οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας περιλαμβάνουν βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης κατά τη διάρκεια της σύλληψης ή της κράτησης, κακή χρήση πυροβόλων όπλων, υπερβολική χρήση βίας και άλλες παραβιάσεις κατά την αστυνόμευση διαδηλώσεων. Το γεγονός ότι δεν έχει καταστεί κοινό κτήμα στη συνείδηση όλων από την κοινωνία μέχρι τις αρμόδιες αρχές, ότι μορφές βασανιστηρίου δεν είναι μόνο όσες γνωρίσαμε κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα όπως  το κρεβάτι του Προκρούστη, ο κουβάς με αρουραίους, το γδάρσιμο συμβάλλει στον ευφημισμό και την συσκότιση αυτών των φαινομένων.

Σήμερα τα βασανιστήρια στοχεύουν κυρίως στο να κάμψουν, να εξαθλιώσουν την ψυχική δύναμη κάποιου. Είναι κυρίως ψυχολογικά βασανιστήρια που δεν αφήνουν πληγές και έχουν καλύτερα αποτελέσματα, χωρίς  παραλείπεται σε καμία περίπτωση το άγος που επιφέρει η υλική βία η οποία δεν σημαίνει ότι έχει πάψει να υφίσταται.

Ήδη από την αρχή του έτους υπήρξαν πολυάριθμες καταγγελίες από οργανώσεις και αλληλέγγυους πολίτες για εκτεταμένη χρήση βίας στο λιμάνι της Πάτρας για λιμενικούς που βάλλονται κατά των προσφύγων, ώστε να τους αποτρέπουν την είσοδο με απρόσφορα μέσα, μη σεβόμενοι την αρχή της αναλογικότητας και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι καταγγελίες έχουν φτάσει μέχρι τον λιμενάρχη, ο οποίος καταλόγισε τους τραυματισμούς σε άλλες αιτίες. Δεν πέρασαν παραπάνω από δύο μήνες και συνέβη νέο περιστατικό αυτή τη φορά ευχερώς αποδείξιμο για χρήση βίας από λιμενικό σε 14χρονο Αφγανό που χρειάστηκε νοσηλεία. Διατάχθηκε Ε.Δ.Ε. η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη.

Την Πέμπτη 1 Μαρτίου η αστυνομία προχώρησε σε προσαγωγές αντιεξουσιαστών κατά τη διάρκεια επεισοδίων στο κέντρο της πόλης μας με ρίψεις μολότοφ. Κατά την διάρκεια της προσπάθειας σύλληψής τους δεν τηρήθηκε κανέναν μέτρο σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό, όπως αρμόζει σε μια ευνομούμενη πολιτεία κατά σύλληψη υπόπτων για τέλεση αδικημάτων. Δύο τουλάχιστον νεαρά κορίτσια μετέβησαν στο νοσοκομείο για εξετάσεις, όπου διαπιστώθηκαν τραύματα από ξυλοδαρμό, ενώ μια από αυτές έφερε τραύματα στο κεφάλι, γεγονός που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο. Οι εικόνες στο σχετικό βίντεο που κυκλοφορεί δεν περιποιούν τιμή για μια υπηρεσία, η οποία οφείλει να δίνει το θετικό παράδειγμα και να άρχεται άνω των περιστάσεων. Αυτό που βλέπουμε αντίθετα, είναι μια εικόνα που δημιουργεί σύγχυση για το ποιός αντιπροσωπεύει ένα υγιές κομμάτι της κοινωνίας και ποιος όχι. ‘Ήτοι, ποιος είναι χειρότερος από τον άλλο.

Την Τετάρτη 7 Μαρτίου έλαβε χώρα ένα μεθύστερο κομμάτι του παζλ της βίας από κρατικά όργανα, το οποίο συμβάλλει εξίσου στην συντήρηση των περιστατικών αυτών που μας εκθέτουν σαν κοινωνία και καθόλου δεν συμβάλλουν στην εκτόνωση των κοινωνικών εντάσεων. Ενώπιον του Τριμελούς Πλημμελειοδικείου Πατρών διεξήχθη κατά την ακροαματική διαδικασία ένα ακόμα σκέλος της προσπάθειας συγκάλυψης βίαιων ή και βασανιστικών συμπεριφορών από μέλη της αστυνομίας. Κατά την εκδίκαση της υπόθεσης άγριου ξυλοδαρμού 27χρονου άνδρα ελληνικής καταγωγής τον Νοέμβριο του 2013 από τέσσερις αστυνομικούς μέσα στη Γενική Ασφάλεια Πάτρας στην οδό Ερμού σύσσωμα τα αστυνομικά όργανα και συνάδελφοι των κατηγορουμένων επιχείρησαν να «κουκουλώσουν» το πρόβλημα πέφτοντας σε αντιφάσεις ή αδυνατώντας να απαντήσουν σε κρίσιμα ερωτήματα αντί να συμβάλλουν στην εξιχνίαση της υπόθεσης με στόχο την απονομή δικαιοσύνης και δικαιώνοντας τον ρόλο τους ως οφείλουν δεδομένης της ιδιότητάς τους.

Το πλήθος των υποθέσεων που έχουν γίνει γνωστές στην οργάνωση και όχι μόνο συνηγορούν υπέρ της άποψης πως πρόκειται για ένα συστημικό πρόβλημα το οποίο χρίζει προσοχής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης. Απαραίτητες προϋποθέσεις για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι οι αστυνομικοί να επιδεικνύουν αυτοσυγκράτηση, να φέρουν σαφή στοιχεία αναγνωρισιμότητας κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων και να βελτιώσουν τις εγγυήσεις για όσους βρίσκονται στα χέρια των αρχών. Είναι, επίσης, αναγκαίο να συνταθεί ένας ανεξάρτητος μηχανισμός διερεύνησης καταγγελιών για μέλη σωμάτων ασφαλείας, καθώς και να εκπαιδεύονται οι αστυνομικοί στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Πιστεύουμε ότι η τιμωρία και η συγχώρεση πράγματι χάνουν το νόημά τους με τις κτηνώδεις μεθόδους καταστολής, με τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια ψυχικά ή σωματικά.

Πιστεύουμε ότι χωρίς ένα μακρινό ταξίδι, το οποίο ενσαρκώνει την κοινότητα και αποκαθιστά το προβάδισμα του ανθρώπινου και του φυσικού, θα συνεχίσουμε να μεταλλασσόμαστε σε μη ανθρώπινες μορφές ζωής.

Πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος πάσχει έντονα από μια νοσταλγία για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία πάνω στη γη, εκτός από αυτήν που μπορεί να βρεθεί στο πλαίσιο της διαφώτισης του πνεύματος- την ικανότητα να διατηρεί μια σχέση κατανόησης και όχι εκμετάλλευσης με τους συνανθρώπους του (Λάρι Τριφτ, Ντένις Σάλιβαν, από το συλλογικό έργο «Ο αγώνας για να είναι κανείς άνθρωπος).