Oικογενειακή τραγωδία στις πλημμύρες της Μάνδρας - Νεκρός ο Μπάμπης Δημητρόπουλος από την Ηλεία, αγνοούμενος ο αδερφός του

Μέχρι την Ηλεία φτάνει η τραγωδία που εκτυλλίσσεται από χθες στη Μάνδρα και τη Δυτική Αττική με τις πλημμύρες που έχουν κοστίσει τη ζωή σε περισσότερους από 15 ανθρώπους.

Σύμφωνα με το patrisnews.com ανάμεσα στα θύματα είναι ο Χαράλαμπος Δημητρόπουλος από τη Βρίνα του Δήμου Ανδρίτσαινας - Κρεστένων Ηλείας.

Επίσης αγνοούμενος είναι και ο αδερφός του Δημήτρης. Ποιος να βρει το θάρρος και τον τρόπο να πει τα κακά μαντάτα στον ηλικιωμένο πατέρα τους, που περίμενε τα παιδιά του την 1η Δεκεμβρίου για να ξεκινήσουν την ελαιοσυγκομιδή…;

Άνθρωποι της προσφοράς και οι δυο, όταν τελείωσαν το σχολείο έφυγαν από το χωριό και πήγαν στην Αθήνα. Σπούδασαν, δούλεψαν σκληρά και σταδιοδρόμησαν επαγγελματικά. Έγιναν χρήσιμοι άνθρωποι στην κοινωνία και βοηθήσουν, ο καθένας από το δικό του μετερίζι, τους συνανθρώπους τους. Ο 58χρονος αγνοούμενος – μέχρι αργά χθες τη νύχτα – Δημήτρης, ως τραπεζικός υπάλληλος, πήρε σύνταξη ως Διευθυντής σε κατάστημα της Ε.Τ.Ε στο Καματερό, ενώ ο άτυχος 54χρονος Μπάμπης, εργαζόταν ως τραυματιοφορέας στο Λαϊκό Νοσοκομείο της Αθήνας. Κι εκεί έπρεπε να βρίσκεται χθες στις 3:00 το μεσημέρι, για τη βάρδιά του. Αλλά, δεν πήγε ποτέ…

Λάτρεις του κυνηγιού…και του χωριού

Τα δυο αδέλφια, αν και έφυγαν σε μικρή ηλικία από το χωριό, η καρδιά και το μυαλό τους ήταν πάντα εδώ, στους αγαπημένους τους γονείς και στους φίλους τους. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρια, Σαββατοκύριακα, σε κάθε ευκαιρία ήταν εδώ. Αυτή τους την αγάπη, την μετέφεραν και στα παιδιά τους (δυο κόρες ο Δημήτρης, δυο κόρες κι έναν γιο ο Μπάμπης) που έκαναν κι αυτά τις παρέες τους στο χωριό. Μολονότι και οι δικές τους υποχρεώσεις (επαγγελματικές και σπουδαστικές) ήταν αυξημένες στην Αθήνα, τα παιδιά επισκέπτονταν το χωριό συχνά. Οι επισκέψεις αυτές, τα τελευταία 4-5 χρόνια ήταν πιο συχνές – όταν έφυγε από τη ζωή η μητέρα και γιαγιά τους αντίστοιχα – γιατί ήθελαν να βρίσκονται δίπλα στον πατέρα και παππού τους, Κωνσταντίνο.

Η άλλη μεγάλη τους αγάπη ήταν το κυνήγι. Και ήταν και αυτός ένας από τους λόγους που έρχονταν συχνά στο χωριό. Αντάμωναν με αδελφικούς φίλους στο δάσος και όταν τα κυνήγια ήταν καλά, η παρέα μεταφερόταν στο τραπέζι, με κρασάκι και καλαμπούρι, με τον Μπάμπη, να είναι πάντα η «ψυχή της παρέας» με τα αστεία και τις ατάκες του.

Από το κυνήγι…στον θάνατο

Αυτή τους όμως η αγάπη, έμελε να βυθίσει τις οικογένειές τους και το χωριό σε βαρύ πένθος.

Τα δυο αδέλφια, από την Κυριακή είχαν προγραμματίσει ότι το ξημέρωμα της Τετάρτης θα πάνε για κυνήγι στη περιοχή του Μοναστηριού της Αγίας Σωτήρας, στη Μάνδρα. Και πήγαν, αγνοώντας την κακοκαιρία. Γύρω στις 11:00 το πρωί, οι οικογένειές τους, έχοντας ενημερωθεί από την τηλεόραση για την κακοκαιρία που έπληξε την Μάνδρα, τη Μαγούλα και τη Νέα Πέραμο, τους τηλεφωνούσαν για να βεβαιωθούν ότι είναι καλά. Αλλά οι κλήσεις τους δεν απαντήθηκαν ποτέ.

Λίγες ώρες αργότερα, μέλη των οικογενειών των δυο αδελφών, περνούσαν την πόρτα του Θριάσιου Νοσοκομείου Ελεύσινας για να αναγνωρίσουν στη σορό του Μπάμπη, που εντοπίστηκε νεκρός σ’ ένα ελαιόδεντρο, έξω από το Μοναστήρι της Αγίας Σωτήρας. Στο Νοσοκομείο μάλιστα συγκεντρώθηκαν αρκετοί συγχωριανοί τους που ζουν στην Αθήνα, να συμπαρασταθούν στην οικογένεια.

Το τραγικό νέο «ταξίδεψε» γρήγορα στο χωριό που «βυθίστηκε» στο πένθος. Και μαζί με την πόνο για τον ξαφνικό χαμό του αγαπημένου τους συγχωριανού και φίλου Μπάμπη, όλοι είχαν και την αγωνία για την τύχη του Δημήτρη, αφού, μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές – αργά το βράδυ – δεν είχε εντοπιστεί ούτε ο ίδιος αλλά ούτε και το αυτοκίνητο με το οποίο είχαν μεταβεί στην περιοχή τα δυο αδέλφια.

Και πώς να το πεις τον πατέρα;

Οι αδελφικοί φίλοι του Μπάμπη και του Δημήτρη στο χωριό, είναι αυτοί που έχουν αναλάβει και το πιο δύσκολο έργο…Να ενημερώσουν τον τραγικό πατέρα για την τύχη των παιδιών του. Πώς να του πουν ότι ο Μπάμπης «χάθηκε» και ο Δημήτρης αγνοείται; Ήλπιζαν ότι μέσα στη νύχτα θα έχουν ένα καλό νέο. Ότι ο Δημήτρης βρέθηκε, ότι είναι καλά στην υγεία του. Μήπως και ελαφρύνουν τον πόνο. Αν και, όταν ρωτάς τους γονείς για τα παιδιά τους, σου λένε πως «όποιο δάχτυλο και να κόψεις, όσα δάχτυλα και να κόψεις, ο πόνος είναι ίδιος».

patrisnews.com