Δύο λόγια για την Λούλα Αναγνωστάκη

Έρχεται κάποια ώρα που πρέπει να φύγεις, ακόμα κι αν δεν έχεις σίγουρο μέρος να πας. Τελικά η καλή τέχνη είναι μια αδιακρισία, έλεγε ο Tennessee Williams (1911 – 1983).

Πέθανε η θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη

Και η αδιακρισία είναι προσόν γι αυτόν που καταφέρνει να την φέρει στο προσκήνιο, εν προκειμένω, μέσα από την συγγραφή ενός θεατρικού έργου. Αυτό που καταφέρνει ο θεατρικός συγγραφέας μέσω του θεατρικού κειμένου είναι κάτι που εμείς στη καθημερινότητά μας δεν πράττουμε. Μας φωτογραφίζει. Βλέπουμε το παρελθόν, το παρόν, αλλά και το μέλλον μας επί σκηνής.

Όσο αθόρυβη ήταν η ζωή της, τόσο θορυβώδη ήταν τα έργα της. Με τον «Ήχο του Όπλου», έμαθα πως ένα όπλο που δεν εκπυρσοκροτεί ποτέ, μπορεί να σκορπίσει τον θάνατο, έμαθα επίσης ότι στην ιστορία των «μεγάλων» πρωταγωνιστών, εντάσσεται ο μικρόκοσμος των απλών ανθρώπων, όπως επίσης και ότι η εκάστοτε πολιτική ιδεολογία δεν μπορεί να κατευνάσει την υπαρξιακή αγωνία των ανθρώπων.

Η προσμονή ενός πλοίου, ένας έφηβος, μία συνάντηση που δεν πραγματοποιήθηκε, ένα ποίημα με τρυφερούς στίχους με παραλήπτρια μία Άννα, μία Άννα που ξόδεψε τη ζωή της στο πουθενά και ένα μπλουζ που κοσμείται στιχουργικά από το ποίημα εκείνου του έφηβου, είναι η υπόθεση του έργου της «Διαμάντια και Μπλουζ».   Ήταν Μάρτιος του 1990 όταν το συγκεκριμένο έργο θα έκανε πρεμιέρα στο θέατρο της Μονής Λαζαριστών, σε σκηνοθεσία Μίνωα Βολανάκη και Βασίλη Παπαβασιλείου. Ήταν χαρακτηριστική η φράση του  ενός από τους σκηνοθέτες ότι: «Αυτό το έργο είναι γραμμένο σε πέτρα και όχι σε χαρτί, γι αυτό όσοι έρθουν να το δουν να γνωρίζουν ότι επειδή τελειώνει κάπως παράωρα και δεν υπάρχει αστική συγκοινωνία, είναι μια ευκαιρία να περπατήσουν και να σκεφτούν τι έχουν ξοδέψει και πού».

Η Λούλα Αναγνωστάκη  υπήρξε ανατρεπτική σε αυτό που επέλεξε να κάνει και το έκανε με τρόπο στωικό, ουσιαστικό και σπάνιο. Η Λούλα Αναγνωστάκη, αδερφή του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, συνέχισε επαξίως αυτό που ονομάζουμε συνέπεια και εκλείπει στην εποχή μας. Η Λούλα Αναγνωστάκη αποτύπωσε στα έργα της το εσωτερικό τοπίο του σύγχρονου Έλληνα και τις μεταβολές του υπό την επίδραση της Ιστορίας. Πραγματεύτηκε πιστεύω, τα σημαντικότερα θέματα της μεταπολεμικής περιόδου στη χώρα μας, όπως το τραύμα, η ενοχή, η μοναξιά, η ήττα. Παρακολούθησε την εξέλιξη της νεοελληνικής κοινωνίας και μετά τη μεταπολίτευση, αναλύοντας τον εγκλωβισμό των ανθρώπων και των κοινωνιών, τα αδιέξοδα του σύγχρονου κόσμου, τη μοναξιά, την έλλειψη επικοινωνίας και το αίσθημα ασφυξίας του ατόμου.

Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι μόνο ότι ζουν πάντα, μέσω των έργων τους, δεν είναι μόνο ότι τους διαβάζουμε και διορθωνόμαστε ή αναθεωρούμε συζυγίες λανθάνοντα τύπου στις προσωπικότητές μας, αλλά πολύ περισσότερο μας φέρνουν πιο κοντά στο κήπο της ψυχής μας και μας μαθαίνουν πως όταν τον σκαλίζουμε πιθανά τον ομορφαίνουμε και επειδή αυτή η ομορφιά φαίνεται όλο και περισσότερο, καταλαβαίνουμε ότι δεν χρειαζόμαστε τον αντικατοπτρισμό.

«Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις. Να μην τις παίρνει ο άνεμος», έλεγε ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Τώρα θα μου πείτε πόσοι έχουν διαβάσει τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη; Πολύ λίγοι. Τώρα θα μου πείτε πόσοι έχουν δει τα έργα της Λούλας Αναγνωστάκη; Επίσης πολύ λίγοι. Τώρα θα μου πείτε ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές των έργων της Λούλας Αναγνωστάκη; Μην βιαστείτε! ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ.