Δηλώνει χαρούμενη για την ψήφιση του Νόμου αλλαγής ταυτότητας φύλου
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πάτρα ως αγόρι και πλέον ζει στο Λονδίνο ως γυναίκα. Η ψυχολόγος-σε-άσκηση Natasha Stavropoulos (Νατάσσα Σταυροπούλου) μας άνοιξε την καρδιά της και μας μίλησε για την απόφαση του επαναπροσδιορισμού φύλου, τα χρόνια που καταπίεζε τον εαυτόν της μη αποδεχόμενη την φύση της, τον παραλίγο γάμο της με μια κοπέλα, αλλά και για την χαρά της για το νέο νόμο που πέρασε για την αλλαγή ταυτότητας φύλου στην χώρα μας.
Μεταξύ σοβαρού κι αστείου ξεκαθαρίζει ότι δεν της είπε κανένας εξωγήινος ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσει το φύλο της, τονίζοντας όμως παράλληλα ότι εάν τελικά αποφάσιζε να ζήσει μια άλλη ζωή θα μπορούσε να πάθει ψύχωση και να νιώθει σήμερα ότι μιλάει με… εξωγήινους.
Η συζήτησή μας ξεκίνησε με τις πρόσφατες εξελίξεις και την ψήφιση του νόμου που δίνει το δικαίωμα στα διεμφυλικά άτομα να επιλέγουν την ταυτότητά τους ακόμα και από την ηλικία των 15 χρόνων.
Η Νατάσα δεν έκρυψε την χαρά και την συγκίνησή της για το νέο νόμο, έναν νόμο που η ίδια δεν τον βλέπει από την πολιτική του πλευρά. Θεωρεί είναι κάτι το αυτονόητο που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια καθώς αφορά καθαρά ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και επηρεάζει πρακτικά πολλούς διεμφυλικούς συμπολίτες μας όπως είναι κι εκείνη.
Παράλληλα την βρίσκει σύμφωνη και με το επίμαχο άρθρο 3 το οποίο δίνει τη δυνατότητα στα διεμφυλικά άτομα να ξεκινούν τις διαδικασίες επιλογής φύλου από τα 15 τους έτη.
«Είμαι απόλυτα σύμφωνη γιατί, από την προσωπική μου εμπειρία, η ταυτότητα φύλου συνειδητοποιείται από το άτομο σε πολύ μικρή ηλικία. Πολλές φορές μέχρι τα 5 χρόνια της ηλικίας. Όχι πάντα, αλλά πολλές φορές ένα παιδάκι μπορεί να έχει πολύ έντονη την αίσθηση του πώς νιώθει εσωτερικά σε σχέση με το φύλο. Τα 15 λοιπόν πιστεύω ότι είναι μια καλή ηλικία, όχι επειδή αυτό σημαίνει ότι ξαφνικά τα παιδάκια ξαφνικά θα αρχίσουν να αλλάζουν φύλο επειδή έτσι τους την «κάρφωσε».
Αυτό συμβαίνει σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις και είναι πραγματικά πολύ έντονο, δεν είναι κάτι που μπορείς να επιλέξεις να το κάνεις ή να μην το κάνεις. Η δυνατότητα λοιπόν που δίδεται στα 15 είναι ιδιαίτερα σημαντική, γιατί αυτή η ηλικία είναι ακριβώς εκείνη που κάποιος ή κάποια περνάει την εφηβεία. Ένα παιδάκι λοιπόν που νιώθει αγοράκι και είναι σε γυναικείο σώμα ή το αντίθετο ενδέχεται να περάσει την λάθος εφηβεία, κι εγώ το έχω περάσει αυτό, είναι πολύ τραυματικό. Η τεστοστερόνη σε μια γυναίκα αλλάζει το πρόσωπό της, τα χέρια της, βγάζει τρίχες που δημιουργούν δυσφορία κ.α.
Έτσι δεν σημαίνει ότι ξαφνικά στα 15 θα αλλάζουν φύλο τα παιδιά, απλά κατοχυρώνονται κάποια δικαιώματα ώστε σε συνεργασία με κάποιους ψυχολόγους και με τους γονείς να μπορέσουν να συζητήσουν τι θα κάνουν ώστε, εάν χρειαστεί, να αποτρέψουν για ένα διάστημα την πρόοδο της εφηβείας. Έτσι θα γλυτώσουν κάποια πράγματα που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον», επισημαίνει.
Όπως μας εξηγεί αυτός ο Νόμος ισχύει από το 2004 στην Μεγάλη Βρετανία όπου υπάρχουν ειδικές κλινικές για ανηλίκους. Πηγαίνουν και τους δίνουν όχι ορμόνες για να υπάρχει μετάβαση φύλου αλλά τα λεγόμενα blockers που καθυστερούν την πρόοδο της εφηβείας μέχρι να γίνει το παιδί ενήλικας και να μπορέσει πιο ώριμα να αποφασίσει, εάν θέλει, να προχωρήσει σε κάποιες επεμβάσεις και ορμονοθεραπεία για να αλλάξει την ταυτότητα φύλου του.
Η κουβέντα, μοιραία, πάει και στη δική της εφηβεία αλλά και το πώς αντέδρασαν οι γονείς της όταν τους μίλησε για τα όσα αισθανόταν. Για την οικογένειά της δηλώνει τυχερή, καθώς οι δικοί της άνθρωποι υπήρξαν πολύ υποστηρικτικοί από την αρχή. Βέβαια δεν μας κρύβει ότι και αυτοί χρειάστηκαν ένα διάστημα για να καταλάβουν τι ακριβώς σημαίνει η απόφασή της για εκείνους, για την ίδια, για την οικογένειά τους και για την κοινωνία. «Είναι όμως απόλυτα υποστηρικτικοί, με λατρεύουν και τους λατρεύω», μας εξηγεί.
Ως προς τη δική της εφηβεία, ομολογεί ότι το γεγονός ότι την έζησε σε μια άλλη εποχή, πριν από 20 χρόνια, της δημιουργούσε κάποιες δυσκολίες. «Αναγκάστηκα να καταπιέσω την ταυτότητα φύλου μου. Δεν πειραματίστηκα, τουλάχιστον εμφανώς, οπότε ζούσα σε αντρικό σώμα, σαν αγόρι, χωρίς να νιώθω αυτό 100%, για να αποφύγω τα προβλήματα που θα μπορούσε να μου δημιουργούσε κάποια άλλη έκφραση του φύλου μου, την οποία και φοβόμουν βέβαια σε πολύ βαθύ επίπεδο.
Άρα δεν έχω υποστεί κάποιο μπούλινγκ στην εφηβεία και το σχολείο, ήμουν όμως σε πολύ δύσκολη ψυχολογική κατάσταση. Δεν το εύχομαι σε κανέναν, ξέρω πολλούς ανθρώπους που αναγκάζονται να το κάνουν και πραγματικά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Δυστυχώς πολλές φορές ζούμε σε σχέση με το πώς θα μας δουν οι άλλοι και το πώς θα μας αντιμετωπίσουν οι άλλοι χωρίς να σκεφτόμαστε, ως διεμφυλικοί, ότι αυτό που είμαστε δεν είναι κάτι κακό.
Είμαστε αυτό που είμαστε, δεν επηρεάζουμε κάποιον, δεν είμαστε εγκληματίες. Επειδή έχουμε εσωτερικεύσει πιθανόν κάποιες ιδέες με τις οποίες μεγαλώνουμε σε μια πατριαρχική κοινωνία, ότι οι διεμφυλικές ταυτότητες είναι λάθος κ.α.., δυσκολευόμαστε να το δεχθούμε αυτό για τον εαυτό μας.
Εγώ όταν πέρασα την εφηβεία, την οποία δεν ένιωθα ότι είχα την επιλογή να την αποτρέψω ή να την καθυστερήσω, στράφηκα σε πράγματα που δεν μου επέτρεπαν να αισθάνομαι, να νιώθω. Έπεσα π.χ. με τα μούτρα στους υπολογιστές. Ήμουν και 15 ώρες μπροστά στην οθόνη, έκανα οτιδήποτε για να μην αισθάνομαι αυτή τη δυσφορία», μας εκμυστηρεύεται.
Η ίδια πάντως άργησε πάρα πολύ να εκμυστηρευτεί τα όσα ένιωθες μέσα της σε κάποιον τρίτο. Ο πρώτος στον οποίο μίλησε ήταν ο ψυχολόγος της, στο Λονδίνο, όταν ήταν πλέον 20 χρονών. Τότε περίπου ήταν που έκανε και την πρώτη, αποτυχημένη, προσπάθεια μετάβασης φύλου.
«Δυστυχώς όμως επειδή εκείνη την εποχή δεν ήμουν καθόλου έτοιμη ψυχολογικά, μάλιστα έπινα πολύ αλκοόλ, κάπνιζα πολύ, δεν ήμουν κεντραρισμένη στον εαυτό μου, συν το θέμα με το φύλο, μου βγήκε πολύ άγαρμπα. Θεώρησα ότι ήταν μεγαλύτερο πρόβλημα από ότι θα ήταν ως λύση. Έκανα μια πρώτη προσπάθεια να το εξωτερικεύσω αλλά τελικά αποφάσισα να το «θάψω» για άλλα 8 χρόνια», μας εξηγεί.
Τελικά πήρε την οριστική απόφαση για την αλλαγή φύλου στα 30. Στο μεσοδιάστημα παραλίγο μάλιστα να είχε παντρευτεί.
«Πράγματι παραλίγο να παντρευτώ μια πάρα πολύ καλή κοπέλα, που είναι πολύ καλή μου φίλη τώρα, και είδα ότι η ζωή μου θα ήταν πολύ μίζερη. Δεν ήταν αυτό που ήθελα. Θα συνέχιζα κάτι που δεν ήταν αυθεντικό, που δεν ήμουν εγώ, απλά και μόνο για να πορευτώ με όσα μας καθορίζει η κοινωνία ως ετεροκανονική ζωή. Να με βλέπει δηλαδή η κοινωνία ως ετεροκανονικό στρέιτ άντρα που παντρεύεται μια στρέιτ γυναίκα και κάνει οικογένεια και παιδιά. Ένα μέρος της εμπειρίας μου είναι η τεράστια άρνηση που είχα απέναντι στην φύση μου.
Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια να δεχθώ τον εαυτό μου γι’ αυτό που είμαι και δεν ήταν καθόλου εύκολο. Χρειάστηκε πολλή ψυχοθεραπεία, πολλή βοήθεια, με πολύ προσωπικό κόπο και διαβάζοντας online πράγματα. Βλέπεις ότι δεν είσαι μόνος σου, δεν είσαι μόνη σου σε αυτόν τον κόσμο. Πολλοί άνθρωποι είναι σαν κι εσένα, δεν είναι κάτι κακό και όλα όσα σου έχουν πει στην κοινωνία που έχεις μεγαλώσει, η οποία είναι κατά βάση τρανσφοβική, δεν είναι σωστά. Μπορείς να τα ξεχάσεις και να τα αντικαταστήσεις με πιο σωστές ιδέες», υποστηρίζει η Νατάσα.
Δύσκολη η απόφαση για την ίδια πώς όμως το πήραν οι υπόλοιποι, πώς την αντιμετώπιζαν, πώς αντέδρασαν φίλοι και γνωστοί από το παρελθόν όταν έμαθαν για την μεγάλη αλλαγή στη ζωή της;
«Κάποιοι δυσκολεύτηκαν περισσότερο, κάποιοι λιγότερο. Εξαρτάται από τον άνθρωπο, πώς το βλέπει, τι εμπειρίες έχει. Δεν έχει να κάνει τόσο με το μορφωτικό επίπεδο, ούτε με τις γνώσεις, έχει να κάνει με την ψυχή και πόσο ανοικτοί είμαστε για να δεχθούμε την διαφορετικότητα του άλλου και να δούμε μέσα σε αυτή τη δική μας διαφορετικότητα και τη δική μας φύση», σημειώνει.
Βέβαια σε όλα αυτά τα χρόνια δεν έλειψαν και τα προβλήματα με την ελληνική πολιτεία. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά η κλήση της για να υπηρετήσει στον στρατό. Τώρα που η περιπέτεια αυτή έχει τελειώσει η ίδια η Νατάσσα το αντιμετωπίζει με αρκετή δόση χιούμορ.
«Δεν θα περίμενα να με καλέσουν να υπηρετήσω, αλλά με κάλεσαν δύο φορές να περάσω από επιτροπή για να δουν ότι δεν μπορώ να υπηρετήσω. Δεν ήταν ότι καλύτερο, εγώ είχα και την υποστήριξη των γονιών μου που με πήγαν με το αυτοκίνητο μέχρι την Τρίπολη και με περίμεναν έξω από το στρατόπεδο για να με πάρουν. Έμενα έξι ώρες μέσα. Ήταν αρκετά σουρεαλιστικό», θυμάται.
Στο υποθετικό ερώτημα που της θέσαμε εάν θα είχε μείνει στην Πάτρα στην περίπτωση που τα πράγματα κοινωνικά αλλά και νομικά ήταν διαφορετικά στην Ελλάδα η Νατάσσα σημειώνει:
«Ίσως υποσυνείδητα, να έφυγα από την Πάτρα με την ελπίδα να βρω στο Λονδίνο μια κοινωνία πιο ανοικτή, πιο προοδευτική, που σε περίπτωση που θα ήθελα να πειραματιστώ με το φύλο μου στο μέλλον και να δω πώς θα εξελιχθώ, θα μπορούσε να το «σηκώσει» και θα μπορούσα να το κάνω πιο εύκολα. Όλα αυτά σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο. Την Πάτρα την αγαπώ αλλά έπρεπε να γίνει ένας ολόκληρος κύκλος για να γυρίσω πίσω και να επανασυνδεθώ με το παρελθόν μου».
Σχολιάζοντας τα όσα ειπώθηκαν και γράφτηκαν το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα με αφορμή την ψήφιση του Νόμου για την ταυτότητα φύλου η Πατρινιά ψυχολόγος αναφέρει:
«Εμένα δεν μου το είπε κάποιος, το ένιωθα βαθειά μέσα μου. Η αλήθεια είναι ότι αν το δω από μια άλλη άποψη, εάν εγώ δεν άφηνα τον εαυτό μου να εκφράσει αυτό που είμαι, θα ερχόμουν αντίπαλη με τις ψυχικές αναταράξεις μου. Έτσι ενώ δεν μου το είπε κανείς εξωγήινος θα μπορούσα εγώ, εάν είχα παντρευτεί και είχα κάνει παιδιά και ζούσα σε μια ετεροκανονική οικογένεια, να νιώθω τόσο άσχημα και να πάθω τέτοια ψύχωση που να νιώθω ότι μιλάω με εξωγήινους».
Και για το τέλος αφήσαμε ίσως το πιο σημαντικό, για εκείνην τουλάχιστον ερώτημα. Της ζητήσαμε να δώσει μια «συμβουλή» στους νέους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το ίδιο μ΄ εκείνη ζήτημα με την ταυτότητα του φύλου τους.
«Θέλω να τους πω οτι υπάρχει ελπίδα, και αν ειναι να πάρουν κάτι απο αυτά που είπα, είναι αυτό. Γίνεται να προχωρήσουμε και να βρούμε τον εαυτό μας, παρά τις δυσκολίες που μπορεί να έχουμε. Ο κάθε άνθρωπος έχει τη δική του πορεία, το δικό του ταξίδι. Κανένα ταξίδι δεν είναι ακριβώς το ίδιο με το άλλο, αλλά υπάρχουν πολλά κοινά με αρκετούς ανθρώπους.
Με αυτούς τους ανθρώπους νιώθω μεγάλη σύνδεση σε ένα βαθύ επίπεδο, γιατί καταλαβαίνω πώς είναι να περνάει κάποιος με δυσφορία φύλου και να νιώθει ότι δεν τον εκφράζει το πώς τον βλέπει η κοινωνία και πώς ο ίδιος δέχεται ή δεν δέχεται τον εαυτό του. Έχω μεγάλη ενσυναίσθηση για αυτά τα άτομα και τους εύχομαι ότι καλύτερο. Σιγά-σιγά όλα μπορούν να γίνουν, οτιδήποτε μπορεί να είναι αυτό που θέλουμε να γίνει, γιατί δεν σημαίνει ότι έχουμε όλοι το ίδιο όνειρο», μας απαντά.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
