Πόσο "άδεια" είναι η ζωή μας όταν βλέπουμε τέτοιες εικόνες παιδιών;

Πόσο " άδεια " είναι η ζωή μας όταν βλέπουμε τέτοιες εικόνες παιδιών; Παιδιών που έχουν ξεριζωθεί και έχουν βιώσει το απόλυτο χάος... χωρίς επιστροφή... χωρίς οικογένεια.

Χιλιάδες παιδιά "έφυγαν" τα τελευταία χρόνια που μαίνεται αυτός ο ανελέητος πόλεμος με θύματα αθώες ψυχές.

Πώς να ταυτιστούμε σαν κοινωνία με αυτές τις ψυχές;

Το μόνο που μας νοιάζει είναι η εικόνα μας, μια πλασματική πραγματικότητα διανθισμένη με ισοθερμικό περιτύλιγμα.

Μια Παμφαγα κοινωνία που τρώει τις σάρκες της για να αναδειχθεί στον ψεύτικο κόσμο, που έχει δημιουργήσει για να έχει λόγο ύπαρξης.

Μια κοινωνία με επιλεκτική μνήμη και μέλλον στο πουθενά.

Πολύ κοντά μας συμβαίνουν πράγματα και κοσμογονίες..

Ας μεταθέσουμε το κέντρο βάρους του άξονά μας... ας αφυπνιστούμε επιτέλους... κάποτε θα λογοδοτήσουμε σε ότι γυρίσαμε την πλάτη μας...

Ο πραγματικός κόσμος απαιτεί θυσίες κ ηρωισμό..

Απαιτεί Αλήθειες από Ανθρώπους Αυθεντικούς...

Θλίβομαι όταν βλέπω μάτια παιδικά να κλαίνε..