"ΤΟ ΔΙΧΤΥ" Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΓΙΑ ΤΟ 2017, ΑΠΟΨΕ ΔΕΥΤΕΡΑ

Το Δίχτυ -Geumul

• Σκηνοθεσία: Κιμ Κι - Ντουκ

• Σενάριο: Κιμ Κι – Ντουκ

• Ηθοποιοί: Ρίου Σέουνγκ-μπουμ, Λι Γουόν-τζουν, Κιμ Γιανγκ-μιν

• Φωτογραφία: Κιμ Κι - Ντουκ

• Μοντάζ: Παρκ Μιν - Σαν

• Μουσική: Παρκ Γιανγκ-μιν

• Χώρα: Νότια Κορέα (Έγχρωμη)

• Διάρκεια: 114΄

• Πρώτη προβολή:   6.00 μ.μ.

• Δεύτερη προβολή: 8.15 μ.μ.

• Τρίτη προβολή:   10.30 μ.μ.

Με κινηματογραφική δύναμη κι επιδεξιότητα ο Κιμ Κι – Ντουκ αφηγείται μια ευαίσθητη, συγκινητικά πικρή, καφκική ιστορία.
Τίποτε δεν παρουσιάζεται βεβιασμένα, καμία σκηνή δεν δείχνει περιττή και κάθε τι έχει βαρόμετρο τον άνθρωπο σε αυτό το θλιμμένο κινηματογραφικό ποίημα που «κουμπώνει» άψογα στο πολιτικό πλαίσιο που θέλει να σχολιάσει.
Και αυτό επειδή καταφέρνουν να συμπυκνώσουν ζητήματα φλέγοντα και καίρια με τόσο έντεχνο, ευφυή και κυρίως ανθρώπινο τρόπο που όχι απλώς σε αποστομώνουν, αλλά σε ωθούν να γίνεις κάτι σαν «ντελάλης» τους, σε κάνουν να νιώσεις υποχρεωμένος να τις διαφημίσεις με όποιον τρόπο μπορείς. Και αυτό είναι υπέροχο.
Στο «Δίχτυ» ο Κιμ Κι Ντουκ θέλησε να μιλήσει για τον διχασμό ανάμεσα στη Βόρεια και στη Νότια Κορέα, ζήτημα εξαιρετικά ευαίσθητων ισορροπιών, καθότι πρόκειται για την ίδια την πατρίδα του και το χάος στο οποίο βρίσκεται η βόρεια πλευρά της, εφόσον όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει πρόεδρος Κιμ Γιονγκ Ουν.
Για σκεφτείτε όμως πόσο αδύναμη θα ήταν μια «στρατευμένη» ταινία που απλώς θα «καταδίκαζε» το πολιτικό σύστημα της Βόρειας Κορέας! Ενώ εδώ, με το εξαιρετικά έξυπνο σενάριο που έγραψε ο ίδιος, ο Κιμ Κι Ντουκ πηγαίνει το θέμα πολλά βήματα παραπέρα μιλώντας για την απόλυτη καταστροφή ενός «αθώου παρισταμένου» άπαξ και πιαστεί στα δίχτυα μιας πολιτικής παράνοιας που πολύ απλά δεν του επιτρέπεται να διαχειριστεί με τη λογική που ο ίδιος θέλει (και όλοι μας στη θέση του θα θέλαμε).
Ολα λοιπόν θα ξεκινήσουν από μια κακιά στιγμή, όταν η προπέλα της βαρκούλας ενός φτωχού βορειοκορεάτη ψαρά που δουλεύει στα σύνορα (Ριου Σενγκ Μπουν) πιάνεται στα δίχτυα με τα οποία ψαρεύει. Το σκάφος παρασύρεται στη νότια πλευρά και οι φύλακες της βόρειας με τους οποίους συναναστρέφεται σε καθημερινή βάση παραλίγο και θα τον σκότωναν. Δεν το κάνουν, αλλά ένας Γολγοθάς μόλις έχει αρχίσει.
Ομως ο πανέξυπνος Κιμ Κι Ντουκ δεν βάζει τον ήρωα του αντιμέτωπο μόνο με την παράνοια του πολιτικού συστήματος μέσα στο οποίο ζει (και υπερασπίζεται) καθημερινά. Γιατί βέβαια υπάρχει και η παράνοια της ελευθερίας που υποτίθεται ότι του προσφέρεται στην αντίπαλη πλευρά· μια ελευθερία που κατακρημνίζεται σαν πύργος στην άμμο. Γιατί, όπως ακούμε κάποια στιγμή στην ταινία, «ελευθερία δεν σημαίνει ευτυχία».
Σαν φθαρμένο μπαλάκι του τένις που όμως εξακολουθεί να αντέχει τα χτυπήματα σκληρών αντιπάλων, ο ψαράς που δεν ενδιαφέρεται για τίποτε εκτός από τη γυναίκα και το μικρό κορίτσι του, θα μαρτυρήσει τόσο στους μεν όσο και στους δε. Χωρίς να ξέρει τον λόγο, χωρίς κανείς να ενδιαφέρεται πραγματικά να τον ακούσει, με την εξαίρεση ενός νεαρού πράκτορα των Νοτίων που, από ένστικτο κυρίως, αντιλαμβάνεται ότι ο ψαράς ούτε κατάσκοπος είναι, ούτε να κοροϊδέψει κανέναν θέλει, ούτε άλλο δόλο έχει στο μυαλό του.
Τίποτε δεν παρουσιάζεται βεβιασμένα, καμία σκηνή δεν δείχνει περιττή και κάθε τι έχει βαρόμετρο τον άνθρωπο σε αυτό το θλιμμένο κινηματογραφικό ποίημα που «κουμπώνει» άψογα στο πολιτικό πλαίσιο που θέλει να σχολιάσει και είναι το δεύτερο αριστούργημα του νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη μετά το «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και πάλι... άνοιξη».
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Ki-duk Kim
Σεναριογράφος, Σκηνοθέτης και Παραγωγός, γεννήθηκε το 1960 στη Bonghwa, Νότιο Κορέα.  Σπούδασε Τέχνη στο Παρίσι (1990-1992).  Έχει κερδίσει πολλά βραβεία για τις ταινίες του. Από τις καλύτερές του, θεωρούνται οι ταινίες «Pieta» (2012) και «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας…και άνοιξη» (2003). Φιλμογραφία:

Μια ταινία για το διχασμό ανάμεσα στη Βόρεια και Νότια Κορέα, και το χάος που επικρατεί στη Βόρεια πλευρά, αφού όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει Κιμ Γιονγκ Ουν.

Η βάρκα ενός Βορειοκορεάτη ψαρά παρασύρεται στα νερά της Νότιας Κορέας και ο ίδιος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται ως πιθανός κατάσκοπος. Δείχνοντας αθώος, οι αρχές προσπαθούν να τον πείσουν να αυτομολήσει, για να τον «σώσουν» από την επιστροφή στην πολιτικά ανελεύθερη πατρίδα του.

Απ' την αρχή και χωρίς περιστροφές: υπάρχουν ταινίες που απλώς πρέπει να έχουν όλοι υπόψη τους, και το «Δίχτυ» («The net», 2016) του Νοτιοκορεάτη Κιμ Κι Ντουκ, όπως η «Αγάπη» και η «Λευκή κορδέλα» του Αυστριακού Μίκαελ Χάνεκε, η «Επιστροφή» του Ρώσου Αντρέι Ζβάνγκιτζεφ και ο «Γιος του Σαούλ» του Ούγγρου Λάζλο Νέμετς είναι μερικά σχετικά πρόσφατα παραδείγματα.

Μην το χάσετε.  Τίποτε άλλο.

Έχοντας αποσυρθεί από το σινεμά και τα εγκόσμια για τρία ολόκληρα χρόνια, ο Κιμ Κι-Ντουκ επέστρεψε με το ημιντοκιμαντερίστικο «Arirang» το 2011, για να κερδίσει τον επόμενο χρόνο το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία με την «Pieta» και να συνεχίσει να εμπλουτίζει τη φιλμογραφία του με μια σειρά δραμάτων εξίσου προκλητικών με αυτά της νιότης του («Moebius» ), εστιασμένα όμως σε λιγότερο ψυχολογικά και περισσότερο κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Δίχτυ» του, απλώνεται στα θολά νερά που χωρίζουν τη Βόρεια από τη Νότια Κορέα, στην οποία απρόσμενα ξεβράζεται ο Βορειο­κορεάτης ψαράς Ναμ Τσουλ-γου όταν τα δίχτυα του μπερδεύονται στη μηχανή της βάρκας του κι εκείνη παρασύρεται από τα νερά του ποταμού. Ο ίδιος συλλαμβάνεται και ανακρίνεται ως πιθανός κατάσκοπος, αλλά η πραγματική του οδύσσεια ξεκινά όταν, δείχνοντας αθώος, οι αρχές προσπαθούν να τον πείσουν να αυτομολήσει, καθώς θέλουν να τον «σώσουν» από την επιστροφή στην πολιτικά ανελεύθερη πατρίδα του.

Για άλλη μία φορά ο Κιμ Κι-Ντουκ κοιτάζει πίσω από τη βιτρίνα του νοτιοκορεάτικου θαύματος, όπου τη λάμψη των οικονομικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων συντροφεύουν η σκοτεινή απληστία και τα ασυγκράτητα ανθρώπινα πάθη. Όπως τα ψάρια που αλιεύει με το δίχτυ του, έτσι και ο Ναμ Τσουλ-γου βρίσκεται ύστερα από ένα παιχνίδι της μοίρας παγιδευμένος σε ένα γιγάντιο ιστό συμφερόντων πολύ υψηλότερων από το μπόι του, σαφής αλληγορία για μια χώρα η οποία έχει παρασυρθεί, για επίσης υψηλά γεωπολιτικά συμφέροντα, σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι εσωτερικής διαμάχης.

Όταν τελικά βρεθεί πίσω στην πατρίδα και την οικογένειά του, η καφκική πορεία του ήρωα θα γίνει ο απόλυτος εφιάλτης, τον οποίο το «Δίχτυ» αποτυπώνει με ωμότητα και αφηγηματική επιδεξιότητα που μετατρέπει αυτό το κοινωνικοπολιτικό δράμα σε πικρό υπαρξιακό θρίλερ, όσο κι αν τα αλληγορικά μηνύματά του εκφράζονται απλοϊκά και μονοδιάστατα (η πόρνη, τα δολάρια, ο Βορειοκορεάτης ανακριτής), προσδεμένα σε μια πλοκή χωρίς πραγματικές σεναριακές εκπλήξεις.

Χρήστος Μήτσης