Η Άννα Λαμπροπούλου εξομολογείται στο thebest.gr τον προσωπικό της αγώνα με τον καρκίνο

Πώς είναι το κλίμα στο «Αλμά Ζωής» αυτές τις μέρες; Λίγες ώρες πριν το Pink the city 2017...

Έχει γίνει μια συλλογική δουλειά, οργάνωση και «τρέξιμο». Έχουμε ετοιμάσει δρώμενα στα Ψηλαλώνια, κάποιες δραστηριότητες για παιδιά… πολλά πράματα που δε θα σας αποκαλύψω τώρα. Θα τα δείτε και θα τα ζήσετε την Κυριακή.

Το θέμα είναι ότι και φέτος θα στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα. Γίνεται σωστή πληροφόρηση, όλο και περισσότερος κόσμος έρχεται κοντά μας προκειμένου να μάθει διάφορα πράγματα για το θέμα. Το Pink the city είναι ένας τρόπος να "τραβήξουμε τον κόσμο κοντά μας".

Από εκεί και πέρα το σημαντικό είναι τι γίνεται στο πρακτικό κομμάτι και πάνω σε αυτά που χρειάζεται μια γυναίκα όταν βρίσκεται αντιμέτωπη με τον καρκίνο του μαστού ...και που μπορεί να είναι στο νοσοκομείο, που μπορεί να είναι άνεργη… που μπορεί, τέλος πάντων, να έχει να αντιμετωπίσει, παράλληλα με την ασθένεια,  ένα σωρό δυσκολίες.

Πότε μπήκε το «Άλμα ζωής» στη δική σου ζωή και τι βρήκες εκεί;

Να πω, πριν απ΄ όλα,  ότι όταν είσαι σε μία τέτοια διαδικασία θεραπείας και παλεύεις με την ασθένεια αισθάνεσαι φόβο. «Χτύπησα» την πόρτα διστακτικά και φοβισμένη. Από την μία η ψυχολόγος μου έδινε συμβουλές και στήριξη, ανά πάσα στιγμή ακόμα και από το τηλέφωνο, από την άλλη η κοινωνική λειτουργός με ενημέρωνε για πράγματα που δε γνώριζα και δεν μάθανα π.χ από το νοσοκομείο.

Εγώ, για παράδειγμα, δεν γνώριζα ότι εξαιτίας της ασθένειας μου δικαιούμουν σύνταξη. Το έμαθα όταν κόντευα να τελειώσω την θεραπεία μου. Παρότι υπάρχουν κοινωνικοί λειτουργοί και στα νοσοκομεία η ενημέρωση δεν είναι επαρκής. Έμαθα ότι χρειαζόμουν από το «Άλμα ζωής». Ο σύλλογος επεμβαίνει όπου υπάρχουν τα «κακώς κείμενα» και πιέζει προς τις κατευθύνσεις που πρέπει για να αλλάξουν.

Οι γιατροί δεν έχουν επαφή με τους ασθενείς. Εγώ θα ήθελα να έχω το γιατρό μου κοντά μου, να μου μιλάει, να με εμψυχώνει. Η αλήθεια είναι στα νοσοκομεία της Πάτρας δεν υπάρχει αυτό, ειδικά στο Ρίο. Γενικότερα, έχω δει πολλά «στραβά» εκεί. Εγώ ήμουν στον «Άγιο Ανδρέα» όπου είναι πιο ανθρώπινα.

Ποια ήταν η δική σας μέχρι να εμφανιστεί ο καρκίνος;

Ζούσα μία ωραία ζωή χωρίς προβλήματα. Ήμουν παντρεμένη πολλά χρόνια και είχα αποκτήσει τρία παιδιά. Πάντα όμως γκρίνιαζα για πολλά πράγματα. Ασήμαντα. Φώναζα για το σχολείο, για το διάβασμα, για το σπίτι, επειδή δε μου άρεσε ο εαυτός μου.

Το 2013 ήρθε ο καρκίνος στη ζωή μου. Έπαθα ένα σοκ. Ήμουν 48 χρονών.

Ήμουν από τις γυναίκες που κάθε χρόνο κάνουν τον έλεγχό τους. Σε εμένα έγινε κακή – λάθος διάγνωση της προηγούμενης μαστογραφίας. Επειδή ήταν σε αρχικό στάδιο μπορούσε να γίνει μόνο από χειρουργό- μαστολόγο ή ογκολόγο. Όχι από τον ακτινολόγο ή τον γυναικολόγο. Βασιζόμουν και στο ότι δεν υπήρχε οικογενειακό ιστορικό. Ήμουν ήσυχη, ώσπου είχα ένα τροχαίο ατύχημα και με χτύπησε η ζώνη του αυτοκινήτου στο μαστό που νοσούσε, χωρίς να το γνωρίζω.

Να πω ότι οι γυναίκες που χτυπούν στο στήθος πρέπει μετά από λίγο καιρό να κάνουν μαστογραφία. Έμαθα εκ των υστέρων ότι αν υπάρχει κάτι «κακό» μετά από ένα χτύπημα «πετάγεται» - εξαπλώνεται.

Είχα τη τύχη μετά το τροχαίο να μου «δώσουν σήμα» οι λεμφαδένες. Είχαν πρηστεί κι έτσι έκανα μαστογραφία νωρίτερα. Έμαθα ότι έχω έναν καρκίνο πολυεστιακό … σοβαρό.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις;

Δεν είναι εύκολο να το περιγράψεις… «Γιατί μου συμβαίνει;», «Γιατί το έπαθα;», «Πού έφταιξα;», «θα ζήσω;»

Μητέρα τριών παιδιών… σε τι ηλικίες;

Στη Πέμπτη δημοτικού, στη Β’ Λυκείου και πρώτο έτος στο Πανεπιστήμιο. Συμβουλεύτηκα ψυχολόγο ο οποίος μου είπε ότι τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν την αλήθεια. Με τη λέξη. «Η μητέρα σας έχει καρκίνο».

Ο καθένας έπρεπε να αντιμετωπίσει το θέμα ανάλογα με την ηλικία του. Εν τω μεταξύ το πρόβλημα μου ήταν αρκετά περίπλοκο. Δεν ήταν ένας «απλός» καρκίνος.

Τα κατάφερες όμως… Η περίοδος μετά πολύ δύσκολα;

Έπρεπε να γνωρίσω την Άννα από την αρχή. Αποφάσισα να πάω στην ομάδα στήριξης του «Άλματος» Ακούγοντας τις άλλες γυναίκες και τα βιώματα τους άρχισα να βλέπω τη ζωή μου διαφορετικά. Άρχισα να αναθεωρώ πολλά πράγματα για εμένα. Χρειάστηκε χρόνος βέβαια. Παροτρύνω τις γυναίκες να μη φοβούνται να ανοίγονται. Παίρνεις δύναμη με αυτό τον τρόπο.

Είναι ο καρκίνος του μαστού ένα θέμα-ταμπού;

Ναι, γιατί αγγίζει τη γυναικεία υπόσταση. Χάνεις ένα μαστό. Πέρα από αυτό, είναι γεγονός ότι οι γυναικες έχουν να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό περίγυρο. Φανταστείτε ότι ακόμα και στον χώρο της εργασίας …υπάρχουν εργοδότες που δε σέβονται μία τέτοια κατάσταση. Ζητούν πράγματα που δεν επιτρέπεται, και επιμένουν. Δεν πρέπει ο ασθενής να ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές. Αντιθέτως πρέπει να τις καταγγέλλει και να ξέρει ότι θα δικαιωθεί. Αυτό το λέω και μέσα από προσωπική μου εμπειρία. Πέρα από τη συλλογή, υπάρχει η ατομική ευθύνη που έχει ο καθένας μας.

Τι σε δίδαξε ο καρκίνος;

Μέσα από πολύ πόνο, να αγαπήσω τον εαυτό μου, να τον αποδεχτώ. Έτσι αποδέχθηκα και τους γύρω μου. Μετά από μία τέτοια περιπέτεεια καταλάβεις ότι πρέπει να αποδέχεσαι τον άλλον όπως είναι ...αλλιώς θα βασανίζεται. Είμαι πιο ευτυχισμένη.

ο καρκίνος με έμαθε να διιεκδικώ.

Τι θα έλεγες σε μία γυναία που βρίσκεται αντιμέτωπη με το καρκίνο του μαστού;

Δεν είναι κάτι εύκολο, Είναι μια δύσκολη εμπειρία. Θα πρέπει να βρει τη δύναμη μέσα της. Να ακούσει το ένστικτο της. Να αποδεχτεί το πρόβλημα και να πάρει το μήνυμα μέσα από αυτό.