Η συγκλονιστική ιστορία ενός μεγάλου αθλητή
Είναι ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους δρομείς μεγάλων αποστάσεων στην Ελλάδα κι αποτελεί φωτεινό παράδειγμα όχι μόνο για την κοινωνική του προσφορά αλλά κυρίως για την προσωπική του διαδρομή και τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να βγεί από το σκοτάδι , να στηρίξει, να βυθιστεί και να ξαναβγεί νικητής ο ίδιος και τα ιδανικά του στο απόλυτο φως της επιτυχίας και της καταξίωσης.
Η ιστορία του Ανδρέα Κριπαρόπουλου, όπως ο ίδιος περιγράφει ξεκίνησε σε ηλικία 15 ετών, όταν άρχισε να φλερτάρει επικίνδυνα με τις ουσίες. 17 χρόνια παρέμεινε στο σκοτάδι των ναρκωτικών, όταν τελικά αποφάσισε να αλλάξει σελίδα στη ζωή του και να απευθυνθεί στη θεραπευτική κοινότητα «Γέφυρα» του ΟΚΑΝΑ στην Πάτρα. Δυο χρόνια μετά έβγαινε καθαρός στη ζωή και ήταν έτοιμος να μαζέψει το χρόνο που έχασε. Στα τριαντατέσσερά του πια, κάνει οικογένεια και αρχίζει να τρέχει.
Στην αρχή δειλά αποστάσεις 10 και 20 χιλιομέτρων. Σε έναν τέτοιο αγώνα είδε έναν συναθλητή του να φορά τη φανέλα της «Φλόγας» . Ρώτησε, έμαθε για τους σκοπούς, τους στόχους και το έργο του Συλλόγου Γονέων Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια κι αποφάσισε να συνδράμει κι αυτός.
Έτσι φορώντας και ο ίδιος πλέον τη φανέλα της Φλόγας άρχισε να ανεβαίνει επίπεδο κι άρχισε να τρέχει μακρινές αποστάσεις 100 και 200 χιλιομέτρων.
Κάπου εκεί, η ζωή που τα παιχνίδια της δεν μπορεί κανείς να τα προβλέψει, έμελε να ζήσει κι από κοντά το έργο του Συλλόγου Φλόγα που υποστήριζε μέχρι τότε ως εθελοντής. Κι αυτό γιατί η μικρή του κόρη διαγνώστηκε με νεφροβλάστωμα, κακοήθη όγκο στο νεφρό.
Ένα χρόνο μετά το κοριτσάκι βγήκε νικήτρια από το μεγάλο αυτό αγώνα και ο πατέρας της αποφάσισε να συνεχίσει με ακομη μεγαλύτερη θέρμη να υποστηρίζει το έργο του Συλλόγου στον οποίο έγινε κι επίσημα μέλος.
Από τότε κάθε αγώνας του Ανδρέα Κριπαρόπουλου είναι αφιερωμένος σε κάποιο από τα παιδιά που δίνουν τη δική τους μάχη για κρατηθούν στη ζωή.
Ο ίδιος μίλησε στο thebest για την ιστορία της ζωής του, για τα όνειρα και τους στόχους του.
- Ίσως θεωρηθεί αφελής ερώτηση για κάποιους, νομίζω όμως ότι για όσους έχουν μόλις μπει στη διαδικασία να δέσουν τα κορδόνια των αθλητικών τους παπουτσιών και να βγουν στο δρόμο, στο βουνό ή στο ταρτάν του σταδίου , έχει μια ξεχωριστή σημασία. Γιατί… άρχισες να τρέχεις;
Ολοκληρώνοντας τη θεραπεία μου στο Κέντρο Απεξάρτησης (ΓΕΦΥΡΑ) του ΟΚΑΝΑ στην Πάτρα ήθελα να ασχοληθώ με ένα είδος άθλησης που να με βοηθάει στο να δουλεύω πράγματα με τον εαυτό μου. Το τρέξιμο δίνει τη δυνατότητα να βρίσκομαι μόνος μου στο δρόμο και να προσπαθώ, βάζοντας μικρούς στόχους, να φτάνω στο τέλος της διαδρομής. Οι αγώνες μεγάλης διάρκειας είναι κάθε φορά ένα στοίχημα με τον εαυτό μου να ολοκληρώνω αυτό που ξεκινάω με υπομονή και επιμονή. Άλλωστε αυτό που έμαθα και είναι σημαντικό για μένα είναι ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ» αλλά «δεν θέλω».
- Σίγουρα το να διανύεις χιλιόμετρα τρέχοντας ως δρομέας υπεραποστάσεων είναι μια επίπονη κι εξαντλητική σωματικά διαδικασία. Και ψυχολογικά φαντάζομαι απαιτούνται σημαντικά αποθέματα για να τα καταφέρεις. Εσύ από πού αντλείς δύναμη. Τι σκέφτεσαι τις ώρες που είσαι στο δρόμο μέχρι τον τερματισμό;
Οι σκέψεις κάθε φορά είναι διαφορετικές. Φορώντας τη μπλούζα της «ΦΛΟΓΑΣ» στη σκέψη μου είναι όλα αυτά τα παιδιά που δεν επέλεξαν να βρίσκονται μέσα σε ένα νοσοκομείο αλλά αναγκάστηκαν σε μικρή ηλικία να δώσουν πραγματικές μάχες για να κρατηθούν στη ζωή. Ένας αγώνας υπεραπόστασης είναι πραγματικά μια σωματικά επίπονη διαδικασία, αλλά τι είναι οι δικοί μου αγώνες μπροστά στους αγώνες αυτών των παιδιών!!
- Αθλητισμός, εθελοντισμός και κοινωνική προσφορά τις περισσότερες φορές είναι έννοιες αλληλένδετες. Πολλές φορές και εσωτερική ανάγκη κάποιου που έχει τη δυνατότητα με τον τρόπο του, τη δουλειά του, την προσπάθειά του ή τις διακρίσεις του να δυναμώσει τη φωνή του και να περάσει το μήνυμα της προσφοράς σε ένα μεγαλύτερο κοινό. Τι σε οδήγησε να στηρίξεις έμπρακτα τη «Φλόγα»; Ποια κίνηση, λέξη, πράξη σε συγκίνησε περισσότερο μέχρι σήμερα;
Στη φανέλα με το λογότυπο της «ΦΛΟΓΑΣ» βρήκα το σκαλοπάτι για να ανέβω δρομικό επίπεδο, για να συνεχίσω να τρέχω και να βελτιώσω τις επιδόσεις μου. Μέχρι το 2014 δεν ήξερα το αντικείμενο του συλλόγου. Με γοήτευσε η ιδέα να μπορώ μέσα από το χόμπι μου να μεταδίδω ένα μήνυμα για την προσπάθεια που καταβάλουν οι γονείς των παιδιών αυτών. Μια προσπάθεια να στηρίξουν όλη αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάει η οικογένεια των παιδιών που νοσούν. Όταν νοσεί ένα παιδί από καρκίνο, νοσεί όλη η οικογένεια. Ο σύλλογος «ΦΛΟΓΑ» βρίσκεται δίπλα στις οικογένειες αυτές από την πρώτη μέρα. Το γνωρίζω πολύ καλά καθώς το καλοκαίρι του 2015 μπήκαμε κ εμείς σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια του συλλόγου αυτού, καθώς η μικρή μας κόρη διαγνώστηκε με κακοήθεια. Νομίζω ότι αυτό το γεγονός με έχει αγγίξει πιο πολύ από κάθε τι στη ζωή μου.
- Επόμενοι στόχοι; Αθλητικοί και προσωπικοί;
Το σίγουρο είναι ότι θα ήθελα πάλι να πάρω μέρος στο «Σπάρταθλον» και να καταφέρω να τερματίσω. Ο αγώνας αυτός με γέμισε συναισθήματα που μέχρι ώρας δεν τα έχω νιώσει σε κανέναν άλλο αγώνα. Είναι ένας αγώνας πολύ απαιτητικός που μόνο χαρά μπορεί να σε γεμίσει ο τερματισμός! Βέβαια η συμμετοχή είναι και θέμα τύχης, καθώς όλοι οι υποψήφιοι μπαίνουν σε διαδικασία κλήρωσης για να οριστούν οι συμμετέχοντες.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
