Πώς να παγιώσεις μια προβληματική κατάσταση

Πάντα υπάρχουν οι από πλευράς των μαθητών ματαιώσεις στον χώρο της εκπαίδευσης, είτε πρόκειται για το Β αντί του Α, είτε για το 9 αντί του 10, είτε για το 17 αντί του 20 κοκ.

Ενδιαφέρουσα είναι, στην περίπτωση αυτή της ματαίωσης, η αντίδραση όχι τόσο των μαθητών, αλλά των γονέων. Οι γονείς, δηλαδή, κατά τεκμήριο θα στραφούν κατά του καθηγητή, ο οποίος τόλμησε να βάλει το χ βαθμό, ζητώντας από αυτόν εξηγήσεις και παρεμβαίνοντας άμεσα στην διαδικασία.

Για όποιον λόγο και αν συμβαίνει αυτό, το βασικό πρόβλημα που δημιουργείται δεν είναι (μόνο) το βραχυπρόθεσμο- δηλαδή η παρεμπόδιση του έργου του καθηγητή-, αλλά δημιουργείται και ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα, του οποίου τα αποτελέσματα είναι διαπιστώσιμα μέσα στην καθημερινότητα.

Μέσα από την  αμφισβήτηση του καθηγητή από μέρους των γονέων, πέφτουν τα σπέρματα για την αναλογη αντιμετώπιση του καθηγητή από τον μαθητή, όταν ο τελευταίος θα είναι ο αποκλειστικός ρυθμιστής της σχέσης αυτής, δηλαδή στο πανεπιστήμιο.

Την στιγμή κατά την οποίαν ο γονέας μειώνει τον ρόλο του καθηγητή, τον μειώνει αυτομάτως και στην ματιά του διδασκομένου. Έτσι ο καθηγητής απεκδύεται οποιουδήποτε κύρους και δεν είναι ένα «σεβαστό πρόσωπο».

Βέβαια, με τον τρόπο αυτό δεν επαινείται το άλλο άκρο· ο καθηγητής να θεωρείται μια μη αμφισβητίσιμη αυθεντία. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ο σεβασμός του καθηγητή ως καθηγητή, συμβάλλει σε μια διαλεκτική σχέση μαθητή/φοιτητή-καθηγητή, η οποία προάγει την διδακτική διαδικασία και αποτρέπει τις εντελώς αντίθετες προς την εύρυθμη λειτουργία των πανεπιστημίων (και της δευτεροβάθμιας, αλλά σε μικρότερο βαθμό) πρακτικές, όπως είναι οι καταλήψεις και οι έντονες μορφές διαμαρτυρίας που εκφράζονται με την επίθεση προς την εξουσία, εν προκειμένω την πανεπιστημιακή διοίκηση. Δεν αναφέρω φαινόμενα όπως ομηρία πρυτάνεως και αντιπρυτάνεων-ΑΠΘ ή επιθέσεις [βία, αφισοκόλληση στους δρόμους]προς Συρίγο-Παντειο κά., γιατί, αν και έχουν την ίδια βάση, είναι ακραίες περιπτώσεις.

Άρα, στο σημερινό πανεπιστήμιο, γεννάται ο φοιτητής που εκκολάπτεται εδώ και χρόνια· εκεί που στην προηγούμενη εκπαίδευση ο γονέας θα πήγαινε να ζητήσει εξηγήσεις από τον δάσκαλο για τον χαμηλό βαθμό του παιδιού, τώρα το ίδιο το παιδί που είναι φοιτητής, θα σπεύσει να ζητήσει εξηγήσεις από τον καθηγητή για τον βαθμό που έλαβε. Όμως, πολύ λιγότερες φορές θα αναζητήσει το γραπτό του για να εντοπίσει τα λάθη που τον οδήγησαν στον χαμηλό βαθμό, για τον οποίο διαμαρτύρεται(!).

Όλο αυτό το «φαινόμενο» είναι πολύ έντονο και στο στάδιο κυοφόρησης (σχολείο) και στο στάδιο ολοκλήρωσης και εκδήλωσης (πανεπιστήμιο).

Σε ένα τέτοιο πρόβλημα, η μόνη ίσως λύση είναι όχι η εκπαίδευση -εξάλλου η άνοδος του μορφωτικού  επιπέδου του μέσου, τουλάχιστον, αστού είναι που οδήγησε στην «απομάκρυση» της εικόνας του δασκάλου-, αλλά η παιδεία· που μας προσφέρει την δυνατότητα να σεβόμαστε τον ακαδημαϊκο χώρο , να αναγνωρίζουμε ποιος είναι ο ρόλος του καθενός και να ζητάμε αυτό που θελουμε με τον τρόπο που προσήκει.

Βασίλειος Ν Μηλιώνης

Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης κ' Ιστορίας στο Πάντειο Πανπιστήμιο