Α ρε αραμπαδόξυλο που χρειάζεται αυτός ο τόπος...

Στην Ελλάδα, που έτη πολλά τώρα, διοικείται από τους ελάχιστους και αυτοπροσδιορίζεται ως Δημοκρατική χώρα, από το δίκαιο του κάθε φορά Ισχυρού...είναι γνωστό στους πάντες, ότι διοίκηση εξασκεί πάντα η αισθητική της ΠΑΡΑΓΚΑΣ.

Είναι λοιπόν ολα αυτά εγγραφές στο συλλογικό ασυνείδητο ημετέρων, που απλά χειρίζονται το δημόσιο συμφέρον κατά το δοκούν.

Από το πιο απλό και ασήμαντο έως το πιο πολύπλοκο και "Εθνικό".

Ειτε πρόκειται για την αξιολόγηση ενός έργου υποδομής και τον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, είτε πρόκειται για τη δημοτικότητα και την αρτιότητα μιας απόφασης είτε πρόκειται για το μοντέλο εκπαίδευσης ή τη διαχείριση της θρησκευτικης μας ταυτότητας, είτε για τα πεπραγμένα των προγόνων μας ως ιστορική μνήμη, είτε ακόμα, ακόμα για το πώς οι λέξεις υπηρετούν την γλώσσα μας, ως λογοτεχνία, είτε πως, από ποιούς και γιατί ορίζεται η τέχνη και οι ταγοί της σε μείζονες η ελάσσονες.

Σε όλα αυτά και σε δεκάδες παρόμοιες τέτοιες αναφορές επικρατεί, μόνο η λύση που προτείνει το δίκαιο των μεταπρατών και των καταφερτζηδων.

Η φωτογραφία απλά επιβεβαιώνει το αληθές.

Πληροφοριακά τον κουλουρτζή στην Αριστοτέλους έσυραν σιδηροδέσμιο στο αυτόφωρο ... σιδηροδέσμιο γιατί δεν έκοβε αποδείξεις λιανικής για την πώληση του προϊόντος του.

Κουμπούρια, Τσαμπουκάδες, Ξερόλες, Άεργοι Πολιτικοί, Τμημένα Γηρατειά Και Η Νεολαία Στα Ξένα.

Η πατρίδα του Μακρυγιάννη,του Ελύτη του Κουνελη, του Ιόλα του ανώνυμου μαχητή του 1940 και της ανώνυμης μάνας στη βάρκα με τα παιδιά κατά την απώλεια της Σμύρνης, αυτή είναι;

Μα πόσο θλίψη, μα πόσο οργή, μου γεννά όλη αυτή η κατάντια, μόνο μια φράση μου έρχεται να πω και αυτή είναι του τρανού Αντώνη Σαμαράκη.

Αν ζούσε η μάνα μου η Αντριάννα μου έλεγε, Θα ΚΡΑΥΓΑΖΕ.

Α ρε αραμπαδόξυλο που χρειάζεται αυτός ο τόπος και από πού να ξεκινήσεις.